«Πρώτα υπάρχει η λαχτάρα να την δεις. Μετά το προγραμματίζει. Και στο τέλος, επανενώνεσαι μαζί του» προσθέτει γεμάτη έκσταση για την Κεφαλονιά.

Οσο για τα συναισθήματά της όταν επισκέφθηκε και πάλι αυτό το νησί του Ιονίου έπειτα από καιρό, γράφει: «Κατά την άφιξή μου υπήρχε αυτή η υπέροχη αίσθηση της οικειότητας, όμως, μετά μια μικρή αμφιβολία εμφανίστηκε: Εχει αλλάξει; Θα εξακολουθήσω να νιώθω το ίδιο;».

Εχω ερωτευτεί την  Άσσο αμετάκλιτα, απελπιστικά και χαρούμενα

Ομως, όταν έφτασε στο γραφικό χωριό της Ασσου, όλα επανήλθαν στην κανονικότητα. «Η Ασσος δεν ήταν το πρώτο μέρος που επισκέφθηκα στην Ελλάδα, αλλά ήταν το πρώτο που εξερεύνησα με πραγματική φροντίδα. Κι εκεί έχασα την καρδιά μου. Μέσα σε 24 ώρες στο χωριό, κατάλαβα πως το ερωτεύτηκα. Αμετάκλητα, απελπιστικά και χαρούμενα».

Παράλληλα, διευκρινίζει πως δεν πρόκειται για επιπόλαιο αίσθημα: «Είναι μια αγάπη που αντέχει στον χρόνο. Ναι, είναι ώριμη κι εξελιγμένη», ενώ για το γεγονός ότι αναγκάστηκε για χρόνια να την αποχωριστεί, επισημαίνει στο άρθρο της στο travelboldly.com: «Είναι μια σταθερά στη ζωή μου και το γεγονός ότι έχουμε χωριστεί εξαιτίας των περιστάσεων κρατά ζωντανή και ισχυρή την επιθυμία».

Η ίδια προσπαθώντας να εξηγήσει τους λόγους που αγαπά τόσο πολύ αυτό το γραφικό κεφαλονίτικο χωριό, αναφέρει μεταξύ άλλων: «Υπάρχει αδιαμφισβήτητα μια φυσική έλξη. Είναι χωρίς αμφιβολία γραφική, με τα πολύχρωμα σπίτια που γλιστρούν κάτω στον δρόμο με τις στροφές προς τον στενό ισθμό. Επειτα, είναι και το κάστρο του 16ου αιώνα με τη δραματική του θέα και τη νοσταλγική του ατμόσφαιρα, που κυριαρχεί στη χερσόνησο».

Μάλιστα, παροτρύνει και τους αναγνώστες της να κάνουν μια βόλτα στο χωριό για να διαπιστώσουν τι σημαίνει ελληνική φιλοξενία, καθώς «θα επιστρέψουν με αναρίθμητα κεράσματα».

Ομως, η φυσική έλξη δεν αρκεί για να εξηγηθεί αυτή η αγάπη. Σε όλο αυτό έρχεται κατά την Alvey να προστεθεί και «το κολύμπι στον απάνεμο όρμο είναι μια ευχαρίστηση των αισθήσεων». «Νιώθω το πεντακάθαρο νερό να είναι σαν μετάξι στο σώμα μου» γράφει.

Επιπλέον, είναι και το κάστρο, όπου «ανεβαίνοντας, μπαίνω σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο.

Εντέλει, αγάπησα τους ανθρώπους της Ασσου

Τέλος, «η καρδιά της Ασσου είναι οι άνθρωποι. Εντέλει, αυτός είναι που αναζωπυρώνει κάθε φορά την αγάπη μου. Τα δυο αδέλφια που έχουν το μικρό καφέ στην παραλία... Μπορεί ακόμα να μην ξέρουμε ο ένας το όνομα του άλλου, αλλά πάντα με αναγνωρίζουν, ακόμα και έπειτα από έναν χρόνο. Και η κυρία, που έχει το μικρό μαγαζάκι στο χωριό, που τα αγγλικά της είναι ακόμα πιο φτωχά από τα δικά μου ελληνικά, παρόλα αυτά, κάνουμε ατέλειωτες συζητήσεις με πολύ παράξενες λέξεις και με ακόμα πιο παράξενες χειρονομίες.

»Το κυριότερο από όλα, είναι η οικογένεια που κάθε χρόνο με χαιρετά σαν να είμαι μια κόρη ή αδελφή που ζει μακριά. Πηγαίνοντας στο εστιατόριο τους, στην καρδιά του χωριού, είναι σαν να πηγαίνω σπίτι. Λέμε τα νέα μας και κουτσομπολεύουμε. Μου φέρνουν μεζέδες από την κουζίνα και επιμένουν να μην πληρώνω για τα ποσά μου. Παρατηρώ πόσο έχουν μεγαλώσει τα παιδιά. Αγκαλιαζόμαστε, συζητάμε, γελάμε.

»Και κάθε φορά που έρχεται η ώρα της αποχώρησης. Υπόσχομαι πως θα επιστρέψω. Και πάντα κρατώ τις υποσχέσεις μου».