Στα μεγάλα αστικά κέντρα της Σουηδίας οι μαθητές που προέρχονται από ξένες χώρες στα σχολεία είναι σχεδόν οι μισοί, το 44%. Στις ηλικίες μεταξύ 0 και 44 ετών, οι αλλοδαποί έχουν ξεπεράσει το ένα τρίτο του πληθυσμού. Με αυτούς του μεγαλειώδεις ρυθμούς αύξησης των μεταναστευτικών ροών, είναι θέμα μερικών χρόνων οι Σουηδοί να είναι μια μειονότητα στην ίδια τους την χώρα. Και αυτή η χρονική περίοδος δεν τίθεται σε μερικές δεκαετίες από τώρα, είναι πλέον πιθανόν οι Σουηδοί να είναι μειονότητα στην Σουηδία σε μόλις 15 χρόνια.

Το πρόβλημα εδώ είναι ότι η Σουηδία δεν είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Μπορεί η Σουηδία να βρίσκεται στην πρωτοπορία του φαινομένου της αυτοκατάργησης,  αλλά μια σειρά ευρωπαϊκών κρατών ακολουθούν από πολύ κοντά την ίδια πολιτισμική και πληθυσμιακή κατεύθυνση. Για παράδειγμα, ήδη από το 2009 στις τέσσερις μεγαλύτερες πόλεις της Ολλανδίας, (Άμστερνταμ, Ρότερνταμ, Χάγη και Ουτρέχτη) το πιο δημοφιλές όνομα για νεογέννητα αγόρια είναι το Μοχάμεντ. Στην δε Χάγη, οι διάφορες παραλλαγές του ονόματος Μοχάμεντ καταλαμβάνουν και τις τρεις πρώτες θέσεις δημοτικότητας.   

Στην απογραφή του 2002 σε Αγγλία και Ουαλία είχε υπολογισθεί ότι οι λευκοί Βρετανοί θα ίσως να είναι μειονότητα του πληθυσμού στο Λονδίνο μέσα σε μια δεκαετία. Πριν καν περάσουν τα δέκα χρόνια, οι λευκοί κάτοικοι του Λονδίνου είχαν πέσει στο 45% του πληθυσμού, ήδη από το 2011. Το 2016 το Λονδίνο απέκτησε τον πρώτο μουσουλμάνο και φίλο-ισλαμιστή δήμαρχο του.  

Το ζήτημα εδώ δεν είναι η φυλετική «καθαρότητα» του πληθυσμού, αλλά το ερώτημα αν είναι ανθρωπίνως δυνατό να διατηρηθεί ένας πολιτισμός όταν οι πληθυσμοί που τον δημιούργησαν και ενστερνίζονται βρίσκονται σε μια κατάσταση ραγδαίας δημογραφικής πτώσης. Και αυτό δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός, αλλά η επιδίωξη μιας πολιτικής ελίτ που διακατέχεται από ακραία εθνομηδενιστικά πιστεύω. Ο κ. Τσίπρας στην Ελλάδα και η κα Μέρκελ στην Γερμανία έκαναν ότι ήταν δυνατόν για να αυξήσουν τις μεταναστευτικές προς την Ευρώπη.

Από την μία η δημογραφική γήρανση, από την άλλη η αθρόα μεταναστευτική εισβολή πληθυσμών που είναι εχθρικοί προς βασικές ευρωπαϊκές αξίες και αρχές, που βλέπουν την Ευρώπη ως μια αδύναμη, ηττοπαθή και παρακμάζουσα ήπειρο, της οποίας τον πλούτο είναι έτοιμη να τους παραδώσει η πολιτική τάξη που την κυβερνά. «Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό» είχε γράψει ο Σεφέρης. Εν τω μεταξύ στην Ολλανδία, ηγέτης μουσουλμανικού κόμματος, ο εκ της Τουρκίας Τουνάχαν Καζού, έστειλε μια ξεκάθαρη προειδοποίηση προς τους Ολλανδούς: αν δεν τους αρέσει η νέα κατάσταση, μπορεί να ξεκουμπιστούν.