Έχω βαρεθεί κάθε χρόνο , τόσα χρόνια , αλλαγές στην παιδεία, αλλαγές στην εκπαίδευση,αλλαγές στις εξετάσεις, αλλαγές στα βιβλία , αλλαγές στα πανεπιστήμια. Και τελικά; Τι παιδεία έχουμε; Που αρχίζει ; Πού τελειώνει; Ποιοι οι στόχοι της; Τι αποτελέσματα έχει;Μας ικανοποιεί; Μας προάγει σαν λαό; 

Σε ένα αξιόπιστο κράτος υπάρχουν δυο σταθερές αξίες που δεν χωρούν πολιτικά παιχνίδια και αλχημείες. Η υγεία και η παιδεία. 

Αναρωτιέμαι αν οι εκάστοτε ευφάνταστοι μάγειροι της ελληνικής παιδείας έχουν ανατρέξει στις συνταγές των αγγλοσαξωνων , των Σκανδιναβών , των Ιαπώνων ή των Κινέζων να πάρουν τουλάχιστον ιδέες πριν μας σερβιρουν τη δική  τους σούπα. 

Στην Ελλάδα ξεκινώντας από το νηπιαγωγείο και το δημοτικό δεν ενισχύεται η δημιουργική σκέψη και απουσιάζει η παιδεία της συμπεριφοράς και η εκπαιδευτική ευελιξία και προσαρμογή ανα άτομο και θέμα. 

Τα μικρά παιδιά φορτώνονται με ατέλειωτες εξωσχολικές δραστηριοτητες( γλώσσες, αθλήματα, μουσική , χορός, υπολογιστές) με αποτέλεσμα να μην έχουν χρόνο να παίξουν και να χαρούν σαν παιδιά , να κουράζονται και να βαριούνται και στο σχολείο να επιζητούν , όπως και οι γονείς τους, την χαλαρότητα. 

Κάπως έτσι και με τους ίδιους ρυθμούς συνεχίζονται οι τάξεις του γυμνασίου. Οι βαθμοί συνήθως πλεονάζουν , η παπαγαλία επιβραβεύεται και η κριτική σκέψη  απουσιάζει. Η τελευταία έκθεση του Ο.Ο.Σ.Α για τις επιδόσεις των δεκαπεντάχρονων ελληνόπουλων προβληματίζει καθώς υστερούν σημαντικά στην κατανόηση κειμένου και στην επίλυση απλών προβλημάτων. 

Και ερχόμαστε στις δυο τελευταίες τάξεις του λυκείου όπου η παραπαιδεία ( η επίσημη ερωμένη γονέων και μαθητών)δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα για να καλύψει τα κενά του εκπαιδευτικού συστήματος και να σώσει το παιχνίδι σε συμπυκνωμένους χρόνους και με υψηλές απαιτήσεις. 

Εκεί ακριβώς ο σοφός νομοθέτης θεωρεί ότι σε τέσσερα τρίωρα κρίνονται όλοι και όλα. Κάποιοι θα πετύχουν. Κάποιοι όχι. Η προοπτική και των μεν και των δε άγνωστη και αχαρτογράφητη. 

Αυτοί που θα πετύχουν στα δημόσια πανεπιστήμια της χώρας , ύστερα από αδιευκρίνιστο χρονο και αναλόγως της διάθεσης και του φιλότιμου τους, της υπομονής και στήριξης των γονιών τους και των αστάθμητων παραγόντων( καταλήψεις , συλλαλητήρια , απεργίες) θα πάρουν το πτυχίο. 

Τι δρόμο τους ανοίγει αυτό το πτυχίο; 

Τι ειδικό βάρος έχει εκτός συνόρων και στην αγορά εργασίας;

Κανένας δεν εγγυάται και ξέρει ,πλην ίσως μερικών υψηλόβαθμων σχολών και όχι πάντα. 

Από την άλλη μεριά τα παιδιά των εχόντων την οικονομική δυνατότητα , αν δεν πετύχουν εδώ μεταναστεύουν στα πανεπιστήμια του εξωτερικού για μια δεύτερη ευκαιρία. Κάποιοι θα πετύχουν · οι ικανοί σίγουρα. Κάποιοι θα επιστρέψουν όπως έφυγαν. Πάνω από 60.000 Έλληνες φοιτητές σπουδάζουν στο εξωτερικό με ότι αυτό συνεπάγεται για την ελληνική κοινωνία και οικονομία. 

Όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα , αν έχουν διάθεση και αξία , θα καταφέρουν να σπουδάσουν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια είτε αυτά είναι στο εξωτερικό είτε είναι στην Ελλάδα. 

Τα δημόσια ελληνικά πανεπιστήμια , οι λειτουργοί τους , οι θαμώνες τους και οι διαχειριστές τους αυτό που απαιτείται είναι να ασχοληθούν σοβαρά με την ποιοτική τους αναβάθμιση. Αυτή θα γίνει με συνεπές εκπαιδευτικό έργο ( ο νοών νοειτω) με επικαιροποιημένα σύγχρονα προγράμματα σπουδών και εξωστρέφεια και συνεργασία με ξένα πανεπιστήμια. 

Έτσι μόνο θα καταφέρει να σπουδάσει ο φτωχός και μη έχων φοιτητής με αξιοπιστία και προοπτική. 

Οι αγκυλώσεις , η εσωστρέφεια και οι πολιτικοί ακροβατισμοί χωρίς σχέδιο , έχουν οδηγήσει την παιδεία σε αδιέξοδα. 

Αυτά  φαίνονται από τους δεκάδες χιλιάδες άνεργους πτυχιούχους ,από τη συνεχιζόμενη φυγή νέων ικανών επιστημόνων στο εξωτερικό αλλά και από τα νωθρά αντανακλαστικά της κοινωνίας σε ζωτικής σημασίας θέματα.  

Η παιδεία ξεκινά από το νηπιαγωγείο και καταλήγει στην κοινωνία με ικανούς και λειτουργικούς πολίτες έχοντες ΠΑΙΔΕΙΑ  ΕΥΡΥΤΕΡΗ. 

Αν θελουμε επανεκκίνηση της παιδείας προαπαιτείται η ανάκτηση του χαμένου ΣΕΒΑΣΜΟΥ. 

Να σεβαστεί ο μαθητής τα βιβλία του, τους δασκάλους του ,την αγωνία των γονιών του αλλά κυρίως τον εαυτό του και το χρόνο του. 

Να σεβαστεί ο δάσκαλος το λειτούργημα του και το ρόλο του ως παιδαγωγού. 

Να σεβαστεί ο γονιός το έργο των ανθρώπων που εκπαιδεύουν το παιδί του.

Να σεβαστεί το κράτος τον κάθε πολίτη και να μην τον αντιμετωπίζει από την παιδική ηλικία σαν μελλοντικό ψηφοφόρο λαϊκίζοντας και πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες. 

Φώτης Αυγουστατος 
Μαιευτηρας Γυναικολογος.