Ανάρτηση απο την Αμαλία Αρσένη

''Πριν 5 χρονια όταν αποφάσισα να ξεκινήσω την διδακτορικη μου διατριβή μίλησα με 3 καθηγητές Θεατρικών Σπουδών. Οι 2 με αποθαρρύναν. Ο ένας μάλιστα μου ειπε "μα είστε καλή ηθοποιος κ. Αρσενη έτσι δεν είναι; γιατι θελετε διδακτορικό; θέλετε να γλυτώσετε το στρατό; "

Στεναχωρηθηκα αλλα δεν το έβαλα κατω.

Ένας γνωστός σκηνοθέτης όταν με χαρά του είπα το σχεδιο μου, μου ειπε " μην διανοηθείς να κάνεις διδακτορικό δεν θα σε παίρνει μετά κάνεις σοβαρά σαν ηθοποιό μετά."

Σχεδόν άλλαξα γνώμη αλλά είπα οκ να το προσπαθήσω λίγο ακόμα.

Ένας άλλος γνωστός καθηγητής μου μιλούσε για 3 ώρες για το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80 και για το πως τον πατέρα μου ως υπουργό τον "έφαγαν αυτά τα συνδικαλιστικα και τα εσωκομματικα". Εν τέλει ζήτησε μια εξυπηρέτηση, ένα ρουσφέτι κοινώς για κατι δανεια που ειχε στην Εθνικη, κάτι τέτοιο κατάλαβα γιατί ήμουν και πολυ σαστισμενη. Ευγενικά τον χαιρέτησα και έφυγα.

Μου κοπηκαν τα φτερα. Μα δεν πτοήθηκα.

Όταν πήγα στον καθηγητη Θανάση Αγάθο του τμήματος Νεοελληνικης Φιλολογίας στο ΕΚΠΑ αισθάνθηκα για πρώτη φορά μια πνευματική ανάταση: ο εξαίρετος αυτός άνθρωπος μου ειπε "το βρίσκω υπέροχο μια ηθοποιός να θελει να κανει διατριβή στη λογοτεχνία."

Απίστευτο, σκεφτηκα. Εδώ είμαστε.

Μετά με την αγαπημένη μου καθηγήτρια κ.Χριστινα Ντουνιά και την εξίσου αγαπημενη καθηγήτρια και επιβλέπουσα μου κ. Πέγκυ Καρπούζου (πόσο σας ευχαριστώ) χτίσαμε βήμα βήμα μια φιλόδοξη διατριβή με θέμα το πέρασμα στην ενηλικίωση των νέων γυναίκων όπως αυτό περιγράφεται στη γυναικεία πεζογραφία του ελληνικού Μεσοπολέμου.

Κάθε χρόνο για αυτα τα 5 χρονια ήμουν σε 3 παραστάσεις το χρονο και δίδασκα σε 2 σχολεία. Δεν ήξερα πως να τα βγάλω πέρα, ειλικρινα ειχα απελπιστει. Διάβαζα και έγραφα στα καμαρίνια, στις πρόβες, μόλις γύρναγα από το θέατρο (όχι ποτό δεν υπήρχε μετά) στους διαδρόμους του σχολείου, στο αυτοκίνητο. Έγραφα και διάβαζα. Έσβηνα. Διάβαζα και έγραφα. Εσβηνα.

Δεν μπορω, δεν μπορώ, δεν μπορώ.

Μετά ήρθε η μητρότητα . Να μιλήσω για τυψεις; για έλλειψη χρονου; για αϋπνία; για προσωπική υπέρβαση;

Θα το κάνω γιατί μια ζωή είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου αλλά όταν πάμε κόντρα σε όλα, κόντρα σε όλες τις δυσοιωνες προβλέψεις, τη μονοδιάστατη σκέψη και τη μιζέρια που τείνει να γίνει στοιχείο της κουλτούρας μας, τότε ναι μας αξίζει ένα φιλικο χτύπημα στη πλάτη.

Τι πρότυπο θέλουμε να είμαστε για τα παιδιά μας; για τους μαθητές μας; θέλουμε να αποτρέπουμε τους νεους από τη γνώση; να τα στρέψουμε όλα στο influencing;

Εμενα προσωπικα όσα άκουσα, στην αρχη της διαδρομης μου με θύμωσαν και τελικά με πείσμωσαν.

Και αν πεισμωσει η Κεφαλλονίτισσα, τελειωσε.

Ας αναλογιστουμε λοιπόν συλλογικά τι πραγματικά έχει αξία σε αυτή τη ζωή. Ποιες θυσίες έχουν ζωτικη σημασία για την βελτίωση της σκέψης και της καλλιέργειας μας όχι μόνο σε ατομικό αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο.

Θέλουμε να είμαστε ένα πράγμα; Η μπορούμε να είμαστε πολλά; θέλουμε τον διάλογο και την διεπιστημονικοτητα η την απομόνωση και τον συντήρητισμο; θέλουμε ανθρώπους που σκέπτονται, που γνωρίζουν Ιστορία και Λογοτεχνία η που εστω διψούν για μαθηση; που χρησιμοποιούν και το μυαλό εκτός από τους αντίχειρες για γρήγορο σκρολαρισμα στο τικ τοκ;

Τι θέλουμε τελικά για εμάς ως είδος; Που πάμε;

Σημερα 21/6 υποστηριξα τη διατριβη μου και ανακηρύχθηκα Διδακτωρ της Νεολληνικης Φιλολογιας ομόφωνα με βαθμο Άριστα.

Από μια επιτροπή αποτελούμενη απο καθηγητές με λαμπρά μυαλά και σπουδαία σταδιοδρομία. Τους ευχαριστώ θερμά περισσότερο για τα λόγια τους πάρα για την απόδοση του υψιστου βαθμού.

Για εμένα το πιο σημαντικό είναι όμως πως πέρα από το βαθμό που φυσικά με κάνει υπερήφανη πως έπραξα εγώ ΑΡΙΣΤΑ που δεν άκουσα καμία αρνητικη φωνή ούτε κάποιων τρίτων αλλά ούτε και του ίδιου μου του εαυτού που μου έλεγε να τα παράτησω όταν όλα φανταζαν αδύνατα.

Κόντρα σε όλα έφτασα στο τέλος της διαδρομής.

Και αφού μπορώ εγώ

Μπορείς και ΕΣΥ.

Ολο αυτό για να πω μόνο το εξής:

Προχωρα μπροστά σε αυτό που σου φαντάζει αδυνατο.

Και όποιος δεν καταλαβαίνει ας μείνει πίσω να ξύνει το κεφάλι του όσο εσύ φτάνεις στην προσωπική σου κορυφή.''