«Η διαχρονική ανάγκη της Ελευθερίας»

(γράφει ο Αλέξανδρος Αλεξάκης)

Κέρκυρα 17.11.2020

Το 1973 ήταν αναμφίβολα μια χρονιά ορόσημο στην Σύγχρονη Ιστορία του ελληνικού κράτους, αφού ήταν η πρώτη φορά στην διάρκεια της επταετίας, όπου οι Έλληνες ύψωσαν την γροθιά και ένωσαν τις φωνές τους για δικαιοσύνη και ελευθερία, πρωτοστατούντος του φοιτητικού κινήματος. Ήδη η κατάληψη της Νομικής τον Φεβρουάριο, διέδωσε το μήνυμα του αγώνα ενάντια στο καθεστώς και σε κάθε μορφή κοινωνικής και πολιτικής καταπίεσης και αποτέλεσε το έναυσμα για τα γεγονότα που ακολούθησαν.

Από την ταράτσα του κτιρίου απαγγέλλουν τον ακόλουθο όρκο: «Εμείς οι φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στο όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση: α)των ακαδημαϊκών ελευθεριών, β)του πανεπιστημιακού ασύλου, γ) της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων». Στις 14 Νοεμβρίου του 1973, όταν ο χώρος του Πολυτεχνείου καταλαμβάνεται από φοιτητές με κύρια αιτήματα την διεξαγωγή ελεύθερων φοιτητικών εκλογών και την  κατάργηση του νόμου στράτευσης φοιτητών, που επέβαλε η χούντα, δεν υπήρχε πλέον επιστροφή, ενώ οι κινητοποιήσεις του πλήθους των εργατών και αγροτών, που οδηγούνταν στην εξαθλίωση, πυροδότησαν το κλίμα με μεγαλειώδεις πορείες και έναν πρωτοφανή κοινό παλμό που εκπορευόταν από την δίψα για ελευθερία.

Όσοι έζησαν από κοντά τα γεγονότα, μιλούν για ένα κοινωνικό φαινόμενο που χαρακτηριζόταν από τεράστια εσωτερική δύναμη και απόλυτη αποφασιστικότητα. Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου υπήρξε η πιο καθαρή και  αυθόρμητη έκφραση ενάντια στον φασισμό και οποιαδήποτε προσπάθεια υποβάθμισης της σημασίας του αγώνα και της στηλίτευσης χιλιάδων ανθρώπων, αποτελεί προσβολή  και προκαλεί το κοινό αίσθημα.

Από την άλλη πλευρά, το ίδιο κατακριτέα έως επαίσχυντη, είναι η σαφής διάθεση ορισμένων πολιτικών φορέων, να οικειοποιηθούν τα ίδια τα γεγονότα ως ιδεολογικό κτήμα τους, εμμένοντας σε μια μονοδιάστατη ρητορική εσωτερικής κατανάλωσης. Οι αγωνίες του Ελληνικού λαού απέχουν από την παρότρυνση των σημερινών ακραιφνών υποστηρικτών της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, οι οποίοι διεκδικούν, εν μέσω πανδημίας, να πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις μνήμης σε όλη την χώρα, παρά τις εκατοντάδες θανάτων των τελευταίων ημερών. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να εκτίθενται ως σφετεριστές της αυτοθυσίας ανθρώπων που ως μόνη υποκίνηση τους ήταν η  ανθρώπινη ανάγκη για δικαιοσύνη, ευημερία και ελευθερία και αυτά δεν φέρουν κομματική ταυτότητα.

Υπήρξαν βέβαια πολλοί που διαδραμάτισαν ενεργό ρόλο στην Εξέγερση και οι οποίοι στην συνέχεια εξάντλησαν όλο το αγωνιστικό τους πάθος χτίζοντας πολιτικές καριέρες και περιουσίες. Τα παραδείγματα αυτά έχουν καταγραφεί στις συνειδήσεις των Ελλήνων πολιτών αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ταυτίζονται με το σύνολο του κινήματος της Εξέγερσης. Μιας εξέγερσης που τα κόμματα της εποχής όχι απλώς δεν την στήριξαν, αλλά αρχικά την κατήγγειλαν.

Είναι αυτονόητο ότι μέσα στην κρίση της πανδημίας, την ώρα που έχουμε χιλιάδες κρούσματα και δεκάδες νεκρούς καθημερινά, προέχει η ασφάλεια των ανθρώπων και η δημόσια υγεία. Οι μεθοδεύσεις της κυβέρνησης που προκαλούν τεχνητή πόλωση και διχασμό, δεν νομιμοποιούν όσους επιδιώκουν - εν μέσω καραντίνας - να επιδίδονται σε παιχνίδια μικροπολιτικής.

Η πολιτική διαχείριση των γεγονότων του Πολυτεχνείου σε μία τέτοια εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία φανερώνει την ανεπάρκεια του ίδιου του πολιτικού συστήματος, αφού δεν είμαστε σε θέση να τιμούμε αξιοπρεπώς την ημέρα εκείνη και να παραμένουμε σοβαροί και μετρημένοι αποτίοντας φόρο τιμής στους νεκρούς.

Ο φετινός εορτασμός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου δεν μπορεί παρά να προσαρμοστεί στις συνθήκες της πανδημίας, τιμώντας την επέτειο του Πολυτεχνείου με διαφορετικό μεν τρόπο, χωρίς ωστόσο να μειώνουμε την σημασία της. Καλούμαστε λοιπόν εμείς οι ίδιοι να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και με κοινωνική ωριμότητα και υπευθυνότητα να περιορίσουμε την ανάγκη μας για συμμετοχή στις σημερινές εκδηλώσεις. Η σπουδαιότητα και ο συμβολισμός της ημέρας, δεν προσδιορίζονται από την μαζικότητα της συμμετοχής. Βρίσκονται βαθιά χαραγμένα στις συνειδήσεις όλων των Ελλήνων και κάθε έκφραση τιμής και μνήμης εκδηλώνεται άνευ όρων έστω και σιωπηρά.

Οι εκδηλώσεις μνήμης του Πολυτεχνείου πρέπει να συνάδουν με τις αγωνίες του Ελληνικού λαού, στο όνομα του οποίου έγινε η εξέγερση. Γιατί ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς υπευθυνότητα. Αποδεικνύοντας στην πράξη ότι έχουμε επιτέλους ξεπεράσει τα φαινόμενα λαϊκισμού που ταλάνιζαν την χώρα τα προηγούμενα χρόνια. Δηλώνοντας με αίσθημα κοινωνικής ευθύνης ότι φέτος το Πολυτεχνείο θα εορταστεί με ταπεινότητα, για να μπορέσουμε στο μέλλον να συμμετάσχουμε ξανά σε πορείες και διαδηλώσεις. Για τους αγώνες που έρχονται αλλά και τους καιρούς που μέλλονται για να ‘ρθουν.

Το αγαθό της ελευθερίας είναι διαυγές και καθαρό.

Μην το λερώνετε αδέξια με τις κομματικές μπογιές σας.