Επιμέλεια: Γιώργος Χαλαβαζής

12 Αυγούστου 1953 - 12 Αυγούστου 2024: 71 χρόνια συμπληρώνονται από τους καταστρεπτικούς σεισμούς που "σημάδεψαν" την Κεφαλονιά.

Το παρακάτω κείμενο ανήκει στον Ηλία Καππάτο, 88 χρονών σήμερα, ο οποίος έζησε την τραγική εμπειρία των σεισμών του 1953, ως αρχηγός των προσκόπων.

«Κυριακή 9 Αυγούστου, γεμάτο το νησί από κόσμο για την γιορτή του Αγίου, ώρα 5.20 το πρωί, μας ταρακούνησε ο πρώτος σεισμός που είπαν πως ήταν 5,2 βαθμών της κλίμακας ρίχτερ.

Φυσικό φαινόμενο για το νησί οι σεισμοί, πλην όμως η ζωή τα μπάνια οι διασκεδάσεις, συνεχιζόντουσαν χωρίς κανένα φόβο.

Από τη νύχτα της Κυριακής, ακούγαμε στα έγκατα της γης σαν να κατρακυλούν πέτρες. Ήταν κάτι που μας προξένησε πρωτόγνωρο φόβο γιατί δεν το είχαμε ξανακούσει. Η Δευτέρα 10 Αυγούστου πέρασε σχεδόν με μικροσεισμούς, χωρίς να διαταράξει τις δραστηριότητες του κόσμου.

Στις 9.30 το πρωί, ο Περιφερικός Έφορος Προσκόπων Κεφαλληνίας και Ιθάκης, Γεώργιος Πινιατώρος μαζί με τον Μαρίνο Κοσμετάτο, ήρθαν με την μοτοσυκλέτα με καλάθι (την γνωστή σαϊτα) στο σπίτι και μου πρότειναν να μαζέψω τα μεγάλα παιδιά του Σώματος, για να στήσουμε προληπτικά σκηνές.

Στήσαμε τις σκηνές, στον Πευκώνα μεταξύ Νοσοκομείου και Ορφανοτροφείου, πάνω από το Μαϊστράτο.

Την Τρίτη 11 Αυγούστου, δυνατός σεισμός 5,7 βαθμών της κλίμακας ρίχτερ, έπληξε Ιθάκη, Πύλαρο, αλλά και την περιοχή του Μαρκόπουλου που είναι τα φιδάκια. Μετέφεραν δε τραυματίες σε φορτηγά αυτοκίνητα, τους οποίους οι πρόσκοποι μετέφεραν με πρόχειρα φορεία στα χειρουργεία και στο Νοσοκομείο . Παράλληλα, τα υπόλοιπα παιδιά του Σώματος, έκαναν εκκένωση των αρρώστων μέσα από το Νοσοκομείο και τους πηγαίναμε στις σκηνές που είχαμε στήσει.

Οι πιο βαριά τραυματίες, με φορτηγά τους πηγαίναμε στο Τελωνείο και τους φορτώναμε στο αποβατικό «Ρόδος» με προορισμό την Πάτρα.

Παραμείναμε στο Νοσοκομείο όλοι οι πρόσκοποι βοηθώντας τους τραυματίες και τους αρρώστους. Συνεχίσαμε να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας και την Τετάρτη 12 Αυγούστου, μέχρι τις 11.24 το πρωί.

Τότε η γη άρχισε να αναταράζεται από κάτω προς τα πάνω. Όποιος ήταν όρθιος δεν μπορούσε να κρατήσει την ισορροπία. Η διάρκειά του κράτησε γύρω στα 27 δευτερόλεπτα και η έντασή του ήταν 7,2 βαθμούς της κλίμακας ρίχτερ.

Εμένα ο σεισμός με βρήκε μέσα στο σπίτι (είχα επιστρέψει για να μεταφέρω πάγο). Μετά την τρομερή δόνηση βρέθηκα καταπλακωμένος στα ερείπια του σπιτιού για περίπου τρεις ώρες.

Το δε Αργοστόλι σκεπάστηκε από ένα σύννεφο κόκκινης (επειδή πολλά σπίτια ήταν κτισμένα με πηλό) και άσπρης σκόνης.

Αφού κατακάθισε η σκόνη διαπιστώσαμε έντρομοι πως δεν είχε μείνει τίποτα όρθιο. Σκορπίσαμε όλοι οι πρόσκοποι προσπαθώντας να εντοπίσουμε τους δικούς μας ανθρώπους.

Τις επόμενες ημέρες, είδαμε δυνάμεις ανθρωπιστικής βοήθειας να καταφτάνουν στο νησί. Θυμάμαι τα αεροπλάνα να πετάνε τσουβάλια με ψωμί και άλλα τρόφιμα. Δεν υπήρχε νερό, είχαν σπάσει όλες οι σωλήνες, δεν υπήρχε ρεύμα. Οι συνθήκες ήταν τραγικές. Υπήρχαν νεκροί καταπλακωμένοι στα ερείπια . Ο υπόλοιπος κόσμος προσπαθούσε με κάθε τρόπο να εγκαταλείψει το νησί. Για κάποιο λόγο μάλιστα υπήρξε και απαγόρευση εξόδου από το νησί.

71 χρόνια μετά, θυμάμαι έντονα, αυτή την τραγική εμπειρία που βίωσα και εύχομαι να μην την ξαναβιώσει ποτέ κανένας...».

Ηλίας Καππάτος

Υ.Γ.: Θα ήθελα ως αρχηγός των Προσκόπων να ευχαριστήσω από βάθους καρδίας, τους προσκόπους που βοήθησαν σε εκείνη τη δύσκολη περίοδο.

Παρακάτω και ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε από την τηλεόραση του Alpha.

Ντοκιμαντέρ που αφηγείται την ιστορία των κατοίκων της Κεφαλονιάς, το καλοκαίρι του 1953, όταν το νησί χτυπήθηκε από έναν ισχυρότατο σεισμό. Μαζί με τις μαρτυρίες των ανθρώπων παρουσιάζεται και ένα σπάνιο κινηματογραφικό υλικό της εποχής...

{https://www.youtube.com/watch?v=jCTjEVdHuSY}