«Οταν άκουσα το όνομά μου, σχεδόν μουδιασμένος, ονειροβατώντας, ανέβηκα στη σκηνή και ακόμα και αυτή τη στιγμή, νομίζω ότι έχω πάθει ένα blackout, δεν θυμάμαι δηλαδή τι συνέβη. Καθόλου», λέει ο σκηνοθέτης Βασίλης Κεκάτος στη HuffPost Greece, για τη βράβευση της μικρού μήκους ταινίας του «Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό Κι Εμάς», με Χρυσό Φοίνικα, στο 72ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών. 

Το βραβείο σε ταινία μικρού μήκους απένειμε στον σκηνοθέτη η πρόεδρος της επιτροπής του τμήματος, Κλερ Ντενί, σε μια κατάμεστη αίθουσα και τον Κεκάτο πανευτυχή για τη διάκριση. «Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό Κι Εμάς» βρέθηκε ανάμεσα σε περισσότερες από 4.000 ταινίες μικρού μήκους από όλο τον κόσμο, ξεχώρισε και διαγωνίστηκε μαζί με άλλες 10. Ο Κεκάτος είναι ο πρώτος Έλληνας σκηνοθέτης που κερδίζει αυτό το βραβείο. Νωρίτερα, ο σκηνοθέτης είχε λάβει το βραβείο «Queer Palm» Καλύτερης Μικρού Μήκους Ταινίας. 

Πρόκειται για μια ερωτική ταινία, η οποία αφηγείται την ιστορία δυο αγνώστων ανδρών που ένα βράδυ συναντιούνται τυχαία σε ένα βενζινάδικο της παλιάς Εθνικής Οδού. Ο ένας έχει σταματήσει για να βάλει βενζίνη στη μηχανή του. Ο άλλος έχει απλώς ξεμείνει εκεί και για να επιστρέψει στην Αθήνα, θα χρειαστεί 22.50 ευρώ. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι οι Νικολάκης Ζεγκίνογλου και Ιώκο Ιωάννης Κοτίδης. 

Η ταινία «Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό Κι Εμάς» είναι η τέταρτη κινηματογραφική δουλειά του νεαρού μικρομηκά, μετά από μια σπουδαία πορεία με τις ταινίες «Σιγή των Ψαριών Όταν Πεθαίνουν», «Zero Star Hotel» και «Ανάδρομος».

Ο Βασίλης Κεκάτος μιλά για την τελετή της απονομής, την έμπνευση πίσω από την ιστορία και το Φεστιβάλ των Καννών. 

Αρχικά συγχαρητήρια για τα βραβεία Queer Palm και Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτή η επιτυχία της ταινίας σας;

Σας ευχαριστώ πολύ για τα ωραία λόγια. Πιστεύω ότι ευθύνεται αποκλειστικά στον ρομαντισμό με τον οποίο προσεγγίσαμε το όλο ζήτημα και την ταινία την ίδια από μεριάς μου, ως προς το σενάριο και τη σκηνοθεσία. Aλλά κατά βάση, οφείλεται και στο γεγονός ότι ήμασταν μια ομάδα που πήγαμε να κάνουμε μια ταινία μέσα σε μια νύχτα χωρίς καμία απολύτως προσδοκία. Και νομίζω ότι αυτό ήταν που έκανε και την ταινία μας να αρέσει, γιατί είναι κάτι το οποίο βγήκε μέσα από το φιλμ. 

Ας μιλήσουμε για την απονομή του Χρυσού Φοίνικα. Ποια ήταν τα συναισθήματά σας όταν η Κλερ Ντενί ανακοίνωσε το όνομά σας και ανεβήκατε στη σκηνή για να παραλάβετε το βραβείο;

Θα σας πω την αλήθεια. Είχα αντιληφθεί ότι θα κερδίσουμε τον Χρυσό Φοίνικα, γύρω στα 10 δευτερόλεπτα πριν ανακοινωθεί από την Κλερ Ντενί, διότι υπήρχε μόνιμα μια κάμερα από το συνεργείο του φεστιβάλ, η οποία εστίαζε στους νικητές πριν ανακοινωθούν. Και το είχα καταλάβει γιατί λίγο πριν είχε δοθεί ειδική μνεία από την Κλερ Ντενί σε άλλη μικρού μήκους ταινία, μια αργεντίνικη. Δευτερόλεπτα πριν ανακοινώσει τον Χρυσό Φοίνικα, η κάμερα βρισκόταν μπροστά μου.

Οπότε ήξερα ότι θα ήμουν εγώ και μέσα σε 10 δευτερόλεπτα δεν μπορείς σαφώς να «χωνέψεις» όλο αυτό που συμβαίνει. Είχαμε περάσει παράνομα ένα μπουκαλάκι νερό μέσα στην αίθουσα και είπα απλώς στον διευθυντή φωτογραφίας, τον Γιώργο Βαλσαμή που καθόταν δίπλα μου: «Μπορείς να μου δώσεις το νερό;». Και ήπια μια γουλιά για να μπορέσω κάπως έτσι να «ζωντανέψω». Οταν άκουσα το όνομά μου, σχεδόν μουδιασμένος, ονειροβατώντας, ανέβηκα στη σκηνή και ακόμα και αυτή τη στιγμή, νομίζω ότι έχω πάθει ένα blackout, δεν θυμάμαι δηλαδή τι συνέβη. Καθόλου. Μπορώ να το αναβιώσω μόνο από το βίντεο της απονομής που υπάρχει στο Διαδίκτυο. 

Τι σας ενέπνευσε στη δημιουργία της ταινίας σας και πώς ερμηνεύεται η απόσταση στην ιστορία;

Πάντα, το σημείο εκκίνησης μιας ιστορίας που γράφω, βρίσκεται σε ένα τοπίο. Συνήθως σε ένα τοπίο που με συγκινεί, που κάπως μέσα μου με κινεί και αποφασίζω να τοποθετήσω και να αφηγηθώ μια ιστορία μέσα σε αυτό. Στην προκειμένη ήταν τα βενζινάδικα στο Τέξας. Πριν δυο χρόνια έκανα ένα πολύ μεγάλο roadtrip στην Αμερική μαζί με τον φωτογράφο και άλλους φίλους. Για μέρες ταξιδεύαμε από τη μια πολιτεία στην άλλη με ένα αυτοκίνητο και εκεί πρώτη φορά, αντιλήφθηκα τη μαγική υπόσταση που μπορούν να έχουν τα βενζινάδικα μέσα στη νύχτα, στην έρημο. Φαίνεται σαν να αιωρούνται, σαν να ίπτανται κατά κάποιο τρόπο. Αυτό μου τράβηξε την προσοχή και ήθελα να γυρίσω κάτι σε ένα βενζινάδικο. Ομως στην πραγματικότητα σκεφτόμουν μετά, ότι τα βενζινάδικα τα έχουμε συνδέσει στο μυαλό μας με κάτι πολύ ρεαλιστικό και λίγο βαρετό. Είναι απλώς ένα μέρος για να βάλεις βενζίνη, να πάρεις ένα πακέτο τσιγάρα, να πιεις έναν καφέ και να συνεχίσεις το ταξίδι σου. Διερωτώμενος ποια ιστορία θα μπορούσε να κάνει αυτά τα βενζινάδικα πραγματικά να «πετάξουν», συνειδητοποίησα ότι μόνο μια ερωτική ιστορία μπορεί.

Και στην πορεία, ψάχνοντας μέσα μου για ένα προσωπικό βίωμα το οποίο θα μπορούσε να με οδηγήσει στην ιστορία, είχα τη σχέση με τον θείο μου, τον αδερφό του πατέρα μου, Σπύρο Κεκάτο. Ο θείος μου ήταν ομοφυλόφιλος, έχει πεθάνει εδώ και μερικά χρόνια, σε νεαρή ηλικία. Ήταν ομοφυλόφιλος σε μια κοινωνία προφανώς πολύ δύσκολη, ένας άνθρωπος ο οποίος έκανε come out στα 16 του χρόνια, τη δεκαετία του ’70. Ένας πολύ θαρραλέος άνδρας, ο οποίος με τη στάση του, με ενέπνευσε τόσο πολύ ώστε να θέλω να αφηγηθώ μια LGBTQ ιστορία. 

Υπάρχει συμβολισμός στο βενζινάδικο στην πλοκή της ταινίας;

Ισως το ότι είναι το «no man’s land». Δηλαδή, είναι ένα σημείο όπου μπορεί να υπάρχει ανθρώπινη παρέμβαση στο απόλυτο τίποτα. Γιατί βρίσκεται σε μια ερημιά στην παλιά εθνική οδό και είναι το μόνο μέρος στο οποίο πραγματικά μπορούν να συναντηθούν δυο άνθρωποι.

Αναφερθήκατε προηγουμένως στη σχέση με τον θείο σας. Καθορίζουν τα βιώματά σας το σενάριο των ταινιών σας;

Όλων των δημιουργών φαντάζομαι τα βιώματα, επηρεάζουν κάπως τις ιστορίες τους. Δε λέω ότι μου δίνει την ιστορία, αλλά ότι υπάρχει μια προσωπική αφετηρία για κάθε ιστορία που θα διηγηθώ. Προφανώς οι ιστορίες που γράφω, δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Ομως υπάρχει ένα ελάχιστο ψήγμα σε αυτές, που είναι αληθινό. Και όλα τα υπόλοιπα είναι φαντασία.

VALERY HACHE via Getty Images

Ποια ήταν η εμπειρία σας από τη συμμετοχή σε ένα από τα πιο μεγάλα φεστιβάλ κινηματογράφου παγκοσμίως;

Στην πραγματικότητα, ήταν η δεύτερη φορά που επισκέφτηκα το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών. Η πρώτη ήταν πριν από οκτώ χρόνια, όταν αποφάσισα να παρατήσω τις σπουδές της Νομικής για να ασχοληθώ με το σινεμά. Οπως φαντάζομαι για κάθε οικογένεια που έχει έναν καλλιτέχνη, το να αποδεχτεί μια τέτοια απόφαση είναι κάτι πολύ δύσκολο. Και ήταν δύσκολο και στη δική μου, παρότι έχω μια πολύ φιλότεχνη οικογένεια. Και οι δυο γονείς μου βλέπουν πολύ σινεμά, θέατρο, διαβάζουν και βρίσκονται μέσα σε αυτό τον κόσμο. Οταν τους είπα ότι θέλω να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο, κάπως απογοητεύτηκαν, πληγώθηκαν, ανησύχησαν. Αλλά όταν ο πατέρας μου το αποδέχτηκε κι εγώ ξεκίνησα το πρώτο έτος στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Λονδίνο που σπούδασα σινεμά, μου είπε: «Εντάξει λοιπόν, αφού θέλεις να γίνεις σκηνοθέτης, θα σε πάω στο Φεστιβάλ των Καννών να το δεις. Γιατί θέλω να γίνεις τέτοιος σκηνοθέτης».

Ηταν μια ευχή και μια υποχρέωση μάλλον και αυτό σήμαινε ότι αν θέλεις να το κάνεις, πρέπει να το καταφέρεις. Αισθάνομαι βαθιά συγκινημένος που βρισκόμουν με ταινία στο Φεστιβάλ των Καννών και είχα κάπως εκπληρώσει την επιθυμία του πατέρα μου. Η εμπειρία ήταν πολύ συγκινητική για μένα. Ηταν σαν να βρίσκεσαι σε ένα καρουζέλ, είναι μια παράνοια το φεστιβάλ. Υπάρχει άπειρος κόσμος, είναι φοβερές οι ταχύτητες με τις οποίες συμβαίνουν όλα και στην ουσία ζεις έναν απόλυτο ίλιγγο όσο είσαι εκεί. Γλυκό ίλιγγο βέβαια γιατί βρίσκεσαι ανάμεσα σε ωραίους ανθρώπους, σε όμορφα μέρη, ταινίες το κυριότερο. Αλλά είναι μια εμπειρία που νομίζω ότι αφομοιώνεις πολύ μετά. Και όχι κατά τη διάρκεια που τη βιώνεις.

Τι να περιμένουμε από εσας στο μέλλον, σε επαγγελματικό επίπεδο;

Αυτή την περίοδο βρίσκομαι στη διαδικασία της συγγραφής του σεναρίου της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας μου, η οποία «πατάει» στην ταινία μικρού μήκους που γύρισα τώρα. Είναι η ιστορία των δυο ανδρών, θέλω να διηγηθώ τι συμβαίνει μετά το βενζινάδικο. Αισθάνομαι δυο φορές πιο τυχερός, μάλλον χίλιες φορές πιο τυχερός που η ταινία κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα και το Queer Palm γιατί αυτό μου δίνει ίσως την ελπίδα ότι θα καταφέρω να βρω χρηματοδότηση.

Πιστεύετε ότι έχετε τελειώσει με τις ταινίες μικρού μήκους; Θα ξαναγυρίζατε ή προχωράτε πλέον σε μεγάλου μήκους;

Η ταινία μικρού μήκους είναι απλώς μια άλλη φόρμα αφήγησης για να πεις την ιστορία, δεν είναι κάποια άλλη τέχνη. Αν αισθανθώ ότι υπάρχει μια ιστορία που έχω να πω και λέγεται με λίγα λόγια, θα ξαναέκανα μικρού μήκους. Για την ώρα όμως, νομίζω ότι έχω να πω μερικά παραπάνω πράγματα, γι’αυτό και θα ξεκινήσω να κάνω τη μεγάλου μήκους ταινία μου.

Αναδημοσίευση από  HuffPost Greece