Γράφει η Σοφία Αράβου-Παπαδάτου

Αν αποδεχτούμε τον Αμερικάνικο τρόπο σκηνοθεσίας και παρουσίασης, με χορούς και κόντρα μιούζικαλ, τα μηνύματα που μας περνάει η ταινία δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα.

Μια ροζ κούκλα γεμάτη ενοχές, που απολογείται για την ευθύνη της στη θεοποίηση της εικόνας, του νυχθημερόν φτιασιδώματος των γυναικών και του υπερκαταναλωτισμού.

Μια ροζ γυναικεία κοινωνία, που έχει εξοστρακίσει (στα όνειρά της) την αντρική κυριαρχία των Κεν-συμπρωταγωνιστών. Όλα δουλεύουν ρολόϊ εικονικά, μέχρι που η Barbie αρχίζει να σκέφτεται και να έχει υπαρξιακά προβλήματα.

Οι ασπόνδυλοι και ανύπαρκτοι άντρες Κεν, αφυπνίζονται και ενεργοποιούν την αντρική πατριαρχία, με όλα τα θέλω για την πάρτη τους, με απόλυτο έλεγχο πάνω στις γυναίκες (προσωρινά).

Γιατί οι γυναίκες γνωρίζουν τα πάθη των απανταχού Κεν. Συνέχεια έτοιμοι για καβγά, καβάλα στ΄άλογο, προέκταση… μην πούμε τι… ανταγωνιστικοί, θερμόαιμοι, εξουσιαστές και κτητικοί. Πατάνε την πεπονόφλουδα ουτωπώς, που πετά η ροζ φτιασιδωμένη γυναικεία κοινωνία.

Τα πυτζάμα πάρτι των σόλο γλεντοκόπων γυναικών, παραλίγο να γίνουν αντροπαρέες τού νυχτοπερπατήματος και της επιβεβαίωσης με το «ρίξιμο» της χαζογκόμενας, καμάκι. Για δες τι γίνεται στον πλαστικό κόσμο των παιχνιδιών… τσ τσ τσ… απίστευτο!

Η μεταφυσική – τηλεπαθητική επικοινωνία της Barbie με μία φαν της από τα παιδικά χρόνια, που προβληματίζεται και αυτός ο προβληματισμός περνάει στην ψιλόλιγνη τέλεια πλαστική κούκλα, αλλάζει όλο το τοπίο.

Μπράβο και δεν τους τόχα των Αμερικάνων, να κοροϊδεύουν ακόμα και τους CEO των πολυεθνικών της παιχνιδοπαραγωγής τους, όπως η Mattel κατασκευάστρια της Barbie και του Κεν!

Η εισαγωγή άκρως εντυπωσιακή με μουσική από «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» του Strauss, προσομοίωση της ταινίας «Οδύσσεια του Διαστήματος, 2001» του Σ. Κιούμπρικ! Τα κοριτσάκια πετάνε τις κλασσικές κούκλες- μωρά που τις προετοίμαζαν για μάνες, και αρχίζει από το 1960 ο τσαρλατανο-στολισμός της ροζ κοινωνίας των ανυψωμένων γλουτών με δαχτυλίδι μέση. Τα κοριτσάκια έκτοτε, αργά και σταθερά με την Barbie πρότυπο, ετοιμάζονται για θεο-γκόμενες. Τα παιδάκια, αν ποτέ αποφασίσουν να τεκνοποιήσουν, μπαίνουν στον οικογενειακό «αυτόματο»!

Το τέλος φυλάει εκπλήξεις, με τη βοήθεια του πραγματικού κόσμου, μιας πετυχημένης γυναίκας εκ μειονοτήτων, όπως δείχνει η εικόνα και η ζωή της, που όμως ξετυλίγει το κουβάρι του «αστόχαστου» γυναικείου ροζ…

Θα κατέβουν οι γυναίκες από το «άλογο» της εμφάνισης και οι άντρες από τον Βουκεφάλα της εξουσιομανίας και της πολεμικής; Γυναικοκρατία ή Ανδροκρατία; Εδώ σε θέλω μάστορα με την Ψυχολογία!

Δεν ήταν γλύκα οι γιαγιάδες που ένοιωθαν κούκλες; (Ψυχολογική ταύτιση της γράφουσας;)

Αξίζει να δούμε την ταινία; Αξίζει! Aν είμαστε προετοιμασμένοι για φιλοσοφικό, σχεσιακό, υπαρξιακό προβληματισμό… με χορογραφίες μιούζικαλ.

Δεν το λες κακό Γιάνη μου, εσύ με το ένα @..νι σου!