«Στο σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας Τσερνομπίλ συνέβη ατύχημα, 93 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα στις 26 Απριλίου 1986, και ένας αντιδραστήρας έχει υποστεί βλάβες. Λαμβάνονται μέτρα για την εξουδετέρωση των συνεπειών του ατυχήματος. Στους προσβληθέντες παρέχεται βοήθεια ενώ έχει συσταθεί κυβερνητική επιτροπή» ήταν η λακωνική ανακοίνωση του υπουργικού συμβουλίου της πρώην ΕΣΣΔ, με την οποία προαναγγέλθηκε η σοβαρότερη κρίση στην ταραγμένη ιστορία 32 ετών εμπορικής πυρηνικής ενέργειας.

Αναμφίβολα η κληρονομιά είναι βαριά και πρέπει να ζήσουμε με τη ποσότητα ραδιοακτινοβολίας που απελευθερώθηκε και η οποία ξεπερνά κατά 300 φορές εκείνη της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι μαζί.

Κανείς δεν ξεχνά, τριάντα ένα χρόνια μετά, τους γονείς που έθαψαν τα παιδιά τους, τις γυναίκες που είδαν τους άντρες τους να λιώνουν ζωντανοί πριν πεθάνουν, τους γέροντες που αναθυμούνται τις παλιές προφητείες της Βίβλου, τους μαθητές που δεν συναντιούνται πια στο σχολείο αλλά σε μονάδες λευχαιμικών ασθενειών, τα κορίτσια που κρύβουν την καταγωγή τους γιατί δεν θα βρουν σύντροφο για την ζωή τους και τις μητέρες που γέννησαν παραμορφωμένα παιδιά.

Η σχέση μεταξύ ραδιοακτινοβολίας και ανάπτυξης της συχνότητας των νόσων του θυρεοειδούς έχει απόλυτα τεκμηριωθεί επιστημονικά.                                                  

Στην Ελλάδα, όπου το ατύχημα έγινε γνωστό με 4 ημέρες καθυστέρηση, το ραδιενεργό νέφος φέρνει το καίσιο στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, τον «πανικό των ΝΟΥΝΟΥ» στα σουπερμάρκετ, καθησυχαστικές δηλώσεις αρμοδίων και άλλα ευτράπελα.  Ο εχθρός δεν ήταν ορατός, δεν μπορούσες να τον αγγίξεις και δεν είχε οσμή. Όλα φαίνονταν οικεία με το ίδιο χρώμα και σχήμα. Έτσι, εν μέσω μιας πρωτοφανούς ανησυχίας και κινητοποίησης της κοινής γνώμης, όπου όλοι άρχισαν να φοβούνται το νερό, το χώμα, τα δένδρα ακόμη και τα λουλούδια, οι κοινοτικοί γραφειοκράτες τριπλασίασαν τα «ασφαλή» όρια για να προστατέψουν τα ευρωπαϊκά προϊόντα.

Η αναδρομή στο βιβλικό Ρώσικο ατύχημα που δηλητηρίασε το περιβάλλον και την υγεία εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως ιδιαίτερα σήμερα δεν γίνεται μόνο λόγω της καταστροφικής επετείου αλλά και λόγω των συνεχιζόμενων στρατιωτικών και ειρηνικών «πυρήνων» που εμφανίζονται συνένοχοι.  Η ανθρωπότητα, σημαδεμένη έκτοτε, αντιμετωπίζει με τρόμο και απεύχεται τον όλεθρο.       

Αναμφισβήτητα ήδη βρισκόμαστε στο τέλος της ζωής των πυρηνικών αντιδραστήρων και δεν μας χρειάζεται ούτε ένα άλλο Τσερνομπίλ ή Φουκουσίμα ούτε περισσότερα πυρηνικά απόβλητα ούτε και ο «θάνατος» 200 και πλέον πυρηνικών εργοστασίων σε σεισμογενείς κυρίως περιοχές για να μας αναγκάσουν να αντιταχθούμε ξεκάθαρα σε οποιαδήποτε προσπάθεια ανάστασή τους.

Δρ. Σπυρίδων Α. Θεοτοκάτος