Του παιδιού που στενάζει ανά τον κόσμο. Του παιδιού που ζει επί μήνες υπό τον ήχο των σειρήνων και των βομβαρδισμών στο Χάρκοβο, του παιδιού που ακρωτηριάζεται στη Γάζα, του παιδιού που θρηνεί στο Ισραήλ. Του κοριτσιού του οποίου η ακαδημαϊκή πορεία διακόπηκε απότομα στο Αφγανιστάν με την επαναφορά των Ταλιμπάν. Του παιδιού που δε μεγάλωσε ποτέ...

Ας κρατήσουμε σήμερα ένα λεπτό να σκεφτούμε πόσα παιδιά τέτοια υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν. Δίνουμε ευχές για ειρήνη...μα πώς να τις πιστέψεις!

Όταν καθημερινά τα νέα σου σπαράζουν την καρδιά. Φυλάξτε καλά το παιδί, από όποιο ρόλο, θέση, πόστο.

Γονείς, συγγενείς, δασκάλοι, υπηρεσίες δίωξης του εγκλήματος.

Και να τελειώσω με ένα ευχαριστώ σε καθεμία και καθέναν ξεχωριστά τους δασκάλους μου, τους καθηγητές μου, τους ακαδημαϊκούς μου μέντορες που τους κρατώ όλους στη μνήμη μου και έχουν μια θέση στην καρδιά μου. Τους αγαπημένους μου συμμαθητές και συμφοιτητές.

Πολλούς δεν τους βλέπω πια συχνά, τους περισσότερους, αρκετοί εξ αυτών διασκορπισμένοι στα πέρατα του κόσμου. Αλλά σαν τους απαντήσω, μια πρωτόγνωρη χαρά με καταλαμβάνει. Αυτή του Αγιασμού και της πρώτης σχολικής μέρας στο Δημοτικό της Πυλάρου στα Μακρυώτικα, στο Γυμνάσιο και Λύκειο της δεύτερης σχολικής πατρίδας μου, της Σάμης, της πρώτης μέρας στην Ιατρική της Αθήνας. Πάντα το ίδιο ανάμεικτο συναίσθημα.

Πικρία του αποχαιρετισμού του καλοκαιριού, χαρά της νέας αρχής, της επανασύνδεσης με τους συνοδοιπόρους στη γνώση, στα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, στα παιχνίδια, στις σχολικές γιορτές, στη συλλογική προσπάθεια.

Γιατί από όλους κάτι πήραμε, γιατί στο σχολείο ανοίγουν τα φύλλα της καρδιάς και του νου. Αυτά τα φύλλα που ίσως μείνουν περίκλειστα και στο σκοτάδι για πολλούς και για πάντα έκτοτε.

"Υπερασπίσου το παιδί

Γιατί αν γλυτώσει το παιδί

υπάρχει ελπίδα"

Ευαγγελινός Μιχελής