Το πρώτο ριγανοστέφανο είναι έτοιμο.

Στην αρχαία Ελλάδα η ρίγανη ήταν σύμβολο χαράς και ευτυχίας και έφτιαχναν στεφάνια για τις γαμήλιες τελετές με τα κλαδιά της.

Η συγκομιδή της ρίγανης  αρχίζει Ιούνιο έως Αυγούστο.

Εδώ στον Κατελειό φρόντισε η φύση πρώιμα. 

Ο χειμώνας φέτος ήταν ιδιαίτερα ζεστός.

Η γιαγιά μου η Σαπφώ  έζησε και μεγάλωσε στους πρόποδες του Μεγάλου Βουνού, ποτέ δεν χασομερούσαν να σκαρφαλώσουν στο βουνό για την απαραίτητη ρίγανη της χρονιάς τους.

Καλλιεργούμε στις δομοσιές και στις βραχοσπαρμένες αρμάκιες μας τη ρίγανη που θα μας δικήσει για το νοικοκυριό μας.

Ριγανόξυλα βάναμε στις φρεσκ'ανοιγμένες τρύπες στ' αυτιά μας για να μην κλείσουν όταν δεν φοράγαμε σκουλαρίκια.

Ριγανόξυλα καθαρίζαμε τα δόντια μας όταν δεν είχαμε την πολυτέλεια της οδοντογλυφίδας.

Ήταν το αντιβιοτικό μας γε, μια τσάσκα ριγανότσαγο μ'ένα φελί λεμόνι και μια κουταλιά μέλι, μεγάλο γιατρικό.

Την μαζεύαμε ματσάκια και την κρεμάαμε στο κατόι.

Τραβούσαμε την ώρα που τη χρειαζόμαστε και ξεβουτσάγαμε έναν αποκλαμό μέσα τσι παλάμες μας και η μυρουδιά μας αποκάρωνε.

Χίλιες χρήσες είχε παιδάκι μου, μεγάλο βοτάνι για το στομάχι, στο καθημερινό μας τραπέζι ήταν αφέντης.

Με ριγανάδα αναστήσαμε τη   φαμίλια   μας.

Έγιναν  κιόλας και τα πρώτα κολοκυθάκια στο κτήμα μας εδεπά στην έφορη κοιλάδα του νησιού μας.

Πρωτολούβι λοιπόν με ρίγανη, δηλαδή

κολοκυθάκια μετά ριγάνεως!

Μια φανταστική γιαγιαδίστικη συνταγή που η απλότητα της σε ξεπερνάει.

Τσιγαρίζουμε σκορδάκι με λίγο λάδι, ρίχνουμε τα μορωπουλάκια και βράζουμε με λίγο νεράκι ώστε να μείνουν με το λαδάκι τους.

Κλείνουμε τη φωτιά και στρώνουμε πάνω από τα κολοκυθάκια λεπτές φέτες τυρί. 

Αρωματίζουμε με ρίγανη και κλείνουμε το καπάκι της κατσαριόλας να μείνουν λίγο, όλα μαζί στην ησυχίας τους, πριν σερβίρουμε στο πιάτο.

Φαντάσου μια ντερίνα γιομάτη μορώπουλα ,φέτα   με  ευωδιαστή ρίγανη και μια κουπιά ρομπόλα.

Κολοκύθια με ρίγανη λέμε και για κάθε ασήμαντο γεγονός.

Ας ασχοληθούμε με απλά και ασήμαντα γιατί ίσως εκεί μέσα βρίσκουμε το μεγαλειώδες.

......δεν πρέπει κανείς να προσκολλάται στην συνήθεια, αλλά να δοκιμάζει συνεχώς νέες δυνατότητες αρωμάτων και γεύσεων.

Διονυσία Μενεγάτου