Πράγματι, μόλις τελείωσε την καλύβα, άρχισε να βρέχει ασταμάτητα. Όμως τη δεύτερη κιόλας μέρα ένας κεραυνός την έκανε στάχτη. Ο ναυαγός, που πρώτα δόξαζε τον Θεό για τη σωτηρία του, ξέσπασε σε κλάματα.

«Γιατί, Θεέ μου;», άρχισε να λέει και να παραπονιέται για την καταστροφή. Κι ενώ η απελπισία πλημμύριζε την καρδιά του, άκουσε να έρχεται από το πέλαγος το σφύριγμα ενός μεγάλου πλοίου.

Σε λίγο μια βάρκα ήταν στην παραλία.

«Πώς με βρήκατε σε τούτη την ερημιά;», τους ρώτησε.

«Είδαμε», του είπαν, «το σινιάλο του καπνού από τη φωτιά που άναψες».

Συμπέρασμα: Αυτό που καμιά φορά μοιάζει με καταστροφή μπορεί τελικά να είναι η σωτηρία μας!