Ο καθένας με τα προβλήματα και τους προβληματισμούς του, την ιδιοσυγκρασία και την ιδιορρυθμία του, την οργανωμένη δράση του και τις παρορμητικές αντιδράσεις του.

Μία και μόνη διαφορά έχουν, κατά την γνώμη μου, από τους υπόλοιπους: Την αίσθηση της πολιτικής ατομικής αδυναμίας· δηλαδή, την εμπειρική (και γι’ αυτό βαθιά) γνώση, ότι τίποτε δεν επιτυγχάνεται αν ενδιαφέρεσαι μόνο για ατομικά δικαιώματα -πολύ περισσότερο για ατομικά σου συμφέροντα!

Γι’ αυτό την σκέψη, την δράση και την ψυχολογία τους επηρεάζει η -σε άλλους συνειδητή, σε άλλους υποσυνείδητη. σε άλλους ασύνειδη- προσπάθεια να βρουν το κοινό, όπου κι  αν αυτό βρίσκεται κρυμμένο, από το (κοινό) συμφέρον μέχρι το (κοινό) νόημα ζωής.

Δεν είναι τα στελέχη του ΕΠΑΜ αλάνθαστα. Σε μία πορεία δεκατεσσάρων ετών, κόντρα στο ρεύμα, έχουν κάνει λάθη, έχουν μπει σε πειρασμούς, έχουν παρεκκλίνει της πορείας τους. Πάντα όμως ξαναβρίσκουν τον δρόμο τους, μετά από ομηρικές μάχες, που γίνονται είτε στα συνεχή συνέδριά του κόμματος – διεξάγονταν μέχρι περίπου το 2017 κάθε χρόνο (τι ιδέα κι αυτή!) και από εκεί και πέρα διεξάγονται κάθε δύο χρόνια- είτε στο Εθνικό Συμβούλιο, είτε ακόμα και σε αυτή την Πολιτική Γραμματεία. Γιατί έχουν το νεύρο, τη δυναμική, το πείσμα τη «ζουρλαμάδα», που έχουμε και οι Ληξουριώτες. Μόνο που οι «επαμίτες», οργανωμένοι σε πολιτική παράταξη με συγκεκριμένους στόχους, δεν «χάνονται» όπως εμείς.

Στο ΕΠΑΜ κυριαρχεί η σκέψη κα το ταπεραμέντο του προέδρου και θεωρητικού του Δημήτρη Καζάκη, ενός οικονομολόγου, που προσπαθεί να ανεβάσει την οικονομολογία στο επίπεδο της πολιτικής· και αυτό είναι κατ’ εμέ, το κύριο στοιχείο που τον εξιδιάζει, γιατί, αν το καλοσκεφτούμε, όλοι οι άλλοι προσπαθούν –και μέχρι τώρα καταφέρνουν- το αντίθετο.

Όμως ο Καζάκης δεν κυριαρχεί στην παράταξη του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου, επειδή επηρεάζει τους υπόλοιπους, αλλά, κατά τη γνώμη μου, επειδή όλοι οι άλλοι τον επηρεάζουν. Νομίζει κανείς ότι στο νου αυτού του ανθρώπου, υπάρχουν, συγκρούονται και ομονοούν, κάθε στιγμή όλες οι τάσεις, όλοι οι προβληματισμοί, όλες οι συνιστώσες του ΕΠΑΜ. Γι’ αυτό και η συμπεριφορά του είναι ανεπιτήδευτη, κάποιες φορές και τραχεία, όπως ακατέργαστος, αυθόρμητος και ευθύς είναι και ο λόγος του.

Αυτοί λοιπόν είναι, με τη δική μου οπτική, οι άνθρωποι του Ε.ΠΑ.Μ.. Ζητώ συγνώμη που δεν έγραψα, πόσοι ομοφυλόφιλοι υπάρχουν στο Εθνικό Συντονιστικό Συμβούλιο ή πόσα θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης υπάρχουν στην Πολιτική Γραμματεία, αλλά δεν γνωρίζω, ούτε και θέλω να ασχοληθώ με το θέμα. Όπως και τέτοια θέματα δεν απασχολούν τα μέλη του Ε.ΠΑ.Μ.· γιατί ο καθένας με τον τρόπο του, είναι πολιτικοί μαχητές «πρώτης γραμμής», οπότε ελιτίστικες συμπεριφορές δεν είναι στη φύση τους.  

Ας δώσουμε λοιπόν σε αυτούς τους ανθρώπους, τους σύνθετους σαν κι εμάς την ευκαιρία να δώσουν την μάχη τους. Τίποτε άλλο δεν ζητούν.

Δώστε και σε μένα, τον Γιοσήφη, την ικανοποίηση ότι μας έδωσα την δυνατότητα να ανακτήσουμε την αξιοπρέπειά μας σαν κοινωνία. Τίποτε άλλο δεν σας ζητώ.     

Ιωσήφ Λουκέρης 

Υποψήφιος Ευρωβουλευτής του ΕΠΑΜ