(γράφει ο Αλέξανδρος Αλεξάκης)

Οι καταστροφικές πλημμύρες στην Εύβοια αφήνουν πίσω τους το απόλυτο χάος με ανυπολόγιστες υλικές ζημιές, αλλά κυρίως με συνανθρώπους μας που βρήκαν φρικτό θάνατο κάτω από τόνους λάσπης και ορμητικούς χειμάρρους. Ανάμεσα στα θύματα ένα βρέφος μόλις οκτώ μηνών, χάνει την ζωή του, πριν καν αρχίσει.

Η τραγωδία της Εύβοιας σαφώς οφείλεται, σύμφωνα με την επιστημονική προσέγγιση των ειδικών, σε ακραία καιρικά φαινόμενα μιας και η σφοδρότητα της βροχόπτωσης ήταν πρωτοφανής.

Ας μην γελιόμαστε όμως. Εκφράσεις όπως «η φύση εκδικείται» καλύπτουν πρόχειρα την ανεπάρκεια ετών. Είμαστε μια χώρα ανοχύρωτη, ενώ η μακάβρια λίστα θυμάτων φυσικών καταστροφών ολοένα μεγαλώνει. Μιλάμε όμως για ανθρώπους, που ο θάνατος τους σκορπά πόνο και οργή και δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις, ξετυλίγοντας το κουβάρι της αλληλουχίας γεγονότων, αποκαλύπτονται ηθικοί αυτουργοί προαναγγελθέντων θανάτων.

Όλα αυτά τα χρόνια έχουν δοθεί πολλές τραγικές αφορμές να υπεραναλύουμε τις αιτίες του κακού, αλλά αντί να αναλαμβάνουμε δράση, είναι προτιμότερο για εμάς να εμμένουμε σε θεωρητικές εκτιμήσεις και αναλύσεις. Τον περισσότερο καιρό στρουθοκαμηλίζουμε και μοιάζει να έρχεται ένα δυσάρεστο γεγονός που μας τραβάει αιφνίδια το κεφάλι έξω από το χώμα και μόνο τότε είμαστε ικανοί να δούμε την πραγματικότητα.

Μια πραγματικότητα σκληρή που αποτυπώνεται σε τόνους παράνομου μπετόν, σε κολοσσιαία κτίσματα πάνω στον αιγιαλό, σε μπαζώσεις χειμάρρων, σε εκτροπή της απορροής ομβρίων υδάτων, σε ιδιοκτησίες εγκαταλελειμμένες και ετοιμόρροπες, σε αγροτεμάχια που δεν καθαρίζονται ποτέ, σε αντιπυρικές ζώνες που έχουν κλείσει από πυκνή βλάστηση επειδή η συντήρηση τους είναι πλημμελής ή εντελώς ανύπαρκτη, σε δρόμους που υπέστησαν καθίζηση, σε απόκρημνες βραχώδεις πλαγίες χωρίς μέριμνα για αντιστήριξη.

Έχουμε δημιουργήσει αμέτρητες παγίδες θανάτου και αρκούμαστε σε μια διαπιστωτική προσέγγιση των προβλημάτων, που διαρκώς συσσωρεύονται και διογκώνονται. Η ανάληψη ευθύνης παραμένει ανύπαρκτη, ενώ οι πρωτοβουλίες πρόληψης, μέριμνας και θωράκισης της ασφάλειας των πολιτών παραμένουν εξαιρετικά περιορισμένες και αποδεδειγμένα αναποτελεσματικές.

Είναι ήδη αργά και η απώλεια κι άλλων ανθρώπων φέρνει κάθε φορά στο φώς τις ίδιες αστοχίες, ενώ η κομματική διάσταση που ορισμένοι επιχειρούν να δώσουν σε τέτοια γεγονότα, μόνο προσβολή της μνήμης των νεκρών αποτελεί. Ο τόπος που αφήνει την τελευταία του πνοή ένας άνθρωπος με τρόπο αιφνίδιο και επώδυνο, δεν μπορεί να μετατρέπεται σε αρένα αναμέτρησης της κομματικής ευθιξίας και της κοινωνικής ευαισθησίας του καθενός.

Ας αντιληφθούμε ότι δεν γινόμαστε απλώς στο ίδιο έργο θεατές, αλλά ότι οφείλουμε να δώσουμε εμείς το φινάλε. Να πέσει επιτέλους η αυλαία σε νοοτροπίες του παρελθόντος, για να μην θρηνήσουμε άλλες ζωές από φυσικά φαινόμενα που τα λάθη μας, τους προσδίδουν διαστάσεις βιβλικές.