Τα χρόνια πέρασαν και η ποικιλία των δώρων μου διευρύνθηκε: κόκκινα δερμάτινα γάντια, το «Ξιφίρ Φαλέρ» της Αθηνάς Κακούρη, ένα ποίημα γραμμένο γι' αυτήν, ένα τραπέζι στο «Βαρύ Πεπόνι», ένα ζευγάρι εσπαντρίγες, το «Ως την άκρη του ουρανού σου» της Αλεξίου.

Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που θα γιορτάσω αυτή τη μέρα χωρίς τη μαμά μου. Θα έπρεπε, λοιπόν, να είναι μια μέρα θλιβερή για μένα – αλλά δεν είναι. Κι ο λόγος είναι ότι είμαι πλέον κι εγώ μαμά!

Εννιά πράγματα, λοιπόν, που κατάλαβα από τότε που έγινα μαμά – κι έχασα τη μαμά μου:

1.Τώρα που η τετράχρονη κόρη μου με ενημέρωσε ότι σκέφτεται να μετακομίσει μόνιμα στη γιαγιά της, αλλά να μη στεναχωριέμαι, γιατί θα έρχεται επίσκεψη να με βλέπει, κατάλαβα γιατί στεναχωριόταν τόσο η μαμά μου όταν με έβλεπε σε ηλικία δέκα χρονών να μαζεύω τα πράγματα μου για να φύγω απ' το κάμπινγκ όπου παραθερίζαμε και «να κάνω οτοστόπ και να πάω στη γιαγιά μου, που περνούσα πολύ καλύτερα».

2.Τώρα που ρωτάω με λαχτάρα τις κόρες μου όταν γυρνούν απ' τον παιδικό σταθμό πως πέρασαν κι αυτές βαριούνται να μου πούνε, μετανιώνω που ξεπετούσα τη μαμά μου με δυο κουβέντες όποτε βαριόμουν, ενώ την ανάγκαζα να υποστεί την πρωτοφανή μου λογοδιάρροια, όποτε δεν έβρισκα τις φίλες μου στο τηλέφωνο.

3.Σήμερα που ο άντρας μου είχε τη φαεινή έμπνευση να πάει τις κόρες μας επίσκεψη στη μαμά του, αφήνοντάς με μόνη όλο το πρωί της Γιορτής της Μητέρας, καταλαβαίνω πως δεν έπρεπε ποτέ να ευχηθώ στη μαμά μου απ' το τηλέφωνο επειδή προτιμούσα να σέρνομαι για καφέδες και ουζάκια όλη τη μέρα και δεν προλάβαινα να περάσω απ' το σπίτι της.

4.Τώρα που διαβάζω για χιλιοστή φορά στις κόρες μου την ιστορία του Ρούνι, που είναι ύπουλο κακό γουρούνι, μετανιώνω που όταν η μανούλα μου δεν έβλεπε πια καλά, της διάβαζα με το ζόρι ένα-δυο άρθρα απ' το Βήμα της Κυριακής, με τη δικαιολογία ότι δεν ήθελα να στερήσω απ' τον μπαμπά μου τη χαρά να της διαβάζει αυτός.

5.Τώρα που βλέπω πόσο στεναχωριέμαι όταν μαλώνουν οι κόρες μου, καταλαβαίνω τι σοκ είχε πάθει όταν σ' ένα καβγά με τον αδελφό μου του είχα κλείσει την μπαλκονόπορτα στα μούτρα με αποτέλεσμα να περάσει μέσα απ' το τζάμι (hint: ζει!).

6.Τώρα που βλέπω πόσο χαίρομαι όταν μου λένε ότι οι κόρες μου μου μοιάζουν, στεναχωριέμαι που όλο της έλεγα ότι μοιάζω στον μπαμπά μου.

7.Τώρα που κοιτάω τους φίλους των κοριτσιών μου και αναρωτιέμαι διεστραμμένα ποιος θα τους ταίριαζε πιο πολύ, θαυμάζω όλο και περισσότερο τη ψυχραιμία της μαμάς μου, που αντιμετώπισε στωικά ουκ ολίγους unsuitable (για να το θέσω ευγενικά) υποψήφιους μνηστήρες, χωρίς ποτέ να προσπαθήσει να μ' επηρεάσει.

Τώρα που βλέπω πόσα πράγματα θυσιάζεις απ' τη στιγμή που κρατάς στα χέρια σου ένα μωρό και πόση φροντίδα και ενέργεια τού αφιερώνεις τα πρώτα χρόνια της ζωής του, εύχομαι να μην της έλεγα τόσο συχνά ότι δε θυμάμαι τίποτα απ' τα πρώτα παιδικά μου χρόνια.

8.Τώρα που βλέπω πόσο φρικάρω όταν οι κόρες μου φιλούν διάφορες εικονίτσες, κάνουν την προσευχή τους 2-3 φορές τη μέρα κι αναφωνούν «Παναγιά μου δέσποινα!» σε κάθε ευκαιρία, εκτιμώ ακόμα περισσότερο την ψυχραιμία που επέδειξε η μαμά μου όταν πήγα δέκα χρονών μόνη μου και γράφτηκα στο κατηχητικό της γειτονιάς μου.

9.Και ένα πράγμα που το ήξερα και πριν χάσω τη μαμά μου, αλλά το ξεχνούσα που και που: Μάνα είναι μόνο μία.

Χαρείτε την – και χαρείτε μαζί της, όσο ακόμα μπορείτε!

Τατιάνα Λιάνη

Πηγή: Lifo.gr