Προχθές καθόμουν σε μια καφετέρια και δίπλα ήταν μια παρέα αγοριών και κοριτσιών ηλικίας γύρω στα δεκαπέντε. Επειδή μιλούσαν μεγαλόφωνα δε δυσκολευόμουν να ακούσω , ομολογουμένως όχι κάτι ιδιαίτερα σημαντικό,αλλά διαπίστωσα για ακόμη μια φορά ότι όλα τους άκουγαν στο ίδιο όνομα. 

Άντε ρε ..., τι λες ρε ..., άκου ρε ...,άσε μας ρε..., καλά ... είσαι; γεια ρε ...

    Θα μου πείτε βέβαια σιγά την ανακάλυψη που έκανα. Πέρα όμως από το γεγονός ότι το μυστήριο της βάπτισης και ο ρόλος του νονού έχει χάσει την ουσία του , το συγκεκριμένο περιστατικό με οδήγησε σε κάποιες σκέψεις. 

   Πρώτα από όλα είναι άξιο θαυμασμού πώς οι νεοέλληνες καταφέραμε τον τεράστιο πλούτο της ελληνικής γλώσσας σε ουσιαστικά , επίθετα , μετοχές, επιθετικούς προσδιορισμούς να τον συμπυκνώσουμε σε μια τρισυλλαβη λέξη με την οποία μπορούμε να αποδώσουμε τα πάντα και να την κολλήσουμε σε οποιαδήποτε φράση. Σίγουρα αυτό από μόνο του αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία και κατόρθωμα. 

    Σαν αποτέλεσμα αυτού καταφέραμε σε όσους επιχειρούν να μιλήσουν την ελληνική οι πιο διάσημες ελληνικές λέξεις παγκοσμίως να είναι : καλημέρα, ευχαριστώ , σουβλάκι και ...

    Επίσης η συγκεκριμένη λέξη αποπνέει ισότητα και δημοκρατία καθώς απευθύνεται ισότιμα και αδιακρίτως σε όλους ανεξάρτητα φύλου, ηλικίας ,χρώματος, αξιώματος, επαγγέλματος ,εθνικότητας,οικονομικής κατάστασης,πολιτικής ή αθλητικής ιδεολογίας κλπ 

  Ακόμη δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανένας , μηδενος εμένα εξαιρουμένου ,που να μην έχει χαρακτηρίσει ή χαρακτηριστεί  ...

Εδώ βέβαια τίθεται το θέμα της συχνότητας όπως και του σκοπού χρήσης της λέξης ...

    Φθάνοντας λοιπόν στο κρίσιμο αυτό σημείο η άποψη μου είναι ότι η ευρεία χρήση της λέξης ... ή και παραπλησιων αυτής ,οφείλεται στη γενική μετριότητα μας και στην προσπάθεια να εξισώνουμε όλοι προς τα κάτω. Έτσι με μια απλή λέξη γινόμαστε όλοι ίδιοι. Με το να χαρακτηρίσω τον άλλο ... τον κάνω δικό μου άνθρωπο, δεν τον ξεχωρίζω,τον ομαδοποιω. 

   Το πρόβλημα στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες που αποτελεί και τροχοπέδη στην πρόοδο,είναι η ομαδοποίηση και το μίσος και η ζήλια  της πλειοψηφίας των Ελλήνων όταν προοδεύει ο διπλανός τους. Όποιος και σε όποιον τομέα ξεχωρίζει και διακρίνεται υπάρχουν πάντα καλοθελητές που με λάσπη , συκοφαντια και κάθε μέσο προσπαθούν να τον κατεβάσουν στο επίπεδο τους. 

  Επομένως θεωρώ ότι και η λέξη ..., αποτελεί μέσα από την απλότητα της ,τις περισσότερες φορές, μια ακόμη έκφραση της  μιζέριας μας και της γενικότερης φτώχειας μας. 

 Ας προσπαθήσουμε έστω και για λίγο , έστω και μέσα από τις λέξεις να δώσουμε χρωμα στην καθημερινότητα μας. Η μονοτονία σε κάθε της μορφή βλάπτει σοβαρά την αισθητική και την υγεία. Ας ξαναθυμηθούμε τουλάχιστον τα βαπτιστικά μας ονόματα. 

 Σημείωση: Μέσα από το παραπάνω κείμενο νομίζω απαντώ και σε όσους καλοπροαίρετα αναρωτιούνται για μένα “γιατί αρθρογραφεί αυτός ο ...”