“Έφυγε ο γείτονάς μας”, μου λέει χθες ο κ. Χρήστος, ο άλλος γείτονας. Ένας γεράκος γύρω στα 80, Βρετανός, ζούσε μόνιμα στο νησί. Δεν ήξερα καλά καλά το όνομά του. Ήσυχος, αθόρυβος ήταν. Τον έβλεπα να παίρνει το αμάξι του, να κάθεται σε μια μικρή πολυθρόνα στο μπαλκονάκι του, είχε όμορφα λουλούδια, ανταλλάσσαμε καλημέρες, καλησπέρες, αυτά, τα τυπικά. Τρία χρόνια είμαι εκεί, δεν πρόλαβα να μάθω το όνομά του.

“Είχε την καρδιά του”. Άραγε, πώς έφυγε; Στο σπίτι, μόνος του;

Στο νοσοκομείο;

“Δεν είχε κανέναν”.

Δεν είχε κανέναν.

Είχε και τους έχασε; Είχε κι είναι πολύ μακριά; Δεν είχε ποτέ;

Ποιος το ξέρει…

Πόσες μέρες άραγε είχα να τον δω; Ή, πόσους μήνες; Σ’ ένα μικρό χωριό ζούμε, όχι σ’ ένα απρόσωπο διαμέρισμα μιας μεγάλης πόλης. Κι όμως, όλοι είμαστε κλεισμένοι στα κουτιά μας. Που δεν είναι τα διαμερίσματα, τελικά, είναι ο μικρόκοσμός μας. Η δουλειά μας, τα νιτερέσα μας, η καθημερινότητά μας.

Σήμερα το πρωί κοιτούσα το σπιτάκι του. Η πολυθρόνα του ακόμα εκεί έξω, τα λουλούδια του, το ταχυδρομικό του κουτί, όλα στη θέση τους.

Δύο πράγματα σκέφτηκα τότε.

Ένα, πως είμαι ευλογημένος που ήμουν πάνω από το κρεβάτι του πατέρα μου όταν έκλεισε τα μάτια του για πάντα.

Δεύτερο, αυτό που σκέφτεται κάθε μοναχικός άνθρωπος σε μια τέτοια περίσταση, πως κάποια μέρα, κάποιος γείτονας, πιθανότατα θα πει σε έναν άλλο γείτονα το ίδιο πράγμα και για μένα.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα είμαι εκεί για να το ακούσω.

Θυμήθηκα και κάτι που είχα γράψει πιο παλιά (Σύνδεσμος στο πρώτο σχόλιο), εδώ μεταφέρω ένα απόσπασμα, που μετά από τόσα χρόνια μπορώ να πω ότι θα το ξαναέγραφα με τα ίδια λόγια.

“Τί κάνει τους ανθρώπους να καταλήγουν στη μοναξιά; Το φέρνει άραγε πάντα η τύχη, οι συγκυρίες, η καλή ή η κακιά ή ώρα; Σε ποιο βαθμό, άραγε, το επιλέγουν; Σε ποιο βαθμό προτιμούν την ασφάλεια μιας προσωπικής Εδέμ, από τη γοητευτική ανασφάλεια να συνυπάρχεις, να μοιράζεσαι, να τσακώνεσαι λιγάκι που και που;

Είναι πολυτιμότερος ο ακέραια δικός μας, προσωπικός, χώρος και χρόνος από τον μοιρασμένο χώρο και χρόνο; Είναι η ψευδαίσθηση ενός απόλυτου αυτοπροσδιορισμού, είναι η επίφαση μιας ελευθερίας, μιας ανεξαρτησίας;

Κι είναι, γι’ αυτή την ελευθερία, το τίμημα της μοναξιάς, της ερημιάς, τόσο ευκαταφρόνητο, ή φταίει που τα πανωτόκια του αυξάνονται όταν είσαι αδύναμος να υπερασπιστείς τον εαυτό σου;

Είμαι ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος για να απαντήσει. ”