Ειπώθηκαν σημαντικές προτάσεις από όλους και συμφωνήθηκε μέσα στον επόμενο μήνα να γίνει μια 2^η συνάντηση, όπου θα αποφασισθούν κάποιες άμεσες δράσεις για τη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών στον Τουρισμό.  

Θα ήθελα εδώ να θίξω ένα ζήτημα που αναφέρθηκε επιγραμματικά στη συνάντηση, το οποίο μπορεί ΑΝΕΞΟΔΑ να λυθεί και όχι μόνο να βελτιώσει την εικόνα μας αλλά και να μας βελτιώσει προσωπικά.

Ευγένεια - Χαμόγελο

Ήμασταν πάντα αγενείς ως λαός;

Είναι τυχαίο ότι είμαστε πρωταθλητές ως αγενείς οδηγοί στην ΕΕ, με ποσοστό 74% ; Η αβροφροσύνη μοιάζει πλέον περιττή. Το savoir vivre μοιάζει να υπαγορεύει την κακή συμπεριφορά και μάλιστα, κινδυνεύεις να σε χαρακτηρίσουν ελιτιστή και ψώνιο αν συμπεριφέρεσαι ευγενικά!!

Αγενείς υπάρχουν παντού, στις ποικίλες εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας.

Οι συνδικαλιστές, οι οποίοι νομίζουν ότι με την επιθετική συμπεριφορά θα πετύχουν καλύτερα αποτελέσματα στις διεκδικήσεις τους, ή οι απολυμένοι οι οποίοι πιστεύουν πως εμποδίζοντας διά της βίας τους συναδέλφους τους να εργαστούν θα εξασφαλίσουν την επιστροφή στην εργασία. Για να μη μιλήσουμε για το απύθμενο θράσος των ολιγαρχών της οικονομικής και πολιτικής ζωής που συμπεριφέρονται σα να τους ανήκει η χώρα.

Όλα αυτά αναδεικνύουν μια τάση, μια κουλτούρα.

Μια “culture of arrogance”. Την κουλτούρα της αγένειας.
Έχει μπει στη ζωή μας το φαινόμενο της αγένειας ως άποψη. Ο αγενής έχει σταματήσει πια να αντιμετωπίζεται απλώς ως ανάγωγος και έχει εξελιχθεί σε ένα νέο κακέκτυπο ισχυρού. Η αγένεια προσδιορίζει το κύρος, ενώ η αβρότητα τον αδύναμο. Είχε πει ο Τολστόι πως “για τη γενναιότητα περισσότερο απ’ όλους μιλάει ο δειλός, ενώ για την ευγένεια ο αγενής”.

Είναι σίγουρο πως μεγάλο μερίδιο ευθύνης γι’ αυτό έχει η κρίση. Μας έκανε όλους περισσότερο κατσούφηδες και άκεφους. Σκύβουμε το κεφάλι μας και χανόμαστε στις σκέψεις μας. Περνάμε ώρες ατελείωτες, αναλογιζόμενοι άλλες εποχές και καλύτερες στιγμές. Στιγμές αφθονίας, όχι ευτυχία ςόμως. Γιατί και τότε αγενείς ήμασταν, απλώς αγενείς με λεφτά.

Σήμερα, τις περισσότερες φορές δεν έχουμε τη διάθεση να πούμε “καλημέρα” σε κανέναν. Ξεχνάμε τη σπουδαιότητα του χαμόγελου και του στιγμιαίου φλερτ. Χωρίς σκοπό, χωρίς δεύτερες σκέψεις, απλώς για να ξεκινήσει η μέρα μας καλύτερα. Για να γίνει πιο αποδοτική.

Κόντρα στους χαλεπούς καιρούς και στο στρίμωγμα του ΔΝΤ και των “Θεσμών”, η καλύτερη απάντηση θα ήταν να τους σπάσουμε τα νεύρα με το χαμόγελο και την ευγένειά μας. Τότε ίσως όλα να είναι καλύτερα. Τουλάχιστον για τον ψυχικό μας κόσμο. Πολλά μπορεί να στερηθούμε τα επόμενα χρόνια. Ας μην στερήσουμε τον εαυτό μας από την εσωτερική του ομορφιά.

Smile them to death then – χαμογελάστετουςμέχριθανάτου…

Ή όπως έγραφε ο τοίχος έξω από το Γαλλικό Ινστιτούτο στη Σίνα..

Χαμογελάτε, κάνει τους άλλους ν’ ανησυχούν!!!!!!

Κωνσταντίνος Πρέντζας