Δεν πρέπει να ξεχνούμε ποτέ, ότι η περιβαλλοντική και η οικονομική κρίση συνιστούν τις δύο διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Γι΄ αυτό και υπάρχει μεγάλη ανάγκη για την χάραξη μιας άλλης στρατηγικής που θα βασίζεται στην κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη και όχι στις ατομικιστικές συμπεριφορές, στην επιδίωξη του αλόγιστου κέρδους και στις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες που έχουν επιπτώσεις στο περιβάλλον.

Δυστυχώς, με πρόσχημα την κρίση, οι κάθε μορφής και επιπέδου ιθύνοντες έχουν επιδοθεί σε μια κούρσα καταστροφικών για το περιβάλλον επιλογών. Από την άλλη πλευρά η εθνική περιβαλλοντική πολιτική έχει υποταχθεί πλήρως στις τομεακές πολιτικές αντί να συμβαίνει το αντίθετο: Δηλαδή οι τομεακές πολιτικές να προσαρμόζονται με τις περιβαλλοντικές ανάγκες όπως ακριβώς το επιτάσσουν οι ευρωπαϊκές συνθήκες και το θεσμικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς επίσης το Σύνταγμα και η νομοθεσία της χώρας. Ωστόσο, στη σημερινή Ελλάδα, η προστασία του περιβάλλοντος αποτελεί μια από τις τελευταίες φροντίδες και προτεραιότητες της εθνικής πολιτικής.

Σε ότι αφορά τα ιστορικά νησιά μας, όπου το περιβάλλον και η κληρονομιά αποτελούν ένα κατ' εξοχήν πλουτοπαραγωγικό πόρο, η υφιστάμενη κατάσταση και κυρίως οι τάσεις που επικρατούν δεν αφήνουν περιθώρια εφησυχασμού. Τα Ιόνια Νησιά αποτελούν δυστυχώς χαρακτηριστική περίπτωση περιβαλλοντικής υποβάθμισης: η κερδοσκοπία της γης, η παράνομη δόμηση η άναρχη οικιστική εξάπλωση, παράλληλα με την έλλειψη ευαισθησίας και γνώσης οδηγούν στην απώλεια του πολύτιμου περιβαλλοντικού κεφαλαίου των νησιών μας, όπως είναι οι ακτές, τα δάση, η αγροτική ύπαιθρος, οι περιορισμένοι υδάτινοι πόροι, η κτισμένη κληρονομιά και το ξεχωριστό επτανησιακό τοπίο.

Είναι επομένως απαραίτητη η αντίδραση και η ενεργοποίηση της κοινωνίας των πολιτών και των φορέων της, για την ανάληψη θετικών πρωτοβουλιών και για τις αναγκαίες ρήξεις με κάθε είδους αθέμιτα και αντικοινωνικά συμφέροντα ώστε να υπάρξει ένα παράθυρο αισιοδοξίας για το μέλλον του περιβάλλοντος στη χώρα μας..