Αισθάνομαι την ανάγκη να αναφερθώ σε δύο έθιμα, που θυμάμαι στο χωριό μας την Μεγάλη Εβδομάδα.

Εδώ και πολλές δεκαετίες τηρείται η παράδοση της ρίψης κροτίδων. Θυμάμαι ένα μήνα πριν, συγκεντρώναμε τα απαραίτητα υλικά για τις αυτοσχέδιες κατασκευές (Τσιφιά – βαρελότα).

Για την καθιέρωση του εθίμου αυτού, έπαιξε ρόλο ότι οι περισσότεροι κάτοικοι συμμετείχαν, αλλά και το γεγονός ότι ο Παπα Διονύσης Γαρμπής, ήταν ιδιαίτερα ανεκτικός στο έθιμο αυτό. Ο παπά Διονύσης Γαρμπής, ήταν ιερέας στο χωριό μας για πάνω από 60 χρόνια.

Παρών σε χαρές και λύπες, συμπαραστάθηκε στους συγχωριανούς μας σε δύσκολες στιγμές, από την περίοδο της Ιταλογερμανικής φασιστικής κατοχής, του εμφυλίου, των σεισμών του 1953, μέχρι τα χρόνια της επτάχρονης δικτατορίας και της μεταπολίτευσης. Ιδιαίτερα αυτές τις μέρες, όλοι εμείς που μεγαλώσαμε στα χρόνια του τον θυμόμαστε.

Κάτι άλλο που μου είχε κάνει εντύπωση, είναι μία κίνηση που έκανε ο Παναγής Λιοσάτος, που είχε το μπακάλικο στην πλατεία του χωριού μας. Την Μεγάλη Πέμπτη, στο μέσο του μαγαζιού του κρεμούσε ένα τραπουλόχαρτο «Βαλέ Μπαστούνι».

Μου έλεγε ότι αφού κρεμούσε το τραπουλόχαρτο, μέχρι να το αφαιρέσει λίγες μέρες μετά, δεν επιτρέπεται το παιχνίδι και το ποτό.

Αυτό το έθιμο δεν το έχω δεί πουθενά αλλού. Αφού ευχηθώ σε όλους Καλό Πάσχα, οφείλω να υπενθυμίσω ότι όσοι ασχοληθούμε με το έθιμο των κροτίδων τυποποιημένων πλέον να προσέχουμε πολύ για να μην προκαλέσουμε κάποιο ατύχημα, ώστε και το έθιμο να διατηρηθεί και να είμαστε όλοι υγιείς.

Μικέλης Μαφρέδας

Πρόεδρος Τοπικής Κοινότητας Σπαρτιών

Η πλατεία των Σπαρτιών παλαιότερα (Ο υπέροχος Φοίνικας δεν υπάρχει πια)

Ο παπά Διονύσης Γαρμπής, μαζί με άλλους συγχωριανούς μας στην παραλία των Σπαρτιών

Τα Τσιφιά, αποτελούν πλέον «μουσειακό» είδος, καθώς σταμάτησε η κατασκευή τους στα τέλη της δεκαετίας του '70