Η μόνη ελπίδα μας, ευτυχώς, είναι η στενή παρακολούθηση της χώρας μας υπό μορφή άτυπου μνημονίου έως και το 2022. Είναι λυπηρό να πρέπει να μας επιβάλουν οι Ευρωπαίοι τη διεκπεραίωση του κτηματολογίου, τη μείωση του ΕΝΦΙΑ, την αλλαγή της φορολογικής πολιτικής και έως και τον εκσυγχρονισμό του συστήματος της κοινωνικής μας πρόνοιας.

Δίνουμε συνεχώς αγώνα για το πόσο θα μας μειώσουν το χρέος, που ως φαίνεται θα υπάρξει μία σωρευτική σημαντική μείωσή του, άνω των 50 δις, αλλά δεν δίνουμε τη δέουσα σημασία για το πώς θα αναπτυχθεί η χώρα. Πρέπει οι ίδιοι να μάθουμε να ψαρεύουμε και όχι αιωνίως να ζητάμε να μας δίνουν ψάρια. Η οικονομία εξακολουθεί να καρκινοβατεί και να είναι εσωστρεφής. Ως φαίνεται, μόνο το 2.5% των επιχειρήσεών μας κάνουν εξαγωγές και το μεγαλύτερο μέρος αυτών γίνεται από πέντε επιχειρήσεις. Κανείς δεν προσδοκά να γίνουμε Γερμανία ή Ιαπωνία, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να αντιληφθούμε ότι χώρα χωρίς εξαγωγές είναι χώρα καταδικασμένη. Για να εξαγάγει όμως μία χώρα πρέπει να γίνει παραγωγική, γιατί ο κοπανιστός αέρας δεν εξάγεται. Και η αλήθεια είναι ότι οι διάφοροι Έλληνες βιομήχανοι χρόνια τώρα, αντί να είχαν επενδύσει τα δισεκατομμύρια των δανείων που πήραν, με σύνεση και διορατικότητα, τα ανεμοσκόρπισαν φαλίροντας τις επιχειρήσεις τους και πνίγοντας τις τράπεζες με δεκάδες δισεκατομμύρια κόκκινων δανείων.

Από την άλλη, επαγγελματίες συνδικαλιστές και πολιτικοί διαφόρων αποχρώσεων συνέβαλαν στη σημερινή καταβαράθρωση της χώρας. Χάσαμε και 3-4 χρόνια με τον ΣΥΡΙΖΑ που έως ότου μάθει ο κύριος Τσίπρας ότι το περιεχόμενο του μπουκαλιού αξίζει και όχι ο φελλός του, ο φελλός-υπουργός του μας κόστισε 100 δις ευρώ!

Μας αρέσουν οι ατέρμονες συζητήσεις και οι ανόητες αντιπαραθέσεις. Έτσι εν μία νυκτί οι μισοί γίναμε μακεδονομάχοι και οι άλλοι μισοί μακεδονέμποροι και η πολιτική οξύτητα έφθασε στα ύψη. Φευ, η πολιτική οξύτητα πάντα συσπειρώνει το υπό κατάρρευση κόμμα και όχι το ανερχόμενο…!

Σημείωση

Από το 1950 που «δημιουργήθηκε η Μακεδονία», μας πήρε 68 χρόνια να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει και να λύσουμε το εθνικό μας πρόβλημα. Όσο όμως περισσότερο αναβάλλαμε την αντιμετώπισή του, άλλο τόσο περισσότερο θα μας κόστιζε και η λύση του. Γιατί το κόστος της λύσης είναι πάντα ανάλογο του χρόνου αναβολής της και συνήθως τη λύση αναλαμβάνει να δώσει ο πλέον επικίνδυνος!