Η μητέρα φύση που διαμόρφωσε την ταυτότητα και την φυσιογνωμία του είδους μας, αυτή που μας θυμίζει τα ψήγματα ανθρωπιάς που μας συνδέουν με την ουσία και την αλήθεια της υπόστασής μας. Η μητέρα φύση, εκείνη που εκούσια ή ακούσια αγνοούμε, καταστρέφουμε υποβαθμίζουμε, έστω και ασθμαίνοντας, παραμένει δίπλα μας, προσφέροντας τους καρπούς της, την σκέπη της , το κάλος της προκειμένου να αξιοποιηθεί προς όφελός μας. Η μητέρα φύση αγέρωχη και ισχυρή έστω και μετά την αποδυνάμωση που της έχει προκαλέσει η «εκσυγχρονιστική» μας παρέμβαση και αδιαφορία, εξακολουθεί να αποτελεί τον πλέον ισχυρό και ενδεχομένως τον μόνο ικανό μοχλό επιβίωσής μας. Είτε μέσα από την πρωτογενή παραγωγή που συμβάλει στην κάλυψη των διατροφικών μας αναγκών και στην στήριξη της οικονομίας μας, είτε από την ομορφιά του φυσικού και την ποικιλότητα της χλωρίδας και πανίδας του τοπίου, που επάγει την τουριστική ζήτηση, μας προσφέρει αδιάλειπτα και προσθέτει στην διαρκή μας προσπάθεια για την συντήρηση και ευδοκίμηση του πληθυσμού μας.

Και εμείς τι κάνουμε ακριβώς? Την συντρέχουμε? την προστατεύουμε? την ανταμείβουμε? με την υπερεκμετάλλευση, την απογύμνωση, την βεβήλωση, την θανάτωση του φυσικού στοιχείου και των πλασμάτων που το συνιστούν. Η μητέρα φύση μας δίνει ότι έχει μας εμείς θέλουμε να της ξεριζώσουμε και την καρδιά να πάψει να χτυπά, έστω και εάν κάθε της χτύπος είναι η ανάσα η πνοή της ζωής μας της δικής μας και των παιδιών μας.

Μιλώντας για το νησί μας την Κεφαλονιά αναρωτιέμαι τι έχουμε να επιδείξουμε εκτός από την απίστευτη ομορφιά και σπανιότητα του χώρου που μας περιβάλλει. Αυτού του αγέρωχου κατάφυτου ορεινού μεγαλείου που παντρεύεται αρμονικά με το καθάριο γαλάζιο της θάλασσας , το ανάγλυφο των ακρογιαλιών το γοητευτικό μυστήριο των σπηλαίων, την πλούσια βλάστηση με τα ιδιαίτερα μοναδικά ενδημικά της είδη και όλα εκείνα τα πλάσματα του ζωικού βασιλείου, κάποια εξ΄ αυτών προστατευόμενα που πασχίζουν να διεκδικήσουν την θέση τους στον αφιλόξενο κόσμο μας.

Οι επισκέπτες μας, για αυτά μας επιλέγουν, για αυτά μας σέβονται και η διατήρηση και προστασία τους προσθέτει στην πολιτισμική μας εικόνα, στην αναγνωρισιμότητα και την ζήτηση του τουριστικού μας προϊόντος.

Χωρίς αυτά δεν σημαίνουμε κάτι, δεν διεκδικούμε κάτι δεν γνωρίζουμε ποιοι είμαστε. Χάρη σε όλα αυτά μπορούμε και ονειρευόμαστε και ελπίζουμε ακόμη, ειδικά τώρα που το μέλλον όλων μας φαντάζει αβέβαιο, τρομακτικά σαθρό.

Όχι δεν με έπιασε λογοτεχνικός οίστρος απλά κάποιοι «άνθρωποι??» , «Κεφαλλονίτες???», διαμαρτύρονται καθώς πλήττεται λέει ο τουρισμός διότι ως ορίζει ο Νόμος πρέπει να μαζεύουν την νύχτα-με την αποχώρηση των λουουμένων- τις απλώστρες σε γνωστή παραλία ωοτοκίας της χελώνας Καρέτα-Καρέτα και να τις ξαναστήνουν το πρωί. Φοβερό ζήτημα, όσο να είναι ταλαιπωρία, που να μαζεύεις τώρα απλώστρες ταλαιπωρημένος από την δουλειά όλη μέρα και να τις τοποθετείς εκ νέου το πρωί…….ολόκληρη διαδικασία, ισχυρό πλήγμα στην επιχειρηματική δραστηριότητα, καταλαβαίνω. Εξάλλου όπως λένε και οι ίδιοι «έχετε δει χελώνες στην εν λόγω παραλία????» που να τις δούμε βέβαια, καθώς 2-3 φορές που με κόπο επιχείρησαν να δημιουργήσουν την φωλίτσα τους, οι ίδιοι φρόντισαν να την καταστρέψουν και να εξαφανίσουν και τις μητέρες. Παρόλα αυτά, ο νόμος ισχύει και δεν θα έπρεπε καν υπάρχουν απλώστρες και αν υπάρχουν απαιτεί να τηρούνται κάποιοι κανόνες, για τις μεταξύ τους αποστάσεις αλλά και την λιγότερη δυνατή όχληση στην χελώνα.

Παράλογες απαιτήσεις θα μου πείτε, για να κουράζονται οι επαγγελματίες!!!! Ο βρωμονόμος σκληρός και άδικος, δεν επιτρέπει να τα ισοπεδώσουμε όλα στον βωμό του εύκολου ασύδοτου κέρδους, ενδιαφέρεται για τις χελώνες κι ας κοπιάζουν διαρκώς οι άνθρωποι να τις εξολοθρεύσουν παντελώς, τσάμπα κόπος.

Ξεχνούμε όλοι ότι οι επισκέπτες γνωρίζουν, ευαισθητοποιούνται και επιδεικνύουν μεγαλύτερο σεβασμό από μας για το περιβάλλον. Μας επισκέπτονται δε για αυτό και πειθαρχούν ηθελημένα σε εκείνους τους κανόνες που αφορούν στην προστασία του, πολλών δε όταν αυτή η προστασία αφορά σε είδη υπό εξαφάνιση.

Η δική μας ασέβεια χαρακτηρίζεται εύκολα ως έλλειψη παιδείας και πολιτισμού και μας κατατάσσει ανώδυνα στους τριτοκοσμικούς προορισμούς.

Είναι τυχαίο που άλλοι προορισμοί εξελίσσονται και εμείς βαλτώνουμε?? Ένα παράπονο ήμασταν πάντα, όχι μόνο ως κεφαλλονίτες, γενικά ως λαός, λάτρεις του γρήγορου, του εύκολου, του σημερινού και για το αύριο ποιος ζει ποιος πεθαίνει. Ότι θέλουμε, όπως το θέλουμε, όπου το θέλουμε, να βολευτούμε εμείς για τώρα -ούτε κάν για το μέλλον- κι από δω παν κι άλλοι…. Μονίμως ανικανοποίητοι, απείθαρχοι και παραβάτες του νόμου, θύματα του ατελεύτητου των αναγκών, άμετροι, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς συλλογική σκέψη και δράση, η παρτάρα μας πάνω από όλα, ανευ προνοητικότητας για το μέλλον, να ζήσει η γενιά μας και τα παιδιά μας και ποιος νοιάζεται για τους επόμενους.

Έτσι και τώρα, να τα κονομήσουμε φέτος όπου και όπως μπορούμε χωρίς χελώνες σήμερα, χωρίς πράσινο αύριο , χωρίς καθαρές ακτές μεθαύριο, χτίζοντας ή αποψιλώνοντας ακόμη και τον Αίνο αργότερα, υποβαθμίζοντας τελικά τον τόπο μας, αρκεί να τακτοποιηθεί το τομάρι μας, τώρα, που γυρνάει.

Μοιάζω αφοριστική και υπερβολική διότι δεν είναι όλοι έτσι ευτυχώς, μα δυστυχώς έτσι είναι πολλοί, μα πάρα πολλοί κεφαλλονίτες και έλληνες. Αρκετά πολλοί για να καταστρέψουν ή να υποβαθμίσουν μια χώρα. Αρκετά πολλοί για να έχουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης για ότι παθαίνουμε τώρα. Αρκετά πολλοί για να επιρρίπτουν όλες τις ευθύνες για την σημερινή κατάσταση στους κυβερνώντες, τους πιο παλιούς, στους προηγούμενους στους τωρινούς. Ευθύνη έχουν όλοι για οτιδήποτε μας συμβαίνει. Τόσο αυτοί που δρουν ανεξέλεγκτα, με κίνητρο την ψευδαίσθηση της προσωπικής τους ευμάρειας, όσο και αυτοί που τους ανέχονται και δεν αντιδρούν, κωφεύοντας στα προβλήματα.

Η ευθύνη ξεκινά από εμάς και επεκτείνεται στις κυβερνήσεις. Άλλωστε εδώ και πάρα πολλά χρόνια δεν κάνουμε τίποτα πέραν του να διαμαρτυρόμαστε για αυτά που μας παίρνουν ή που δεν παίρνουμε χωρίς ποτέ να προσπαθήσουμε να είμαστε ηθικά συνεπείς και ευγνώμονες στην φύση, την μόνη που πάντα μας έδινε και μας δίνει αφειδώς, χωρίς ποτέ να απαιτεί ανταλλάγματα!!!

Αφήστε τις χελώνες να ζήσουν, αφήστε την φύση να ζήσει, αφήστε τελικά τον εαυτό σας να ζήσει πραγματικά.

Βάνια Σαμόλη