Είναι αλήθεια ότι ο απόηχος της «Φυγής» κάθε Ανθρώπου έχει να κάνει με τον απόηχο του περάσματός του από τη ζωή. 

Συνήθως η συμπεριφορά, η κοινωνικότητα, η απόδοση της εργασίας όπως και το είδος της , η Οικογένεια, οι Φίλοι, οι Συγγενείς και οι Συνάδελφοι οριοθετούν, μέσες – άκρες, κυρίως μέσα από την επαφή που είχαν με τον αναχωρήσαντα την ένταση του πόνου, που δημιουργεί η ανάμνηση της προσωπικότητάς του.

Τα άτομα που υπηρετούν το Νοσοκομείο, από όλες τις ειδικότητες, αποτελούν από μόνοι τους μία ξεχωριστή Οικογένεια , στην οποία είχα την τιμή να συμμετέχω για τριάντα χρόνια και η διαχείριση της «Ασθένειας», του «Ανθρώπινου πόνου», του «Θανάτου», της «φροντίδας των Συγγενών», της «παρηγοριάς στον Άρρωστο» είναι η συνήθης καθημερινότητα ,που αποκαλύπτει όμως και την πραγματική ποιότητα του κάθε Συναδέλφου «Λειτουργού της Υγείας».

Αυτή τη φορά το βέλος του θανάτου χτύπησε αιφνίδια ένα Νοσηλευτή, το Γιάννη Ζαπάντη, ένα νέο Άνθρωπο, εξαιρετικό Οικογενειάρχη, ιδιαίτερα αγαπητό σε όλους μας, με ξεχωριστές επαγγελματικές ικανότητες και χαρισματική προσωπικότητα.

Ο Γιάννης υπηρέτησε τη Νοσηλευτική Υπηρεσία με το κύρος, το ήθος, τη γνώση, την προθυμία και πάνω από όλα με «αγάπη για τον Άρρωστο», του επαγγελματία της Υγείας που «πονά» μαζί με τον Ασθενή του και χαίρεται αληθινά με τη βελτίωση ή την πλήρη αποκατάσταση της υγείας του.

Πολλές οι ξεχωριστές Υγειονομικές ειδικότητες που πλαισιώνουν τη Νοσοκομειακή Οικογένεια, με τη Νοσηλευτική όμως να συμπρωταγωνιστεί στη φροντίδα και την περιποίηση του Ασθενή, ως η κορυφαία συνεργάτης της Ιατρικής Υπηρεσίας, που θα επεκτείνει ανθρωπιστικά την περίθαλψη, αναβαθμίζοντας τα επίπεδα αντιμετώπισης όχι μόνο του Ασθενούς αλλά και του οικείου περιβάλλοντός του, που συχνά έχει και αυτό την ανάγκη της κατανόησης και συμπαράστασης στη ρεαλιστική διαχείριση της Ασθένειας.

Εκεί ο «καλός λόγος», η «ευγενής συμπεριφορά», η «υπομονή» , η «ανοχή», η «οδηγία», η «συμπαράσταση» αποκτούν άλλο νόημα και ηρεμούν τον Ασθενή εξοπλίζοντάς τον με την ουσιαστική Νοσηλευτική φροντίδα, που πέραν της χορήγησης της Φαρμακευτικής Αγωγής δίνουν αξία και σε «ένα ποτήρι νερό», σε ένα «λουλούδι στο κομοδίνο», στη «διακριτικότητα της κουρτίνας σε εξετάσεις προσωπικού χαρακτήρα», στο σεβασμό της ιδιαιτερότητας, στο χαμόγελο ή ακόμα και σε ένα αστείο, που ίσως διασκεδάσει το συνάνθρωπο μας στην δύσκολη του στιγμή.
Σε όλα τα ανωτέρω ο Γιάννης ήταν ο Νοσηλευτής, που ο Ασθενής που δεχόταν τις πολύτιμες υπηρεσίες του αισθανόταν «τυχερός» μέσα στη δυσκολία του.

Είναι βέβαιο ότι η αιφνίδια «φυγή» του Γιάννη κύλισε «δάκρυα αλήθειας» σε πολλούς γνωστούς ή αγνώστους Ανθρώπους, που η ζωή τους διασταυρώθηκε μαζί του.
Ένας από αυτούς είμαι και εγώ, που το δικό μου «δάκρυ» για την αναπάντεχη «φυγή» του έχει μέσα όλη την ευγνωμοσύνη μου για την ποιοτική φροντίδα των Γονιών μου, με την ευχή να δίνει δύναμη στην Οικογένεια του, που ο δυσβάσταχτος πόνος τους ας ελαφρύνει λίγο με την αγάπη όλων όσων συμπονούν μαζί τους.

Ευάγγελος Κεκάτος

Α/Δήμαρχος Υγείας – Πρόνοιας

τ.Διοικητής Γενικού Νοσοκομείου Κεφαλονιάς