Η Αγάπη του Θεάτρου είναι Πάθος 

Ήταν Αύγουστος του 1965, μέσα στον πολιτικό αναβρασμό της Αποστασίας όταν ο πατέρας μου μάς πήγε στην Αθήνα να παρακολουθήσουμε μια θεατρική παράσταση. 

Πήγαμε στο Θέατρο Βέμπο που έπαιζε επιθεώρηση. Το έργο λεγόταν «Γαργάλατα… Γαργάλατα» με τον Ορέστη Μακρή, τον Τάκη Μηλιάδη, την Ρένα Ντορ την Μπέττυ Μοσχονά και άλλα μεγάλα ονόματα και επιπλέον με ζωντανή μουσική από την ορχήστρα, κάτω από την σκηνή. 

Πολιτική σάτιρα, γέλιο, τραγούδι, μουσική και συνεχείς επευφημίες σε κάθε ατάκα για τα Κόμματα και τους Βουλευτές. 

Καθίσαμε στον εξώστη (ήταν πιο φθηνά) και… μαγεύτηκα! 

Την ίδια εποχή, σχεδόν ταυτόχρονα, ο Παύλος Μάτεσις έγραφε το έργο «Η Τελετή». Ύστερα από λίγους μήνες ανέβηκε και έκανε «πάταγο». Το απεκάλεσαν βλάσφημο, αιρετικό, ανθελληνικό, είπαν ότι προσβάλλει την παραδοσιακή ελληνική οικογένεια. Διάβασα τότε, στην δεύτερη σελίδα της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ, την κριτική του Γιώργου Πηλίχου. Έγραφε κάθε εβδομάδα κριτική για ταινίες και θεατρικά έργα που ανέβαιναν για πρώτη φορά. Μου άρεσε η κριτική του και είδα το έργο. Είδα θέατρο που με έκανε να σκεφτώ, να συλλογισθώ να αναθεωρήσω τις ιδέες μου. Ήμουν 14 ετών και ήταν η επιθεώρηση και η μαύρη κωμωδία που με τράβηξαν στο θέατρο. Και ύστερα όταν φοιτητής πήγα στο Μπροντγουαίη, στην Νέα Υόρκη ή στο Γουέστ Εντ του Λονδίνου ως θεατής και αργότερα με μικρές συμμετοχές σε έργα στην Ρώμη, στις Βρυξέλλες και στην Λισσαβώνα, τότε η αγάπη μου για το θέατρο σιγά – σιγά έγινε πάθος. 

Ωστόσο  ένιωσα τη μεγαλύτερη χαρά όταν ο Σταύρος Παπαδάτος μού έδωσε ένα ρόλο στην «Τελετή», στο θέατρο Κέφαλος, στο Αργοστόλι, στην Κεφαλονιά. 

Έζησα από κοντά την μαγεία του θεάτρου, το καρδιοχτύπι των ηθοποιών, όλες τις λεπτομέρειες της τόσο προσεκτικής προετοιμασίας και ευρηματικής σκηνοθεσίας, την άψογη συνεργασία όλων, την μια και μοναδική ανάσα με την οποία όλοι ανέπνεαν. 

Το θέατρο είναι πάθος! 

    27 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, 

Πήτερ Αραβαντινός