Της Καλλιόπης Τζήμα 

Σε μια από τις κουβέντες της παλιοπαρέας ήρθε και το θέμα του κινηματογράφου.

Συζητούσαμε διάφορα για καινούριες ταινίες που κυκλοφορούν τώρα στα σινεμά .Διάλεξε ο καθένας το αγαπημένο του είδος και το ανέλυσε με διάφορα επιχειρήματα. Δυο τρεις στην παρέα διαλέξαμε τον ελληνικό κινηματογράφο, τον παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο. Μα ποιος τον διαλέγει αυτόν στις μέρες μας;

Ελάχιστοι πιστεύω. Δεν ξέρω γιατί , ίσως γιατί στην εποχή των χρωμάτων δεν μας αρέσει πλέον το ασπρόμαυρο, θέλουμε κάτι πιο φωτεινό.

Στην δική μου ηλικία πολύ λίγοι έχουν δει αυτές τις ταινίες, οι μεγαλύτεροι όμως ξέρουν καλυτέρα. Εγώ τον ελληνικό κινηματογράφο τον γνώρισα από την μαμά μου. Μεγάλη αδυναμία τους έχει. Μπορεί να κάθεται με τις ώρες και να χαζεύει τους ασπρόμαυρους πρωταγωνιστές να δίνουν ρεσιτάλ στο γέλιο, την διασκέδαση, την αγάπη, το δράμα η και το θρήνο. Δεν την έχω ρωτήσει ποιο είναι το είδος που προτιμά αλλά πιστεύω ότι ούτε η ιδία θα ξέρει. Είναι δύσκολο αλήθεια να ξεχωρίσεις κάποιο συγκεκριμένο.

Το καθένα ξεχωριστά έχει τη δική του χάρη , τον δικό του μοναδικό τρόπο να σε κάνει να θες να δεις το φιλμ ξανά και ξανά. Ούτε εγώ ξέρω αν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο είδος η κάποια ταινία που να μου αρέσει ιδιαίτερα. Όλες μου αρέσουν για την ζωή και τον κόσμο που παρουσιάζουν. Με κάνουν να νιώθω θλίψη πολλές φορές που δεν γεννήθηκα στα χρόνια εκείνα.

Καταρχάς και στην πιο δραματική ταινία ,και πραγματικά πιστεύω ότι αυτό αντικατοπτρίζει τους έλληνες εκείνων των χρονών, οι πρωταγωνιστές δεν χάνουν το χαμόγελο τους. ακόμα και την πιο δύσκολη στιγμή όταν δουν έναν φίλο η κάποιον γνωστό στο δρόμο τους χαμογελάμε και λένε και μια καλημέρα. Έχετε δει να συμβαίνει αυτό στις μέρες μας;

Εγώ το μόνο που βλέπω κάθε μέρα που παίρνει είναι ανθρώπους σκυθρωπούς και έτοιμους να μπήξουν τις φωνές και τα παράπονα με κάθε ευκαιρία. Ελάχιστοι χαμογελούν. Στις ταινίες όλοι στις γειτονιές γνωρίζονται, νερό που λέει ο λόγος να μην έχει ο πρωταγωνιστής θα τρέξει στο γείτονα να ζητήσει ένα ποτήρι.

Τωρα;

ουτε λόγος για τέτοια, προτιμάς να κορακιάσεις παρά να δείξεις αδυναμία ζητώντας βοήθεια από έναν συνάνθρωπο. Άσε που με αυτά που γίνονται θα σου φέρει το μπουκάλι στο κεφάλι νομίζοντας σε για κλεφτή. Ναι το έχω δει και αυτό το σενάριο παιγμένο στην πραγματικότητα.

Αμ τους περαστικούς που τους πας; Στάσου λίγο σε ένα πεζοδρόμιο, δέκα λεπτά όχι παραπάνω. Άμα δεις πως περπατάμε πλέον στους δρόμους θα θελήσεις να ρίξεις 10 φάσκελα στους γύρω σου και 20 σε εσένα. Στα φιλμ μωρέ οι άνθρωποι χαμογελάμε, χαίρονται που βλέπουν κόσμο γύρω τους και τραγουδάμε φωναχτά τα ντέρτια και τις χάρες τους. τώρα αν κάποιος το κάνει αυτό το 100 θα πάρουμε στην καλύτερη περίπτωση για διατάραξη κοινής ησυχίας και στη χειρότερη για ανέρθει να τον μαζέψει τον τρελό μην μας κολλήσει κάνα χαμόγελο και πάθουμε κάτι. Ακόμα και ο έρωτας έχει αλλάξει τώρα, που είναι εκείνο το φλερτ , οι ματιές και τα πειράγματα;

Τώρα ερωτευόμαστε μέσω μηνυμάτων και σκουντάμε ο ένας τον άλλο μέσω υπολογιστών.

Γνωρίζουμε τον άλλο στο Τσατ και άμα λάχει βρισκόμαστε και από κοντά μωρέ σιγά.

Έχουμε αφήσει τα πράγματα στην τύχη τους και έχουμε γίνει μαριονέτες στην ταινία της πραγματικότητας ενώ θα έπρεπε να είμαστε πρωταγωνιστές και να την γεμίζουμε με την λάμψη που κρύβουμε όλοι μέσα μας.

Μάθαμε να κρυβόμαστε πίσω από οθόνες και πληκτρολόγια και να βγαίνουμε από το σπίτι με βαριά κάρδια και μόνο αν έχουμε δουλείες να ταχτοποιήσουμε.

Μην ξεχνάμε ότι ακόμα και οι ταινίες παρουσιάζουν έναν ιδανικότερο κόσμο, αντί να βαθμολογούμε και να κριτικάρουμε αυτές ας κάνουμε το ίδιο στις ζωές μας. Και το πιο σημαντικό, όταν μας ζητών να διαλέξουμε αγαπημένο είδος να διαλέγουμε τα φιλμ της πραγματικότητας.

Αυτά μετράμε, και όχι με αστέρια και Όσκαρ , με χαμογέλα!

• Η Καλλιόπη Τζήμα σπουδάζει Τεχνολογία Τροφιμων στο ΤΕΙ Ιόνιων Νήσων στο Αργοστόλι