Στο 1984 ο Όργουελ περιγράφει μία κοινωνία όπου ο <<Μεγάλος αδελφός>>, απαλλάσσει τους ˝πολίτες˝ της από τη βάσανο της σκέψης.

Ο Χάξλεϋ από την πλευρά του αναφέρεται σε μια κοινωνία όπου οι ˝πολίτες˝ προσχωρούν στην σκέψη του ˝ Μεγάλου αδελφού ˝.

Η δημοσκόπηση που είδε το φως της δημοσιότητας στην Εφημερίδα των Συντακτών, με το 42,5% να προτιμάει τον Σύριζα ως κυβέρνηση και το 70% να λέει ΝΑΙ στην συμφωνία (μνημόνιο), ενώ πριν λίγες μέρες το 62,2% στο δημοψήφισμα ψήφισε ΟΧΙ, έρχεται να επιβεβαιώσει με τον πιο δραματικό τρόπο και τους δύο οραματικούς δημιουργούς. Παρατηρούμε, δηλαδή, μια κοινωνία που περνάει εναλλάξ από τον Όργουελ στον Χάξλεϋ.

Μια κοινωνία στριμωγμένη ανάμεσα στη σκύλα και την Χάρυβδη παρακολουθεί τον αφανισμό της, οικειοποιούμενη, ταυτόχρονα έναν ανορθολογικό νεοκαπιταλιστικό λόγο.

Η ευθύνη της αριστεράς και κυρίως του Σύριζα είναι μεγάλη. Πιστεύω ότι θα ήταν περιττό να περιγράψω την ανακόλουθη πορεία του. Λίγο πολύ, είναι γνωστή η ολοένα αυξανόμενη απόσταση ανάμεσα στις αρχικές διακηρύξεις και τις αλλεπάλληλες διαφοροποιήσεις του που οδήγησαν σε καταστροφικούς συμβιβασμούς, αποδεικνύοντας με τον πιο δραματικό τρόπο πώς μια ˝σοσιαλιστική˝ αντιπολίτευση μετασχηματίστηκε σε συμπολίτευση προσχωρώντας στην επιχειρηματολογία του αντιπάλου, εγκλωβίζοντας και αποπροσαναστολίζοντας μάλιστα μια ολόκληρη κοινωνία που μόλις είχε σηκωθεί από τον καναπέ της.

Και πώς από το «σκίζουμε τα μνημόνια, που είναι συνταγή λιτότητας και οδηγούν σε υφεσιακά μέτρα» υπογράφουμε το χειρότερο μνημόνιο το οποίο δεν θα τολμούσε ούτε η ΝΔ ούτε κανένα άλλο μνημονιακό κόμμα να φέρει προς ψήφιση στη βουλή.

Από τη θέση δε ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ οδηγηθήκαμε στη φετιχοποίηση της Ευρώπης. Μιας Ευρώπης που στραγγαλίζει κάθε έννοια δημοκρατίας αλληλεγγύης, οικονομικής και νομισματικής ισότητας ανάμεσα στα μέλη της. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά παρά μόνο αν λυθεί η βασική και θεμελιώδης σύγκρουση ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες η θέση της αριστεράς είναι στο δρόμο και όχι στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης με το σαθρό επιχείρημα της δήθεν ˝ αριστεράς της ευθύνης ˝. Ευθύνη απέναντι σε ποιόν;

Τα ευφυολογήματα και οι σοφιστίες του Τσίπρα – που συνεπικουρούμενος από όλο το κατεστημένο και τα ΜΜΕ, τα οποία ξαφνικά ανακάλυψαν έναν χαρισματικό ηγέτη εκεί που πριν λίγο έβλεπαν έναν ανεύθυνο πρόεδρο 15μελούς- και όλων εκείνων που τον υποστηρίζουν, ότι δήθεν η σκληρή διαπραγμάτευση ανέδειξε τη φύση και το έλλειμμα δημοκρατίας της Ευρώπης και παράλληλα κατάφερε να πληροφορήσει τους λαούς της για τα δίκαια μας κερδίζοντας συμμάχους, μόνο θυμηδία μπορούν να προκαλέσουν σε έναν σκεπτόμενο άνθρωπο. Άνθρωπο που δεν έχει εκχωρήσει το δικαίωμα του να σκέφτεται. Γιατί πώς να εξηγήσει κανείς ότι το αντιστάθμισα, για όλα αυτά είναι τα καταστροφικά μνημονιακά μέτρα;

Το δε επιχείρημα ότι πρέπει να βρισκόμαστε στην Ευρώπη όταν εκείνη θα αλλάζει, είναι παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του. Ε! και τι τους θέλουμε τους αγώνες; Ας κάτσουμε σπίτι μας μέχρι ν’ αλλάξει.

Έτσι και αλλιώς ο Σύριζα – σε αντίθεση με ό,τι υποστήριζε μέχρι τώρα για την αναγκαιότητα ενός ζωντανού λαϊκού κινήματος που θα υποστήριζε μια κυβέρνηση της αριστεράς, αποφασισμένης να συγκρουστεί με το κατεστημένο – δεν μας επιτρέπει να διαδηλώνουμε. Τώρα τα ΜΑΤ του Πανούση βρίσκονται σε θέση μάχης. Εμείς; Δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι η ηγετική ομάδα του κόμματος και η κυβέρνηση οδηγούν το Σύριζα σε πορεία αναχώρησης από την αριστερά. Όσο νωρίτερα συνειδητοποιήσει το κίνημα την δεξιά στροφή του Σύριζα τόσο οι συνέπειες για την αριστερά και την προοπτική της μπορεί να είναι μικρότερες.

Η ευθύνη είναι μεγάλη. Ο κίνδυνος της διάρρηξης των δεσμών με τις κοινωνικές τάξεις που ανέδειξαν το Σύριζα στην εξουσία είναι υπαρκτός και το ερώτημα αμείλικτο: Μπορεί να εξακολουθεί να παραμένει στην αριστερά μια κυβέρνηση που εφαρμόζει μνημονιακή πολιτική;

Ελένη Τζιβρά Χιόνη