Η έλευση του 2017 δεν φέρνει ελπίδες ανάκαμψης, αφού ο εφιάλτης της οικονομικής κρίσης έχει αγγίξει ήδη τον ντόπιο παραγωγό ο οποίος παραμένει σε αβεβαιότητα και ανασφάλεια για το σήμερα και το αύριο ενώ συχνά εμφανίζεται απρόθυμος να συνεχίσει το επάγγελμα.

Τη στιγμή, που οι αγορές απέδειξαν ότι δεν μπορούν πλέον να αυτορυθμίζονται, οι πρωτοβουλίες πρέπει να ανήκουν στο ίδιο το Κράτος με την προϋπόθεση το Κράτος να ανακτήσει και πάλι την εξουσία που έχει να παρεμβαίνει ώστε οι αγρότες να μην οδηγούνται σε «κοινωνική έκρηξη».

Η συνεχιζόμενη οικονομική ύφεση οδηγεί σε χαμηλότερα επίπεδα τις τιμές των τοπικών αγροτικών προϊόντων. Το αγροτικό εισόδημα μειώνεται λόγω της μεγάλης αύξησης των καυσίμων, των φυτοφαρμάκων, των λιπασμάτων, των ζωοτροφών  και γενικά των αγροτικών εφοδίων.

Η εποχή και ο τόπος μας δεν προσφέρονται για μεμονωμένες πρωτοβουλίες όσο φιλότιμες και αν είναι. Μια προσωπική επιτυχία δεν λύνει τα προβλήματα, όπως μπορεί μια επιτυχία των πολλών. Πρέπει να μπουν στο περιθώριο οι ναρκισσισμοί, οι μικρότητες, τα μικροσυμφέροντα και οι τοπικισμοί.

Εκτιμάται ότι με στοχευμένες ριζικές αλλαγές που θα λαμβάνουν υπόψη τις παγκόσμιες εξελίξεις, με οραματικό αναπτυξιακό σχέδιο, με τομές στο διοικητικό σύστημα, με διασφάλιση των απαραίτητων πόρων και με σωστή αξιοποίηση τους, ο αγροτικός τομέας μπορεί να συμβάλει σημαντικά στην ανάπτυξη των νησιών μας.

Χωρίς πλέον αναστολές και διλήμματα, είναι σαφές ότι η ανάπτυξη της υπαίθρου στα νησιά μας πρέπει να είναι ο εκσυγχρονισμός παραδοσιακών καλλιεργειών, η παραγωγή προϊόντων ονομασίας προέλευσης και η διασύνδεση με το τουρισμό.

Κλειδί για ένα τέτοιο επαναπροσδιορισμό αποτελεί η μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος, η άμεση έναρξη υλοποίησης του Προγράμματος Αγροτικής  Ανάπτυξης που καθυστερεί και να υπάρξει τολμηρή αποκέντρωση στο σχεδιασμό και την υλοποίηση των δράσεων του. Επιπλέον, να προωθηθεί ένα αξιόπιστο σύστημα καταβολής των επιδοτήσεων που να λειτουργεί αποκεντρωμένα, χωρίς γραφειοκρατία και να διασφαλίζει την έγκαιρη και χωρίς ταλαιπωρία καταβολή των επιδοτήσεων στους ντόπιους δικαιούχους παραγωγούς.

Η απαξίωση του αγροτικού επαγγέλματος αποτελεί θεμελιώδη συνιστώσα της σημερινής παθολογίας της οικονομίας της υπαίθρου. Όσο ο γιος του ντόπιου αγρότη,  κτηνοτρόφου, μελισσοκόμου, αμπελουργού και ελαιοπαραγωγού όχι μόνο δεν μπορεί να προσδοκά κοινωνική καταξίωση ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα του, αλλά ούτε καν μια στοιχειώδη κοινωνική προστασία, η έλλειψη ανθρώπων θα καθηλώνει τις προοπτικές του ντόπιου αγροτικού τομέα.

 Δρ. Σπυρίδων Α. Θεοτοκάτος