Βλέπεις ό,τι βλέπω; Η αδιαφορία σου έγινε η αποδοχή τους η αντίδραση σου αδίκημα.

Ποιος θα σε δικάσει;

Ακούς ό,τι ακούω, οι πόρτες έκλεισαν ερμητικά, η σιωπή σου αντηχεί γλυκιά μελωδία στα αυτιά τους.

Στάσου και αφουγκράσου κάτω από την γη ανθίζουνε φωνές σε καλούν να μην σωπάσεις

Φοβάσαι ό,τι φοβάμαι; Φοβάμαι μη δεν ‘ρθει η άνοιξη, μη την φυλάκισαν μαζί με την αλήθεια στα έγχρωμα κουτιά τους ,εκείνα που σου βαψαν την ζωή ασπρόμαυρη

Νιώθεις ό,τι νιώθω; Νιώθω ότι φυτέψαμε μια σπίθα στα ξερά τους χέρια εκείνα που σε κυλούν πέρα δώθε στο σκοτάδι, μα η σπίθα λαχταράει οξυγόνο για να γίνει φλόγα και να κάψει τα δεσμά σου

Πιστεύεις ότι πιστεύω ;Πιστεύω θα σκάσει η ‘μυγδαλιά, το ξέρω είναι δύσκολο να ανθίζεις το χειμώνα ... σκληρό μα αν ανθίσεις εσύ θα ανθίσω και  εγώ και τότε ίσως σπείρουμε μαζί ελπίδα στις καρδιές, εκείνες που λυγίζουν εκείνες που τελείωσαν τα όνειρα νομίζουν και τότε σκέψου ...ίσως την φέρουμε την άνοιξη που αναζητούσε ο Ελύτης.

Δημήτρης Ζησιμάτος