Είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το ότι  ορισμένοι  συμπατριώτες πιστεύουν πως η παράδοση της θεσμικής οντότητας του ΤΕΙ στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο ήτοι τελικά μιάς ακαδημαικής μειοψηφίας σε μιά ακαδημαική πλειοψηφία (με παράπλευρο αντάλλαγμα την αποψίλωση της πρώτης και την ακόμα μεγαλύτερη ενδυνάμωση της δεύτερης για διατήρηση/διαιώνιση  δυσμενών συσχετισμών), ισοδυναμεί με ...εδραίωση ενός, έστω , υπολείμματος του ΤΕΙ (στο Αργοστόλι) ή ακόμα χειρότερα με εδραίωση του Ιονίου Πανεπιστημίου στην Κεφαλονιά/ Αργοστόλι.

Δεν καταλαβαίνουν ότι δέν γίνονται  διαπραγματευσεις ορθοτόμησης αλλά απλά οι ανίσχυροι  σύρονται σε βλαπτικό ετεροκαθορισμό.  Και δέν προαισθάνονται ότι η αναπτυξιακή υστέρηση των νοτίων Ιονίων Νήσων έναντι της Κέρκυρας παρότι  ανήκουν και είναι μέρη της «εδραιωμένης» Περιφέρειας Ιονίων Νήσων  προδικάζει ,  ευθέως ανάλογα, το τί θα πάθουν τα λιγώτερο ανεπτυγμένα («ενσωματωμένα») τμήματα του Ιονίου Πανεπιστημίου στο επόμενο σχέδιο «Αθηνά».   Διότι ο μεγάλος ακαδημαικός ασθενής δέν είναι το ΤΕΙ Ιονίων Νήσων αλλά το Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Από τα ασθενεστερα ΑΕΙ. Για κάποια χρόνια (και όσο μπορεί  η ΠΙΝ να παρέχει αφειδώς  έμμεσες ενισχύσεις...) αυτό κρύβεται καλά, αποσπώντας την προσοχή, αλλά για πόσο;

Γι αυτό η μάχη για άρση της υπονόμευσης και υποβάθμισης του ΤΕΙ στο Ληξούρι είναι καθοριστική. Θα έχουμε ανώτατη παιδεία στην Κεφαλονιά  όσο έχουμε ΤΕΙ και στο Ληξούρι. Και θα έχουμε πραγματική ανάπτυξη και μέλλον στο νησί  όσο έχουμε πραγματική Ανώτατη Παιδεία αφού οτι χτίζεις δύσκολα το καταστρέφεις  εύκολα. Με μιά  μονοκονδυλιά, με μιά πολιτική αβελτηρία.  Αλλοιώς η μόνη κοινωνική πρόοδος (;) που μπορούμε να περιμένουμε στον νέο αιώνα  είναι  μιά κάποια εδραίωση αγροτικών συνεταιρισμών συγκομιδής,  ξενοδοχειακών μεγαλοεπιχειρήσεων και βαθμιαία  καταστροφή των προυποθέσεων του τουρισμού ( περιβάλλοντος)  στο όνομα του τουρισμού και της όπως όπως επιβίωσης του μή μεταναστεύσαντος πληθυσμού μας.

Και είναι  μοιραία η  κατάληξη ενός  ΤΕΙ που δέν έχει επιδείξει σθένος  ώστε να προσπαθεί να  δημιουργεί ακαδημαικές εξελίξεις, παρά αρκείται  στο να τις παρακολουθήσει απο το μελλοντικό περιθώριο  περιοριζόμενο σε μιά φρούδα ελπίδα συμπόρευσης και μιά επίφαση διοικητικής συμμετοχής. Μεγάλες και  ιστορικές οι αναπτυξιακές ευθύνες των πάσης φύσεως  διοικήσεων του 2017-18 αλλά και των προκατόχων. Και όσων ραθυμούν επι του παρόντος, μειδιώντας για το Ληξούρι, και θα σπεύσουν κατόπιν εορτής, ως σωτήρες, υποσχόμενοι προσπάθεια για  αποκατάσταση από τις επιπτώσεις της κρίσης που έχουν συμφέρον να αφήνουν να δημιουργηθεί.

Ν. Σολωμός

Πρώην Δημοτικός Σύμβουλος Πάλης, Κεφαλληνίας