… θα περισσέψει και πάλι

-στην κάθε επέτειο της-

το λάθος

… θα φρουμάξει

η χωρίς αντίκρυσμα αγαπολογία·
αυτή που κλίνει τον εγωισμό σε όλες του τις πτώσεις…

ενώ η αληθινή αγάπη

θα ψάχνει να βρει χώρο·
και σπήλαιο να γεννηθεί…

…μέσα στην μικρή μας

την απέραντη πόλη…

...Να εδώ,

φωτογραφημένη

με ξεχωριστή οπτική,

(από τον παλαιό και καλό θεατρικό μου μαθητή,

Αντώνη Μαζαρακιώτη*)...

...να ξεχωρίζει μέσα

στον οικιστικό της ιστό, ψηλόκορμο το Θέατρο,

σαν πνευματικό σπέρμα

που γονιμοποιεί,

με γέλιο και με δάκρυ,

τη μήτρα της...

...όταν δεν αποκλίνει

η λειτουργία του,

από τις αρχέγονες δομές ανάγκης που το γέννησαν,

κατ'απ’την Ακρόπολη

δίπλ’από το ναό τού Θεού

ως Διονύσου…

...γιατί ναί,

μέσα από τα Θρησκευτικά

κ Γεωργικά Δρώμενα,

γεννιέται το Θέατρο

και η Τέχνη

(Βλέπε και Σεμινάριο μου μ’αυτόν τον τίτλο, στο Ίδρυμα Φωκά-Κοσμετάτου, το 2015)...

...μέσα δηλαδή από λειτουργίες ανάγκης

και γέννας…

γέννας τής γής,

γέννας τ’Ανθρώπου…

… Γι’αυτό και σε εποχές άγονες, στείρες, ερημωμένες,

συρρικνώνονται

και η τέχνη κ το θέατρο…

και η ζωή κ έρωτας…

... και χωρίς

το λιθαράκι αξίας

που βάζει ο οιοσδήποτε επάνω τους

να πηγαίνει χαμένο,

… βλέπουμε ωστόσο

να σεργιανούν στις περισσότερες περιπτώσεις απάνω τους,

από τη μιά ιδιοτελείς προαγωγοί τους…

… από την άλλη

ανεπαρκείς θεράποντες τους,

μαζί με ιδιότροπους απαιτητικούς “homo sapiens”,

που προσποιούνται

το νόημα…

...γιατί βλέπετε,

σε εποχές ψεύτικες,

χάνεται από τις ψυχές

“το ανοιξιάτικο αεράκι

τού Επιταφίου”,

όπως το λέει ο Μάνος Χατζιδάκις…

… και βλέπουμε,

σε όλα τα επίπεδα,

“έρωτας” μεν να γίνεται…

“παιδί” όμως να μην πιάνεται…

… όλα για το θεαθήναι

με την ουσία χαμένη…

… όλα για μιά επίφαση “ζωής” και “χαράς”...

… που κρύβει την πικρή επίγευση της,

… ακόμα κι απ’τον εαυτό της

...Περίσσεψε πιά το λάθος

… φρουμάζουν τα χωρίς νόημα λόγια…

ειτε ιδιωτικά,

είτε στα δημόσια βήματα…

ενώ η αληθινή αγάπη

-γιά όλα τα πράγματα-

ψάχνει να βρει χώρο

και σπήλαιο να γεννηθεί.

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος

*Ο δημιουργός τής φωτογραφίας αυτής τού Αργοστολίου μας,

Αντώνης Μαζαρακιώτης,

είναι ένας εκ των μαθητευομένων ηθοποιών, που συμμετείχαν στο παρελθόν

σε 2 ευρωπαϊκά προγράμματα επαγγελματικής εκπαίδευσης 720 ωρών,

που πραγματοποίησα,

για 20+20 Κεφαλλωνίτες,

με όλα τα αντικείμενα σκηνικής πρακτικής και θεωρητικών μέσα στην διδακτέα ύλη...

… Αλλά στο δρόμο, μυστηριωδώς, εξανεμίστηκαν τα απαιτούμενα, και δεν υλοποιήθηκε ποτέ αυτό που ήταν απώτερη στόχευση (αν ποτέ ήταν)...: Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο, που θα στελεχωνόταν από

ντόπιους ταλαντούχους,

αλλά εκπαιδευμένους επαγγελματικά ηθοποιούς,

σε όλο το εύρος τής σκηνικής πρακτικής κ θεωρητικής συγκροτήσεως.

Την σκηνική του παιδεία κ ικανότητα, χαίρομαι να την βλέπω στον Αντώνη, μεταποιημένη,

στην ξεχωριστή φωτογραφική του οπτική

(μιά θεατρικά σκηνοθετημένη οπτική)

και στην προσωπική του αισθητική.

Βλέπετε, ενώ δεν πρόκειται να γίνουν όλοι ηθοποιοί, μουσικοί, χορευτές, ζωγράφοι, γλύπτες, και κινηματογραφιστές, ειναι ακριβώς η καλλιτεχνική τους παιδεία, των πολιτών,

αυτή που ανεβάζει

το ποιοτικό στίγμα,

προσωπικό κ συλλογικό,

μιάς κοινωνίας·

όχι ο τραπεζικός τους λογαριασμός.

Το “όνειρο” σε μιά συντροφιά,

δεν θα το κατεβάσει απ’τον ουρανό παρηγοριά,

ούτε ένας πυρηνικός φυσικός,

ούτε ένας επιχειρηματίας,

ούτε ένας τεχνοκράτης,

αλλά ένας που, έστω κι αν είναι κάτι απ’όλ’αυτά,

ξέρει να παίζει λίγη κιθαρίτσα…

ένας που θα τραγουδήσει... ένας που θα πει δυό λόγια ποιητικά…

...βάλσαμο στον ανθρώπινο πόνο, που είναι κοινός

για τον καθένα…

… μέσα στην μικρή μας

την απέραντη πόλη…