Από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα, δημιουργήθηκε ένα ευρύ δίκτυο βιομηχανικών εγκαταστάσεων όπλων μαζικής καταστροφής το οποίο έως την δεκαετία του '70 λειτουργούσε ανεξέλεγκτα, μολύνοντας το υπέδαφος, το έδαφος, την ατμόσφαιρα, τα νερά των θαλασσών, των λιμνών, των ποταμών καθώς και την πανίδα και την χλωρίδα.

Οι δοκιμαστικές υπόγειες και επιφανειακές εκρήξεις δημιούργησαν μια τοξική υπερφαλλαγγιζόμενη μάζα διασκορπιζόμενης παραμένουσας ακτινοβολίας.
Καθώς όμως τα σωματίδια αυτά προκαλούν καρκινικές συμπεριφορές και αλλοιώσεις στα ίδια τα γονίδια, γενεές μετά την καταστροφή, θύματα αλλεπάλληλα θα αποτελούν τους τραγικούς μάρτυρες, και ίσως τους μόνους γιατί η βόμβα νετρονίων, για παράδειγμα, η αποθέωση της πολεμικής διαστροφής, προσβάλλει με τα ραδιενεργά υλικά τον ανθρώπινο οργανισμό ενώ αφήνει ανεπηρέαστα τα κτίρια.

Η κούρσα της ανάπτυξης συνεχίζει να προκαλεί ανεπανόρθωτες αλλαγές στο φυσικό περιβάλλον. Οι αστάθειες – πολιτικές και στρατιωτικές κρίσεις – που παρουσιάζονται συχνά πυκνά ακόμη και σήμερα στην παγκόσμια σκηνή εντείνουν την πιθανότητα μιας πυρηνικής καταστροφής όπου θα οξύνει το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Αναλογιζόμενος κανείς τα όσα επακολούθησαν το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνομπίλ είναι δύσκολο να υποτιμήσει την βία και την ψυχολογία που δημιουργεί η άγνοια και η αίσθηση ενός ύπουλου κινδύνου στον απλό άνθρωπο.

Η αγωνία για το μέλλον του πλανήτη μας μεγαλώνει και η αντιμετώπιση των σοβαρών οικολογικών προβλημάτων αποτελεί ύψιστη ανάγκη.

Δρ. Σπυρίδων Α. Θεοτοκάτος