Η πρώτη μου σκέψη ήταν να πω και εγώ «Καληνύχτα Κεμάλ» γιατί αυτός ο κόσμος όχι απλώς δεν θα αλλάξει, αλλά έχει όλες τις προδιαγραφές να γίνει ακόμα χειρότερος. Θυμήθηκα όμως πως ο Σωκράτης είχε πει ότι η Τέχνη είναι η ενοχλητική αλογόμυγα που χώνει τη μουσούδα της στον κ@λο της κοινωνίας για να την αφυπνίσει. Θα μου απαντήσει κάποιος, καλά ρε φίλε, αυτή την ιερή στιγμή που τιμούμε το ότι «οι εθελοντές νίκησαν τους λαϊκιστές στα βουνά της Πίνδου» υπάρχει χώρος για ενοχλητικές αλογόμυγες; Είναι γεγονός πως αν η ομάδα αυτή των κοριτσιών περπατούσε σαν τους Monty Python μια οποιαδήποτε άλλη μέρα στη λεωφόρο Δεκελείας, ο Βορίδης δεν θα ασχολιόταν καν μαζί τους γιατί ποιος ασχολείται με «ανάπηρους».

Να κάνω μια παρένθεση εδώ για να δώσω για μία ακόμα φορά τα συγχαρητήρια μου στον Ευρωβουλευτή της ΝΔ κ. Στέλιο Κυμπουρόπουλο ο οποίος του έδωσε την απάντηση που έπρεπε, γιατί η στάση ζωής αγαπητοί αναγνώστες ξέρετε υπερβαίνει τους κομματικούς συσχετισμούς όπως η Τέχνη υπερβαίνει τη βαρβαρότητα, τη μισαλλοδοξία, και τον σκοταδισμό. Όντως πρέπει να είμαστε και είμαστε βεβαίως υπερήφανοι για τους προγόνους μας. Δεν ξέρω πόσο υπερήφανοι θα ήταν οι πρόγονοι μας αν ήξεραν πως τους τιμούμε (όχι όλοι βέβαια, αυτό μας έλειπε) ως εθελοντές σαν αυτούς που καθαρίζουν τις παραλίες από γόπες και έδωσαν τη ζωή τους πολεμώντας τους «λαϊκιστές» οι οποίοι έστειλαν στα κρεματόρια όλη την ανθρωπότητα.

Το πρόβλημα όμως είναι όταν μια ομάδα κοριτσιών θέλει να στείλει ένα μήνυμα, το όποιο μήνυμα, δεν έχει σημασία αν μας βολεύει αυτό το μήνυμα και η προγενέστερη μούντζα στις παρελάσεις μήνυμα ήταν και το στρίψιμο του κ@λου αντί της κεφαλής στους «επίσημους» που τους γ@μισαν το μέλλον μήνυμα ήταν, το μήνυμα είναι μήνυμα ειδικά όταν προέρχεται από νέους ανθρώπους και οφείλουμε να το αφουγκραστούμε και στη συνέχεια να τραγουδήσουμε ξανά τη Μακεδονία την ξακουστή, σαν να μην υπάρχει γύρω μας η πρέζα, τα κακοποιημένα παιδιά, οι ξυλοφορτωμένες γυναίκες, η απόγνωση των νέων ανθρώπων, ο νεοέλληνας που παίζει το κομπολόι του πατώντας πάνω στο κενοτάφιο του Άγνωστου Στρατιώτη για να ξαποστάσει από το βάρος της ιστορικής του κληρονομιάς. Είμαι σίγουρος πως και ο Ζακ στο Δημοτικό είχε κάνει παρέλαση ντυμένος τσολιαδάκι ή το βρέφος στο Νέο Κόσμο αν δεν κατέληγε στον σκουπιδοτενεκέ όταν θα πήγαινε στο Γυμνάσιο θα ήταν σημαιοφόρος.

Το εύκολο είναι να ρίξουμε αυτά τα κορίτσια στον Καιάδα ως «ανάπηρα» ψυχικά, πνευματικά, ηθικά και κυρίως Εθνικά. Το δύσκολο είναι να παραδεχτούμε πως όλοι εμείς «οι υγιείς» της κοινωνίας περπατάμε σαν τους Monty Python κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό και απλώς προσποιούμαστε πως δεν τρέχει τίποτα όταν βουλιάζουμε στα σκ@τά, απλώς επειδή είμαστε απόγονοι του Δαβάκη ο οποίος είναι πολύ πιθανό για πολλούς «υγιείς» να πολέμησε στο Βαλτέτσι ή στα Γαυγάμηλα.

Αριστοτέλης Μπατιστάτος