Από τα παλιά τα χρόνια πολλοί γεωργοί μίσθωναν σε άλλους τα κτήματά τους με τον όρο να μην φυτέψει δέντρα ο σέμπρος και κυρίως να μην κεντρώσει αγριλίδες, γιατί τότε λένε δεν τον έβγανες άλλο από μέσα, σου τόπαιρνε το κτήμα χωρίς να το καταλάβεις.

Επίσης έσμιγαν και τα βόδια για τ’ αλέτρι και τα άλογα για τ΄αλώνι. Το ίδιο έκαναν και οι κτηνοτρόφοι δίνοντας ο ένας στον άλλον για διαφορά γάλα και αρνοκάτσικα.

Μπορεί να μην ήξεραν γράμματα όμως οι σεμπριές τους ήταν σοφές. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τους πολιτικούς μας στις μέρες μας. Και επί του παρόντος έχουμε τρεις δύσκολες σεμπριές. Μία με τους 53 και άντε να βρεις μεζούρα και κλωστές να μετρήσεις 53+1 δάκτυλα και επίσης άλλα 10+1 δάκτυλα. Ήδη μάλιστα φοράει ο ηγέτης μας το ένα από τα τρία δακτυλίδια, εκείνο με τους διεθνείς δανειστές. Και το πρώτο τραγούδι του είναι το, πάρε (πάρτε) το (και το) δακτυλίδι μου που γράφει το όνομά μου. Δεν ξέρω αν ο επίλογος θα είναι με εκείνο που λέει μούφαγες όλα τα δακτυλίδια...

Στον αρραβώνα βέβαια με τους δανειστές δεν έβρισκε εύκολα μεζούρα (κλωστή) γιατί ακόμη δεν σταθεροποιήθηκε της μυλωνούς. Από τα άλλα βρίσκει και στο μοναστηράκι (αγιοβασιλιάτικα), καθ’ ότι όλοι τους είναι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας, μόνον που εδώ θα θυμάται τον Οδυσσέα Ελύτη να λέει, σε πήρα σύντροφο στην αστραπή, στο δέος, στο ένστικτο, με επίλογο... εγώ δεν έκανα τίποτα άλλο από εκείνο που βρήκα και μιμήθηκα σε σένα (δίκιο έχει.... το ΟΧΙ ....ΝΑΙ...) κρίκοι λοιπόν της ίδιας αλυσίδας.

Ότι όμως δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Οπότε δεν μπορεί να βρει και τον βηματισμό του, έτσι ώστε να κάνει βήματα (άλματα) μεγαλύτερα από την φθορά. Για όλα αυτά μία είναι η θεραπεία (πανάκεια) ένας είναι ο καταλύτης, η αντιβίωση που λέγεται πολιτική παιδεία.

Έτσι μόνον θα φθάναμε στην συμφωνία που σφάζει το βόδι. Κι εδώ πάλι ταιριάζει το, σφάζει ο γείτονας το βόδι, κράταγε και εσύ το πόδι. Εγώ θα τους θυμίσω αυτό που λέει, σέμπρικο γαϊδούρι, ή του λύκου ή του ψόφου, έτσι λοιπόν μετά τα δακτυλίδια θα μας βγάλουν και τα χρυσά δόντια (μαζί και τους βηματοδότες). Ας πάει και το παλιάμπελο.

Παναγής Ρασσιάς