Τις τελευταίες μέρες την κοινή γνώμη απασχολεί για ακόμη μια φορά το περιβόητο θέμα των γλυπτών του Παρθενώνα ή των ελγινειων μαρμάρων όπως σε κάποιους αρέσει να τα αναφέρουν με το παρατσούκλι τους.

Ενημερωτικά και σύντομα αναφέρω ότι από το 1803 και για δέκα χρόνια ο βρετανός διπλωμάτης και κόμης του Ελγιν Τομας Μπρους , υπό την ανοχή των Τούρκων, έκλεβε γλυπτά και αρχαία γενικά ,από το Παρθενώνα , το ναό της Απτερου Νίκης και από άλλους αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας. Ο αρχαιοκάπηλος αυτός τα μετέφερε στη χώρα του όπου η βρετανική κυβέρνηση τα αγόρασε όπως κάνει ένας κλεπταποδόχος.

Τώρα λοιπόν , διακόσια και πλέον χρόνια μετά , υπάρχουν κάποιοι “ρομαντικοι” που πιστεύουν σε επιστροφές και δανεισμούς.

Δυστυχώς ο κύβος εριφθη προ πολλού.

Μια εύρωστη οικονομικά χώρα με διπλωματία που αιώνες πρωτοπορεί, με διάφορους τρόπους,δεν είναι δυνατόν να αποδεχθεί μια κλοπή και να παραδώσει έναν θησαυρό που τις αποφέρει εκατομμύρια λιρες στο βρετανικό μουσείο, εκεί όπου βρίσκεται.

Η μόνη πιθανότητα να επιστρέψουν είναι αν τα κλέψει ένας αντίστοιχος φιλέλληνας αρχαιοκάπηλος σε συνθήκες πολέμου · δηλαδή ποτέ. Οι εποχές των δώρων, και προς την Ελλάδα ειδικά ,έχουν τελειώσει.

Όμως η γνωστή ιστορία των γλυπτών του Παρθενώνα αν και πάθημα δεν έγινε μάθημα για να καταλάβουμε ως χώρα ότι καθετί που μας παίρνουν ή το εκχωρούμε από μόνοι μας δεν επιστρέφεται.
Αυτό το καθετί μπορεί να είναι γλυπτά, χρυσός, νησιά , αεροδρόμια,ιστορία, ονόματα,ενεργειακοί πόροι, επιστήμονες ή ότι τέλος πάντων ο καθένας από εμάς γνωρίζει.

Η κλοπή και το ξεπούλημα είναι πράξεις που ελέγχονται και συχνά τιμωρούνται. Άλλοτε πάλι σκεπάζονται και ξεχνιούνται.

Οι Έλληνες παρότι έχουμε την μεγαλύτερη και πλουσιότερη ιστορία τελικά έχουμε και την μικρότερη και φτωχότερη μνήμη. Γι αυτό και στο τέλος εμείς πληρώνουμε το μάρμαρο...

Φώτης Αυγουστατος

Μαιευτηρας Γυναικολογος