Συμπληρώνονται σήμερα 32 χρόνια και η παγκόσμια κοινότητα δεν πήρε το μάθημα του Τσερνομπίλ.

Ο λόγος  για τον οποίο θα πρέπει φέτος να φωτίσουμε από διαφορετική πλευρά το γεγονός αυτό και όχι απλά να περιοριστούμε στην περιγραφή του, κάτι που ο μέσος αναγνώστης ήδη γνωρίζει από το παρελθόν, είναι το οικονομικά άλυτο  πρόβλημα του κινδύνου των πρόχειρα συσσωρευμένων πυρηνικών αποβλήτων συμπεριλαμβανομένων των  γερασμένων αντιδραστήρων που έβαλαν λουκέτο  και που βρίσκονται στην επικίνδυνη φάση διάλυσής των.

Η διαδικασία παύσης της λειτουργίας του πυρηνικού αντιδραστήρα, της μεταφοράς του καμένου και άκρως ραδιενεργού καυσίμου από τη καρδιά του αντιδραστήρα, το άδειασμα των συστημάτων ψύξης και η ολοκληρωτική διάλυσή του αποτελούν το αδιέξοδο που προσπαθεί να λύσει η Διεθνής Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας και το οποίο δεν προβάλλεται αρκετά από τα μέσα ενημέρωσης

Αναμφισβήτητα οι αόρατες, άχρωμες, άοσμες, ύπουλες, συσσωρευτικά απορροφώμενες «χαμηλές»  δόσεις των μικροσκοπικών μορίων, των περίπου 58 ραδιενεργών τόνων, καπνού που εκτινάχθηκαν σαν μια πυρηνική καμινάδα, έκαναν το γύρω του κόσμου και μόλυναν την ατμόσφαιρα αργά αλλά σταθερά επηρεάζοντας εκατομμύρια άτομα, τα οποία εφόσον βεβαίως βρίσκονται εν ζωή, ζουν σήμερα υπό συνθήκες άγχους, ιατρικών εξετάσεων, θεραπειών και αβεβαιότητας για το αν και πότε θα επέλθει το μοιραίο.

Όπως αποδείχθηκε η Ελλάδα και οι υπόλοιπες χώρες βρέθηκαν απροετοίμαστες να αντιμετωπίσουν ένα πυρηνικό ατύχημα. Δεν υπήρχαν οι υποδομές εκείνες που θα καταγράφουν ένα τέτοιο γεγονός ώστε να μεταδώσουν τάχιστα το σήμα κινδύνου σε ένα ήδη προετοιμασμένο κοινό που θα γνωρίζει εκ των προτέρων ποια πρέπει να είναι η αντίδρασή του. Αντίθετα οι κυβερνήσεις μετέδιδαν καθησυχαστικά μηνύματα ενώ στις διαφημίσεις της εποχής, οι γαλακτοβιομηχανίες ενημέρωναν το κοινό πως το δικό τους γάλα προέρχεται από σκόνη και όχι από αγελάδες σε μολυσμένα βοσκοτόπια.

Η επιστήμη δεν έχει πια να δώσει τίποτε περισσότερο στους εμπορικούς πυρηνικούς αντιδραστήρες ούτε και κερδίζει τίποτε από την παρουσία τους, άρα δεν θα χάσει τίποτε από την κατάργησή τους.

Δεν χωρά αμφιβολία ότι βρισκόμαστε στη δύση των πυρηνικών αντιδραστήρων και βέβαια δεν μας χρειάζεται ούτε ένα άλλο Τσερνομπίλ ούτε περισσότερα πυρηνικά απόβλητα ούτε και η επικίνδυνη διάλυση 200 και πλέον γερασμένων πυρηνικών εργοστασίων για να μας αναγκάσουν να αντιταχθούμε ξεκάθαρα σε οποιαδήποτε προσπάθεια ανάστασή τους.

Δρ. Σπυρίδων Α. Θεοτοκάτος