Έχασε απλά την πτήση, πιθανόν από δικό του λάθος, πιθανόν και όχι, λίγη σημασία έχει.

Σημασία έχει που μπήκε πίσω από το γραφείο του υπαλλήλου και παραβίασε τον χώρο του. Περισσότερη σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο στέκεται από πάνω του.

Σαν εξουσιαστής, σαν απόλυτος άρχοντας, επειδή κάποτε ήταν Υφυπουργός Αθλητισμού, μακράν ο πιο ανεπαρκής, ο πιο λίγος, ο πιο άοσμος.

Και ιδού έρχεται αναπόδραστα, το αιώνιο αναπάντητο ερώτημα: ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Τα ίδια έκανε κάποια χρόνια πριν και ο Κίμων Κουλούρης, όταν τον σταματούσαν για έλεγχο οι αστυνομικοί. Έχει ασυλία ο Λευτέρης Αυγενάκης και αυτό απάντησε στον υπάλληλο. Και φοβηθήκαμε Λευτέρη ξέρεις…

Το βασικό χαρακτηριστικό της πολιτικής εξουσίας ή τουλάχιστον ένα από τα βασικότερα, είναι πως δίνει στο υποκείμενο την ευκαιρία να επαληθεύει την πολιτική του ύπαρξη, με το πλήθος προνομίων που συνοδεύουν την ιδιότητα του. Και εδώ ακριβώς, βρίσκεται η μεγάλη αντίφαση: πίσω από τη φαινομενική επιβεβαίωση, νεκρώνεται η ύπαρξη.

Ο έχων την πολιτική ιδιότητα αδυνατεί να αποσυνδεθεί από τα προνόμια και την εξουσία που αυτά επιφέρουν. Σταδιακά, τα προνόμια αυτά ενσωματώνονται υποσυνείδητα στο άτομο, το οποίο θεωρεί πως τον ακολουθούν για πάντα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι προσφωνήσεις δημοσιογράφων προς υπουργούς και βουλευτές, που πλέον έχουν χάσει την ιδιότητα τους. Υπουργούς τους ανεβάζουν, βουλευτές τους κατεβάζουν. Τον Λευτέρη Αυγενάκη, ακόμα Υπουργό τον λένε, και ας μην είναι.

Η προσφώνηση επιφέρει και τα προνόμια. Και ο πειρασμός της εξουσίας αναδύεται… τα χε πει χρόνια πριν ο Βάτσλαβ Χάβελ, στο περίφημο κείμενο « Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ».

Θα έπρεπε Λευτέρη, να το χες διαβάσει.     

Τώρα όμως, θα έχεις χρόνο να το διαβάσεις.

Χρήστος Δερές, Δάσκαλος-Κοινωνιολόγος.