… η Άνοιξη σταμάτησε στα Τέμπη …

… και έμεινε γονατισμένη μπροστά στα κορμιά των αθώων θυμάτων … και άλλοτε έβρεχε, δάκρυα θαρρείς … και άλλοτε ξεσπούσε με αέρηδες, θαρρείς γεμάτη θυμό … θυμό για τους εγκληματίες που δεν θα συρθούν σιδηροδέσμιοι σε Δίκη … θυμό για την αδύναμη μνήμη των θνητών … ενώ με τα δάκρυά της θαρρείς και ξεράθηκαν τα άνθη …

… και λένε θα δοθούν στους νέους 150 ευρώ όταν θα γίνονται 18 ετών … όσο ίσως ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για κάποια άλλη χώρα … και ίσως, το χειρότερο, με το ξεκίνημα της ενήλικης ζωής των να μάθουν να έχουν το χέρι απλωμένο ως επαίτες … να μάθουν να είναι ευχαριστημένοι με τα ψίχουλα που θα πέφτουν από το πλούσιο τραπέζι των ολίγων …

… και υποσχέσεις ξανά πολλές … και λόγια μεγάλα θα ειπωθούν …

… και θα ξεχαστεί και τούτη η Άνοιξη, που με σκισμένα ρούχα θαρρείς και τρέχει να κρυφτεί σε μια γωνιά … και καθώς ξυπόλητη φεύγει, με τρεμάμενο χέρι δείχνει τους ενόχους … όλους εμάς … 

… γιατί η ανοχή είναι συνενοχή …

ταπεινά

γεράσιμος βασ. θεοδωράτος