«Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει» είχε πει ο μεγάλος Γιώργος Σεφέρης. Ας μου επιτραπεί να παραφράσω: Όπου και αν στρέψω τα μάτια μου στον πολιτισμένο κόσμο, η σύγκριση με την πατρίδα μου με πληγώνει!

Η Ελλάδα είναι, χωρίς καμιά αμφιβολία, μια από τις ωραιότερες χώρες στον κόσμο σε ότι αφορά τη φύση της και μια από τις ασχημότερες σε ότι αφορά τη δημόσια διοίκησή της! Από τη μια το ανυπέρβλητο φυσικό κάλλος και από την άλλη η αξεπέραστη διοικητική ασχήμια. Ένα «κοκτέιλ» που πότε σε μαγεύει και πότε σε τρελαίνει!

Έκανα πρόσφατα, μαζί με τη γυναίκα μου, όπως ίσως διαβάσατε και στα δημοσιευθέντα οδοιπορικά, μια μεγάλη περιοδεία ξεκινώντας από την Κεφαλλονιά και μέσω Κυλλήνης και Πάτρας τραβήξαμε για Ηγουμενίτσα, περνώντας από την Αμφιλοχία, Πρέβεζα, Πάργα. Διασχίζοντας την εξαιρετική Εγνατία Οδό, ο δρόμος μας μάς έβγαλε στις Σέρρες και από εκεί Αλεξανδρούπολη από όπου επισκεφθήκαμε τα ελληνοτουρκικά Σύνορα στους Κήπους και το γραφικό Σουφλί, το γνωστό μεταξοχώρι. Στο δρόμο της επιστροφής περάσαμε από την Καβάλα, την Κατερίνη, τη Λαμία, την Αιδηψό, το Προκόπι και τη Χαλκίδα πριν φθάσουμε στην Αθήνα. Μετά από ολιγοήμερη παραμονή στην ελληνική πρωτεύουσα επιστρέψαμε στη βάση μας μέσω Κορίνθου, Αιγίου, Πάτρας και Κυλλήνης.

Η Βόρεια Ελλάδα μάς άφησε έκθαμβους. Η ομορφιά της φύσης απερίγραπτη, το καλοσυνάτο των κατοίκων της αξιοσημείωτο.

Η Αθήνα είναι ένα μείγμα ομορφιάς και ασχήμιας. Θα σταθώ στη δεύτερη και σε μια έκφανσή της. Την ψυχοπλακωτική εικόνα των κλεισμένων –λόγω της κρίσης– καταστημάτων που συμπληρώνεται από το δράμα των προσφύγων. Το κράτος αδυνατώντας να προσφέρει καταλύματα, αφού οι αριθμοί των προσφύγων που περνάνε από την ελληνική πρωτεύουσα είναι απίστευτα υψηλοί, τους επιτρέπει να κατασκηνώνουν όπου βρουν, όπως είναι οι δημόσιοι κήποι και οι πλατείες. Είναι πραγματικά τραγικό να βλέπεις οικογένειες να διανυκτερεύουν μέσα σε κουτιά ψυγείων καλυμμένα με πλαστικά, μωρά να είναι εκτεθειμένα στα στοιχεία της φύσης, ανήμπορους γέρους να κάθονται κατά γης μουσκίδια από τις νεροποντές!

Πρόσφυγες κυνηγημένοι από τη δική τους πατρίδα, ζουν μέρες γεμάτες απερίγραπτη ταλαιπωρία σε μια χώρα που ζει το δικό της δράμα. Στην Ελλάδα όπου η οικονομική κρίση έχει οδηγήσει χιλιάδες παιδιά της στην αυτοκτονία και εκατοντάδες χιλιάδες στην αναζήτηση ενός καλύτερου αύριο σε χώρες μακρινές και ονειρεμένες που λέει και το άσμα.

Είναι πραγματικά θλιβερό να περνάνε οι μήνες, τα χρόνια, οι δεκαετίες και μόνο τα πρόσωπα να αλλάζουν στην πολιτική ζωή της χώρας. Οι πολιτικές νοοτροπίες οι ίδιες, οι στόχοι των εκπροσώπων μας στη Βουλή ξεκάθαρα κομματικοί. Πρώτα το κόμμα και μετά η πατρίδα. Η προχειρότητα και η ανικανότητα έχουν βρει μόνιμο καταφύγιο στο χώρο όπου υποτίθεται προασπίζεται το κοινό συμφέρον.

Κυβερνήσεις έρχονται και πάνε και όλες μάς μπουχτίζουν με υποσχέσεις για καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, απλούστευση και εξορθολογισμό του νομικού αλλά και του φορολογικού συστήματος, βελτίωση του επενδυτικού περιβάλλοντος. Και αντί να υλοποιούν τις υποσχέσεις τους, βιώνουμε μια συνεχώς αυξανόμενη γραφειοκρατία, ένα πολυπλοκότερο νομικό και φορολογικό σύστημα (να σημειώσω ότι σε δύο περίπου χρόνια ψηφίστηκαν 5 φορολογικά νομοσχέδια!!!) και ένα επενδυτικό περιβάλλον που μοιάζει με κυλιόμενη άμμο τρομάζοντας τον όποιο υποψήφιο επενδυτή, τρέποντάς τον σε φυγή.

Την ίδια ώρα ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα φαίνεται ότι δεν έχει αντιληφθεί το τι συμβαίνει στη χώρα και υποκινούμενος –τις περισσότερες φορές από αντιπολιτευτικά κόμματα– υιοθετεί πρακτικές που όχι μόνο δεν αποφέρουν θετικά αποτελέσματα αλλά απεναντίας δημιουργούν περισσότερα προβλήματα για τα μέλη των εργατικών ενώσεων.

Βέβαια δεν είναι μόνο οι πολιτικοί που ευθύνονται για τα δεινά της πατρίδας μας. Όπως έχω τονίσει πολλές φορές, ο λαός μας με τα πάμπολλα χαρίσματα, έχει και κάτι μειονεκτήματα που βάζουν φρένο σε κάθε προσπάθεια η οποία θα οδηγούσε στην ανάπτυξη. Είμαστε ένας λαός ανυπάκουος και ανοργάνωτος. Λατρεύουμε την προχειρότητα, δεχόμαστε με πολύ δυσκολία αλλαγές (αναφέρομαι ακόμα και σε θέματα τεχνολογίας), επιρρίπτουμε τις ευθύνες για τα δεινά μας μόνο στους άλλους (εμείς δεν φταίμε σε τίποτα) και (νομίζουμε ότι) τα ξέρουμε όλα. Βέβαια! Ειδήμονες επί παντός επιστητού. Κάθε Έλληνας έχει δέκα λύσεις για κάθε πρόβλημα τρίτου αλλά καμιά για τα δικά του προβλήματα. Αρνούμαστε, με άλλα λόγια, να δούμε και να αντιμετωπίσουμε τα δικά μας στραβά και ανάποδά.

Η πατρίδα μας είναι λαβωμένη, «αιμορραγεί», και εμείς αρνιόμαστε να κουνήσουμε το δακτυλάκι μας για να τη σώσουμε. Περιμένουμε την πατρίδα να μας σώσει!

Μέχρι την επόμενη εβδομάδα να περνάτε καλά. Αν το βρίσκετε δύσκολο, πρέπει να φιλοσοφήσετε λίγο τη ζωή. Βάλετε στην άκρη τις πίκρες της. Μην αφήνετε τις απογοητεύσεις να σας κυριεύουν. Υπάρχουν και χειρότερα. Η ευτυχία είναι τέχνη που δυστυχώς δύσκολα διδάσκεται.

georgemessarisgmail.com

www.omegadocumentaries.com (Τελευταία παραγωγή: ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗ – ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ)