Ξημέρωμα Σαββάτου και να σου ένα δημοψήφισμα του Ναι και του Όχι.

Πάντα το χειρότερό μου ήταν να με βάλεις να επιλέξω ανάμεσα σε δυο πράγματα. Τον τελευταίο χρόνο όμως όλο αυτό το παιχνίδι ξεκίνησε να μου αρέσει… ίσως γιατί δεν είχα να χάσω κάτι. Πόσος ακόμη ξεπεσμός έλεγα; Και πάντα κατέληγα στην ίδια θεωρία ή θα γίνω η μάζα ή θα επιλέξω να χτίσω την δική μου προσωπικότητα… και έτσι η άρνηση έγινε πιο ομαλή σχεδόν τρόπος ζωής σε μια προβληματική χώρα. Όχι ότι κατέληξα να ξεχωρίσω τα τσανάκια μου από την μάζα, αλλά να τουλάχιστον κατάφερα να λέω που και που ΟΧΙ.

Βράδυ Κυριακής και ενώ έχω υποσχεθεί να κρατηθώ να μην ανοίξω τηλεόραση, ενέδωσα στα κεντρικά δελτία ειδήσεων των…. μεγάλων μας καναλιών. Θεέ μου τι άγχος, τι τραγικές καταστάσεις ζω και δεν το έχω καταλάβει; Μα εγώ σε ποιον κόσμο ζω σκέφτηκα; Μέχρι που κοίταξα το κουτί με τις μηνιαίες μου υποχρεώσεις ενοίκιο, ΔΕΗ, κοινόχρηστα κλπ και σκέφτηκα πως εγώ αυτές τις τραγικές καταστάσεις τις ζω καιρό τώρα και μαζί με μένα και ο μισός ελληνικός λαός, οπότε προς τι τόσος πανικός εκεί στα κανάλια σας;

Ξημέρωμα Δευτέρας και ενώ ξύπνησα να ετοιμαστώ για δουλειά προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι αυτό το τόσο τραγικό που περνά η χώρα. Ρίχνοντας μια ματιά γύρω μου όλα ήταν ίδια…

Άλλαξε όμως κάτι χωριστήκαμε στους ΝΑΙ και στους ΟΧΙ…

Χωριστήκαμε σε δυο κομμάτια και το κακό είναι πως αν πεις την γνώμη σου σχεδόν κινδυνεύεις να γίνεις δακτυλοδεικτούμενος.

Ζεις σε μια χώρα που ξαφνικά σου ζητά να ψηφίσεις και αυτή η ψήφος γίνεται θηλιά στο λαιμό.

Αλλά ακόμα δεν αντιλαμβάνομαι τον φόβο.

Γιατί να φοβηθώ σκέφτηκα; Για τα αγαθά που κινδυνεύω να χάσω; Εξάλλου δεν μου ανήκει κάτι, παρά μόνο ο εαυτός μου και κάνα δυο αναμνηστικές φωτογραφίες.

Αν κάτι με τρομάζει είναι που χωριστήκαμε στα δυο βρε ελληνικέ λαέ και εγώ που νόμιζα πως τόσο καιρό υποφέρουμε το ίδιο…

Οι μέρες μέχρι την Κυριακή θα κυλήσουν βασανιστικές, ήδη έχει ξεκινήσει ο φόβος όχι της επιλογής αλλά της αναμονής μέχρι την Κυριακή.

Σχεδόν φοβάσαι να μιλήσεις, να φωνάζεις το ΟΧΙ που λαχταράς να πεις. Γιατί;

Μα γιατί το αφεντικό σχεδόν σου έδειξε με τον πιο κομψό τρόπο την πόρτα της εξόδου αν εν τέλει το αποτέλεσμα δεν είναι υπέρ της συμφωνίας, σου ζήτησε συγνώμη αν δεν καταφέρει να βγάλει την μηνιαία μισθοδοσία, οι γνωστοί σου σε κοιτούν εχθρικά διότι κινδυνεύει να κλείσει η επιχείρησή τους. Και ο 25άρης που γνώρισες τυχαία θα στο κρατάει μια ζωή που κινδυνεύει η καρέκλα του μπαμπά, την οποία θα διαδεχόταν σε μια καλύτερη οικονομικά Ελλάδα.

Μα πλάκα μου κάνετε; Αυτό δεν είναι δημοκρατία ή μάλλον είναι ένα κλουβί που μέσα ζει η δημοκρατία. Είναι ένας εκλεπτυσμένος χουντισμός, να μην μπορείς να πεις την γνώμη σου, να μην μπορείς να τοποθετηθείς με επιχειρήματα.

Εσείς δεν θέλετε να παλέψετε για τα παιδιά σας, δεν αποτελεί επιτακτική ανάγκη να έχουν όμορφα γερατειά οι γονείς σας, δεν θέλετε να επαναστατήσετε; Και αυτή δεν είναι επανάσταση χωρίς λόγο. Είναι επανάσταση με ουσία. Είναι επανάσταση αξιοπρέπειας.

Πόσο ακόμη θα αντέξουμε να σιωπούμε; Και μιλάω για εμάς τους νέους, την γενιάς των 300 (συγνώμη λάθος των 500 αν δουλεύεις 20ωρα).

Σιωπή στον βάναυσο ξεπεσμό του τελευταίου χρόνου, σιωπή σε μια λειψή μισθοδοσία, σιωπή στην πολύωρη εργασία, σιωπή στις υπερωρίες, σιωπή στο πάρε ένα 100ευρώ για το προτζεκτ που ανέλαβες, σιωπή για τις πλουσιοπάροχες διακοπές του γείτονα, σιωπή για τον παππού που εύχεται να μην ζούσε, σιωπή για τους γονείς που νιώθουν ανάξιοι να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους και ξανά σιωπή ενώ μέσα σου ντρέπεσαι για σένα για αυτούς.

Και αν θέλεις να πάψεις να αργοπεθαίνεις τότε πρέπει να αρνηθείς μια αδικημένη Ελλάδα…

Η Ελλάδα, είναι η χώρα του ΟΧΙ της 28^ης Οκτωβρίου, πως εσύ τώρα θα φοβηθείς; Πως εσύ θα κάνεις πίσω; Πως ορίζεις στρατόπεδο επιλογής;

Δεν μιλάμε εδώ για μια χώρα χωρισμένη σε δυο κομμάτια, πρέπει να μιλάμε για μια Ελλάδα ενωμένη σα μια γροθιά, επαναστατική και αυθεντική.

Η γενιά των… 500