Για το πρώτο συνθετικό, το «μουσικό» δεν έχουμε να πούμε πολλά. Γνωστά κι’όμορφα τα τραγούδια του Καββαδία-Μικρούτσικου.

Για το δεύτερο όμως το «θεατρικό» επιβάλλεται να πούμε δύο λόγια.

Και κυρίως ότι δίνει μια στρεβλή εικόνα της ζωής των ναυτικών, δεν ήταν μόνο τα ναρκωτικά , τα μαχαιρώματα κι’οίκοι ανοχής, έστω και στην εποχή του Καββαδία. Κι’ οι γυναίκες των ναυτικών ήταν συγκρατημένες, έστω γιατί ήξεραν πως τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω τους. Κι΄ο Καπετάν Τζώρτζης Μαράτος τελειώνοντας το βιβλίο του «Απαγορευτικό απόπλου» γράφει: «.....Μέσα από τα γραφόμενα μου δεν προέκυψε ούτε η Μαντάμ Μποβαρύ, ούτε η Αννα Καρένινα, ούτε η ωραία Ελένη. Επίσης δεν προέκυψε ούτε η Μαρία του Γιατρού, ούτε η Ελένη που κάθεται πιο πάνω, ούτε μερικές άλλες που έπεσαν στην πλώρη μου κατά καιρούς... Μόνο μια μικρή αναφορά στις γυναίκες των ναυτικών που ήξερα, κι εγώ τουλάχιστον τις ονομάζω αγίες. Κάτι σαν μνημείο ηρώων, μια πλάκα με τα ονόματα τους, για να τα βλέπουν τα παιδιά τους και να καμαρώνουνε....»

Κυρίως όμως η παράσταση έπασχε στα σκηνικά. Χάθηκαν δύο σωσίβια, μια πυξίδα, ένα τιμόνι, ένας εξάντας, ένα μπλέ πανί μπροστά απ’την σκηνή, μ’ένα ανεμιστήρα από κάτω, να δίνει κυματισμούς; Τα 5-6 φινιστρίνια και ένα ζευγάρι κυάλια δεν αρκούσαν να δημιουργήσουν σκηνικά το περιβάλλον γέφυρας καραβιού. Αποκλειστικά χώρο χαμαιτυπείου θύμιζαν.

Με προβληματισμό αναλογιζόμαστε μια άλλη μουσικοθεατρική παράσταση με παρόμοιο θέμα, που κι’ εκείνη βασίστηκε σε κείμενα του Νίκου Καββαδία και του Τζώρτζη Μαράτου, όταν αναγκαστήκαμε να πάμε στην Αθήνα για να την δούμε, πριν 8-9 χρόνια, αφού η τότε Δημοτική αρχή αρνήθηκε να βοηθήσει να την φέρουμε εδώ για τα 250 χρόνια του Αργοστολιού σαν πρωτεύουσα του νησιού.

Η παράσταση «Μ’ ένα καράβι φορτηγό» για τη οποία οι Αθηναϊκές κριτικές έγραφαν: «Παράσταση που ευωδιάζει θάλασσα, που προσφέρει συγκίνηση, γέλιο, τρυφερότητα, συναισθηματική φόρτιση, παράσταση που σε πηγαίνει σε μαγικά χαρούμενα ταξείδια. Τι απ’αυτά προσέφερε η τωρινή;