Κίνηση "Πληττόμενων" Κατοίκων από τους Δασικούς Χάρτες της περιοχής Εικοσιμίας, Λειβαθούς Κεφαλληνίας

Ζητάμε επισήμως από τον τους αρμοδίους φορείς (Βουλευτή, Περιφέρεια, Δήμους), τον Δικηγορικό Σύλλογο, το Δασαρχείο, την τοπική αντιπολίτευση και όλους τους εμπλεκόμενους  να πάρουν θέση και να απαντήσουν δημοσίως στα παρακάτω ερωτήματα:

1. Ισχύει το τεκμήριο κυριότητας του Δημοσίου στα Επτάνησα, ναι η οχι ;
2. Εάν ναι, τότε γιατί αγοράστηκε (Αριθμός Συμβολαίου 233/30/12/1968) ο Εθνικός Δρυμός Αίνου από το Δημόσιο με ένας από τους προβλεπόμενους τρόπους κτήσεως του Ιόνιου Αστικού Κώδικα (δηλαδή με τίτλο αγοράς ή δωρεάς, είτε με διαθήκη ή κατάληψη αδέσποτου ή βάσει κάποιου ειδικού νόμου) και δεν ανακηρύχτηκε δημόσια έκταση με βάση το δασικό του χαρακτήρα όπως  γίνεται σήμερα με τις περιουσίες μας;
3. Εάν όχι, δηλαδή τα Επτάνησα εξαιρούνται από το τεκμήριο κυριότητας του Δημοσίου, αυτό σημαίνει ότι σε αμφισβητούμενες συγκεκριμένες εκτάσεις που το Δημόσιο ισχυριστεί ότι είναι ιδιοκτήτης δεν έχει κανένα προνόμιο, βρίσκεται σε απόλυτη ισότητα με τους ιδιώτες και οφείλει να αποδείξει συγκεκριμένο τρόπο κτίσης. Οπότε, δεν θα έπρεπε το Δημόσιο να έχει αναρτήσει τους τίτλους ιδιοκτησίας των εκτάσεων που έχει ανακηρύξει ως δασικές πριν από την ανάρτηση των δασικών χαρτών;
4. Τέλος, η μόνη επιλογή που δίνεται στους πολίτες για να αντιτεθούν στις αβασιμότητες των δασικών χαρτών είναι η αίτηση πρόδηλου σφάλματος (ένσταση). Κανένας όμως δεν μας λέει ότι κάνοντας αυτήν την αίτηση αυτομάτως αναγνωρίζουμε μη προϋπάρχοντα δικαιώματα υπέρ του δημοσίου στην περιουσία μας. Δηλαδή προσπαθούν να μας εξαπατήσουν;

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι πολλοί συμπολίτες μας οι οποίοι είχαν την οικονομική ευχέρεια κινήθηκαν δικαστικά ενάντια στο δημόσιο για να αποδείξουν την κυριότητα τους, φτάνοντας το θέμα στον Άρειο Πάγο και δικαιώθηκαν. Αντιπροσωπευτική είναι η Απόφαση 984/2017 του Αρείου Πάγου η οποία εκτός των άλλων αναφέρει και τα ακόλουθα: “Με τη διάταξη αυτή καθιερώθηκε νομοθετικώς η μόνη και ορθή (ΑΠ 340/1985 ΝοΒ 34.76) ερμηνευτική άποψη για τη νομική θέση των δασών στα Ιόνια νησιά, κατά την οποία το Ελληνικό δημόσιο δεν έχει δικαίωμα στα δάση των Επτανήσων και δεν ισχύει στην περίπτωση αυτή το τεκμήριο κυριότητας του δημοσίου επί των δασών που προβλέπεται στο από 16-11-1836 β.δ. “περί ιδιωτικών δασών”, με αποτέλεσμα, προκειμένου περί δασών που βρίσκονται στα Επτάνησα, μόνη η επίκληση από το δημόσιο και απόδειξη της δασικής μορφής της διεκδικούμενης έκτασης να μην αρκεί για τη θεμελίωση του δικαιώματος κυριότητας του σ’ αυτήν, αλλά (να) πρέπει το δημόσιο σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση να επικαλείται και να αποδεικνύει ότι έγινε κύριο με οποιονδήποτε από τους τρόπους που προβλέπονται από τον Ιόνιο Αστικό Κώδικα ή τον Αστικό Κώδικα, μετά την 23-2-1946, ή τυχόν ειδικούς νόμους (ΑΠ 2243/2014). Εξάλλου, σύμφωνα με το άρθρο 1033 του ΑΚ, για τη μεταβίβαση της κυριότητας ακινήτου απαιτείται συμφωνία μεταξύ του κυρίου και εκείνου που την αποκτά, ότι μετατίθεται σ’ αυτόν η κυριότητα για κάποια νόμιμη αιτία. Η συμφωνία γίνεται με συμβολαιογραφικό έγγραφο που υποβάλλεται σε μεταγραφή.”

Αυτό σημαίνει ότι παρότι υπάρχει πληθώρα ειλημμένων αποφάσεων των δικαστηρίων οι οποίες δικαίωσαν τους συμπολίτες μας, το δημόσιο εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να προσπαθεί να διεκδικήσει δικαίωμα κυριότητας στα Επτάνησα, με μόνη απόδειξη την φερόμενη ως δασική μορφή των εκτάσεων που δεν του ανήκουν, αναγκάζοντας έτσι όλους τους “πληττόμενους” από τους δασικούς χάρτες πολίτες να ακολουθήσουν τη δικαστική οδό σπαταλώντας χρόνο και χρήμα.