Ο χαρακτήρας της «Πυρηνικής, Χημικής, Βιολογικής» ειρήνης, για την οποία μίλησαν θριαμβολογώντας οι υπέρμαχοι της Διεθνούς Νέας Τάξης την δεκαετία του ’90, παραμένει ασταθής.

Σύμφωνα με την πεποίθηση των εμπνευστών της, οι όροι του παιχνιδιού μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου θα απέτρεπαν την εξάπλωση των Όπλων Μαζικής Καταστροφής.

Όμως η αύξηση του αριθμού των χωρών που κι αυτές κατέχουν πλέον τη «Βόμβα» και δεν ανήκουν στο  κλαμπ των 5 αναγνωρισμένων χωρών (Αμερική, Ρωσία, Κίνα, Βρετανία, Γαλλία) έχει δημιουργήσει σαφείς διακρίσεις.

Αποτέλεσμα ; Ενισχύονται τα επιχειρήματα όσων υπερφιλόδοξων καθεστώτων - κρατών επιθυμούν να εξοπλιστούν κι αυτά, προβάλλοντας λόγους ανασφάλειας ή, στρατηγικής ισορροπίας έναντι των πυρηνικών τους γειτόνων, για να γίνουν κι αυτά με τη σειρά τους κρίκοι σε μια αλυσίδα περιφερειακών ή, μάλλον «περιθωριακών» δυνάμεων.

Τα αργά αλλά σταθερά βήματα της βόρειας Κορέας, της Κίνας, του Ισραήλ, του Πακιστάν, του Ιράν κλπ που έχουν τη «Βόμβα» καθιστούν εύθραυστη την ισορροπία. Κίνδυνοι ελλοχεύουν επίσης και από το λαθρεμπόριο των όπλων, την τρομοκρατία, τις ακραίες θρησκευτικές αιρέσεις, τις ομάδες ακραίου πολιτικού μηδενισμού και την αγορά τεχνογνωσίας που ανθεί παγκοσμίως. Ζούμε τον πλήρη παραλογισμό του ανθρώπινου είδους.

Έπειτα από όλα αυτά τι θα μπορούσε κανείς να υποθέσει, άραγε ; Μήπως ότι η μόνη λύση είναι να αρχίσουμε να κατασκευάζουμε πυρηνικά καταφύγια – πόλεις, σαν κι αυτά που μόνο η επιστημονική φαντασία μπορεί να επιδείξει σε ταινίες του Χόλυγουντ ;

«Ο Θεός δεν παίζει ζάρια με το Σύμπαν», έλεγε ο Αλμπερτ Αϊνστάιν.  Ο άνθρωπος θα παίξει ;

Δρ.  Σπυρίδων  Α.  Θεοτοκάτος