ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ Η ΠΟΙΗΣΗ

Ο Γαβριήλ Μανωλάτος

Γράφει από το  Μόντρεαλ για την ποίηση και το έργο του

ΝΙΚΟΥ ΒΑΛΛΙΑΝΑΤΟΥ

Θέλω δημόσια να συγχαρώ τον φίλο και συμπολίτη μας από τα Μουσάτα, Νίκο Κ. Βαλλιανάτο για τη μαγεία των ποιημάτων του αλλά και των διηγημάτων του την τέχνη, που διαβάζοντάς τα σε καθηλώνουν και θέλεις να μη τελειώσουν.    

Του Νίκου η γραφή, είτε είναι ποιήματα είτε διηγήματα, μοιάζει με αστέρι φωτεινό που προχωρά του Αίνου τις κορφές για να φωτίσει και εκεί ψηλά στην κορυφή να θρονιαστεί, μαζί με άλλους της Κεφαλονιάς, που ήδη έχουν φθάσει.

Θε να φωτίσει τις ψυχές μα και το νου μας και θα μας δώσει θησαυρούς και πλούτη.

Και θα πλουτίσει τον κόσμος της Κεφαλονιάς και όλης της Ελλάδας.

Γαβριήλ Μανωλάτος

Αν ο αγέρας

Αν ο αγέρας σε κτυπά
της άνοιξης μία μέρα,
τα νώτα σου μη στρέψης.

Μη φεύγεις, στάσου κι άφησε
το πρόσωπό σου να χαϊδέψουν
πνοές τ’ ανέμου -οι ψυχές του
και λόγια αλήτικα
στ’ αυτί να ψιθυρίσουν.

Αν ό αγέρας σε κτυπά
μεσάνυχτα και κάτι
κ’ είσαι σε τόπο μακρινό,
λευκοντυμένο, μαγικό,
άσε τα μάγουλά σου ν’ αυλακώσουν
βοριάδες οργισμένοι
κι άκουσε,

μαζί με τα ουρλιαχτά τους,
τις μακρινές των αγριμιών κραυγές
κ’ εκεί, ακίνητος ως είσαι,
με τούς αγέρες ν’ ανεμίζουν
τα ωραία σου μαλλιά,
τα μάτια γύρισε αργά,
κατά τα δένδρα και τούς θάμνους,
πού στέκουν χιονισμένα.

Τότε μπορείς να δεις, να σε κοιτάζει,
μες απ’ τα κίτρινα των αγριμιών τα μάτια,
τον άλλον, τον χαμένο εαυτό σου.

ΝΙΚΟΣ ΒΑΛΛΙΑΝΑΤΟΣ