Ανείπωτος ο πόνος για όλους αυτούς του ανθρώπους που έχασαν άδικα την ζωή τους και πολλά τα ερωτήματα για τις συνθήκες του πολύνεκρου ατυχήματος. Ανθρώπινο λάθος; Ανθρώπινα, κατά συρροή, λάθη, θα έλεγα, και μια σαθρή  νοοτροπία  που, δυστυχώς , ταλαιπωρεί τη χώρα μας δεκαετίες.

Προφανώς και δεν υπάρχουν λόγια για τις οικογένειες των παιδιών και όλων των ανθρώπων που χάθηκαν τόσο άδικα. Οφείλουμε,  ως κοινωνία, να δείξουμε, τουλάχιστον, σεβασμό σ’ αυτές τις ψυχές και στις οικογένειές τους, που  έπεσαν θύματα μιας κοινωνικής και πολιτικής αναλγησίας, που ενώ γνωρίζουμε πως οδηγεί στον θάνατο, δεν τολμούμε να την αλλάξουμε.  

Καταρχάς θα ήθελα να τοποθετηθώ  για όλους εκείνους τους, απανταχού, εκφραστές της κοινής γνώμης (πολιτικούς, δημοσιογράφους, παρουσιαστές, κ.α.)  και να τονίσω, ότι αν θέλουμε να είμαστε μία ευνομούμενη και με κοινωνικές ευαισθησίες κοινωνία, θα πρέπει τουλάχιστον να σεβόμαστε τον πόνο των ανθρώπων. Δεν πρέπει , το δάκρυ και ο πόνος ενός γονιού που έχασε άδικα το παιδί του, να αποτελεί βορά τηλεθέασης.

Επίσης  τα ξεκατινιάσματα και οι φωνασκίες, πολιτικών και διαφόρων τηλε-προσώπων στα παράθυρα των τηλεοπτικών γειτονιών, για το ποιος θα κερδίσει το παιχνίδι των ~χαμένων~ εντυπώσεων, δεν αποτελούν δείγματα, ενός ανεπτυγμένου, ηθικά κόσμου.

Με την επιστολή αυτή  ΔΕΝ απευθύνομαι σε καμία πολιτική ηγεσία, γιατί όλα είναι προϊόν δικών μας επιλογών.

Απευθύνομαι όμως, ευθέως, στις επιλογές μας! 

Απευθύνομαι σε εκείνα τα εγκεφαλικά κύτταρα, που οδηγούν το χέρι μας, να τυλίξει το μέλλον του τόπου μας σε ένα φάκελο και να τον ρίξει στην κάλπη. Πόσες ψυχές χάνονται κάθε μέρα στο εθνικό και επαρχιακό δίκτυο;

Τι έγινε πριν κάποιους μήνες στην Παλλική και χάσαμε τρείς ανθρώπους;

Πότε, επιτέλους, ο δρόμος Ληξούρι-Αργοστόλι θα ολοκληρωθεί; Για πόσο ακόμα θα σιωπούμε;  

Ποιος είναι εκείνος, τελικά, ο αριθμός των νεκρών που θα ενεργοποιήσει την κοινωνική μας ευθύνη; 

Γιατί έχουμε κι εμείς ευθύνη! 

Γιατί όσο θα ξεπουλάμε την  ψήφο μας για ένα κυβικό γαρμπίλι  ή λίγο τσιμέντο στην αυλή μας,  πάντα θα υπάρχουν ράγες, που θα οδηγούν το μέλλον των παιδιών μας στην απαξίωση και στο θάνατο.

Όσο τα πάσης φύσεως , αδρανή υλικά, θα ανοίγουν δρόμο στην ιδιοτέλεια και τον ατομισμό, τόσο αυτό το μέλλον που, βαθιά μέσα μας, όλοι προσδοκούμε, θα θάβεται, κάτω από μια λεπτή και κακοφτιαγμένη πέτσα, ασφάλτου. Βέβαια, το μεγάλο πρόβλημα, δεν είναι ούτε τα αδρανή υλικά, ούτε η κακοφτιαγμένη άσφαλτος. Το μεγάλο πρόβλημα είναι η κοινωνική και πολιτική μας  αδράνεια, που  μας κρατάει καθηλωμένους, σε έναν κόσμο διεφθαρμένο και σαθρό.

Κάποτε ο Ελύτης είπε:  «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις»  και όντος αυτά παραμένουν ακόμα τα βασικά υλικά, που συνθέτουν την χώρα μας.

Αλλά, το ερώτημα είναι το εξής: ¨πάνω¨ σε ποιόν  κοινωνικό καμβά   θα ζωγραφίσουμε ξανά  τον τόπο μας;  Με τί  θα ποτίσουμε την Ελληνική Γη, για να καρπίσει η ελιά και το αμπέλι; Ποιες είναι οι λέξεις, που θα γίνουν αξίες και θα χτίσουν τα καράβια που θα μας οδηγήσουν στο μέλλον; Το σύνθημα, ψωμί-παιδεία-ελευθερία, εγκατέστησε στην Ελλάδα τη Δημοκρατία. Με ποιό σύνθημα, σήμερα, η δημοκρατία μας θα αποκτήσει, επιτέλους, ποιότητα; Τι είναι αυτό που θα κάνει την χώρα μας και ιδιαίτερα την πόλη μας και τα χωριά μας, να εκπέμπουν πολιτισμό και όχι μιζέρια;  

Έφτασε η ώρα να αλλάξουμε!

Πρέπει, όλες αυτές οι κραυγές αγωνίας και πόνου, να ανοίξουν τους εγκεφαλικούς μας πόρους και να συμπεριφερθούμε ως υπεύθυνα κοινωνικά όντα.   

Πρέπει, επιτέλους, ως κοινωνία,  με  Συλλογικότητα,  Σεβασμό  και  Μόχθο , να πετάξουμε από πάνω μας, ότι δεν μας τιμάει και να δώσουμε γενναία την μάχη για ένα καλύτερο αύριο.

Με τιμή, Δημήτρης Μεσσάρης,

Υποψήφιος Δήμαρχος Ληξουρίου.