Όταν νιώθουμε ότι όλα γύρω μας καταρρέουν, ότι οι αξίες και τα ιδανικά αργοπεθαίνουν στην μάχη με την εξέλιξη,

όταν η ανθρώπινη επαφή σχεδόν σε όλες τις ηλικίες επικεντρώνεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης,

όταν το μέλλον φαίνεται στείρο ανθρωπιάς, συναισθημάτων,  αυτοδιάθεσης,

όταν νιώθουμε να πλησιάζει  ζοφερό το τέλμα ή ακόμη χειρότερα όταν δεν νιώθουμε απολύτως τίποτα ,

 τότε η ελπίδα φτερουγίζει απροσδόκητα, μας αγγίζει γλυκά αλλά έντονα, αφυπνίζει εκείνα που θάβονται ζωντανά, που ασθμαίνουν αλλά ανασαίνουν ακόμη.

Η ελπίδα σχεδόν πάντα εμφανίζεται αιφνίδια ακόμη και στο ίδιο το  φευγιό μας από την ζωή.

 Είναι η γαλήνη της ψυχής που ελευθερώνεται.

Είναι ο πόνος που ανταμώνει την λύτρωση.

Είναι εκείνο που έρχεται όταν τ΄ άλλο φεύγει..

Είναι αυτή η σιγαλή, η κρυμμένη γλυκύτητα, που τελικά υπάρχει πάντα κάπου εκεί στην γωνιά….. δίνοντας άρωμα, χρώμα, δίνοντας φως και λημέρι στον κόσμο μας.

Είναι ο λόγος ενός νέου κοριτσιού που ζωγραφίζει με φράσεις απλές, μεστές, αληθινές όλες μας τις προσδοκίες.

Ένα ποίημα που μιλά για την ελπίδα , μας οπλίζει με θάρρος, προσφέρει γενναιόδωρα σε όλους μας όμορφες, καθαρές, υγιείς εικόνες, ενισχύοντας το κουράγιο και τονώνοντας, την εξαντλημένη προσμονή μας,  για έναν καλύτερο κόσμο.

Ένα παιδί που δεν διαφέρει από τα άλλα , κάνει ευγενώς την διαφορά χαρίζοντας μας ελπίδα.

Η Χρύσα Δαναλάτου γράφει για την ελπίδα σε ένα βραβευμένο ποίημα που αξίζει να διαβάσουμε , αξίζει να πιστέψουμε.

Σαμόλη Ε.

ΥΠΑΡΧΕΙ   ΑΚΟΜΑ   ΕΛΠΙΔΑ

Είμαι αισιόδοξη,  απελπισμένα αισιόδοξη.

Ο θάνατος κάνει βόλτα στη γειτονιά μας.

Το «μπαρούτι» μυρίζει παντού.

Εξακολουθώ να είμαι αισιόδοξη, απελπισμένα αισιόδοξη…

το έχω ανάγκη… δεν μπορώ να αναπνεύσω αλλιώς.

Είναι άνοιξη και πάνω στα συντρίμμια ενός κατεστραμμένου κόσμου ανθίζουν μαργαρίτες,              

μια φλόγα αγάπης για τη ζωή σιγοκαίει…

Είναι τα μάτια των παιδιών που ατενίζουν μπροστά, περιμένοντας να έρθει το αύριο φωτεινό και γαλανό!

Ποιος μπορεί να φέρει αυτό το αύριο στα παιδιά ;

Το περιστέρι της ειρήνης είναι φυλακισμένο, τα παιδιά το περιμένουν…

Μην αναρωτιέσαι ποιος θα το ελευθερώσει. Κανείς δεν θα το κάνει αν δεν το κάνεις ΕΣΥ,

Μην περιμένεις  τον από μηχανής  θεό, εσύ είσαι αυτός!

Σήκω από την πολυθρόνα σου, τρέξε ανάμεσα στα συντρίμμια αυτού του κόσμου,

 γίνε το παιδί που πεινάει,  που κρυώνει,  που ορφάνεψε, 

που σε κοιτάει με τα αθώα φοβισμένα του μάτια  και σε ρωτάει:

Τι θα κάνεις εσύ για μένα;

Υπάρχει ακόμα ελπίδα... 

Xρύσα Γ. Δαναλάτου