Πέθανε ο Μαραντόνα.

Ε και;

Εδώ ζούμε έναν πραγματικό εφιάλτη με τον covid και χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα.

Ο Μαραντόνα μας μάρανε θα πούν αρκετοί.

Θα συμφωνήσω.

Απλά για όσους είμαστε σε ηλικία τέτοια που τον προλάβαμε να παίζει η απώλεια του έχει σημασία.

Μεγαλώσαμε με τον Μαραντόνα, παρακολουθήσαμε όλη την ποδοσφαιρική και όχι μόνο διαδρομή και αυτονόητα τον θεωρούμε πολύ οικείο πρόσωπο.

Τι να πρωτοθυμηθώ;

Δεν θα ξεχάσω το καλοκαίρι του 1986 όπου μαζί με τον ξαδελφό μου, πιτσιρικάδες, ξενυχτούσαμε για να δούμε το Μουντιάλ στο Μεξικό.

Για κάποιο λόγο που δεν ανασύρει η μνήμη μου είχαμε μείνει οι δυό μας μαζί με την γιαγιά μας στο πατρικό σπίτι της μάνας μου στην Αρκαδία.

Η γιαγιά ήταν στον  κόσμο της κι εμείς στον δικό μας.

Έλεγχος δεν υπήρχε κι έτσι το πιδοσφαιρο στην τηλεόραση πήγαινε σύννεφο.

Βλέπαμε ακατάπαυστα όλους τους αγώνες και κυρίως την φοβερή Αργεντινή του Ντιέγκο.

Δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε από την υπερένταση των αγώνων και βγαίναμε 3 η ώρα την νύχτα στην αυλή για να κάνουμε κι εμείς τα μαγικά του Μαραντόνα.

Παρότι πιτσιρίκοι χαρήκαμε πολύ για το "χέρι του Θεού" αφού καταλάβαμε ότι υπήρχε από πίσω έντονο πολιτικό παρασκήνιο.

Ο Ντιέγκο εκδικείτο για τον χαμένο και άδικο πόλεμο στα Φώκλαντ.

Τρέλλανε τους Άγγλους και την Θάτσερ και δικαίωσε έναν ολόκληρο λαό που θρηνούσε τους νεκρούς στρατιώτες του.

Ηταν τέτοια όμως η προσωπικότητα του Μαραντόνα που μετά το κάλπικο γκόλ με το χέρι, σαν να ένοιωθε ενοχές, αποφάσισε να μας τρελάνει περνώντας όλη την Αγγλική ομάδα και βάζοντας ίσως το πιο συναρπαστικό γκόλ της ιστορίας.

Θυμάμαι ότι χοροπηδούσαμε πάνω στο κρεβάτι με τον ξαδερφό μου και φωνάζαμε τόσο δυνατά που ξύπνησε μέχρι και η κυραΣταυρούλα μην καταλαβαίνοντας τι ακριβώς συμβαίνει.

Γυρνώντας στην Αθήνα η Μαραντονιάδα συνεχίστηκε αφού ειχε αναστενάξει η πλατεία της γειτονιάς από τις ψευτοαπομιμήσεις των σουτ και των ντριμπλών του Ντιέγκο.

Γδαρμένα γόνατα, μαυρισμένα μάτια και στραμπουλήγματα τα παράσημα αυτής της προσπάθειας να προσεγγίσουμε τον Μαραντόνα.

Στο Μουντιάλ της Ιταλίας, φοιτητής πιά, παράταγα τα πάντα, δηλαδή το διάβασμα, για να δώ σε καφετέριες της εποχής τα κατορθωματά του.

Θεώρησα αδιανόητο το γεγονός ότι ένας και μόνο άνθρωπος με την στάση και τις πολιτικές του αιχμές κατάφερε να διχάσει μια ολόκληρη Ιταλία.

Ο φτωχός νότος σήκωσε το ανάστημα του στον υπερόπτη βορρά.

Στον αγώνα της Αργεντινής με την Ιταλία παρακολουθούσα πιό πολύ την συμπεριφορά της εξέδρας από τον ίδιο τον αγώνα.

Ο κόσμος της Ιταλίας διχασμένος.

Οι Ναπολιτάνοι μετά από προτροπή του Μαραντόνα πριν τον αγώνα, τάχθηκαν στο πλευρό της Αργεντινής ενάντια στην εθνική ομάδα της ίδιας τους της χώρας!!.

Πράγματα απίστευτα.

Ο άνθρωπος αυτός κατάφερε να χειραγωγήσει εκατομμύρια Ιταλούς.

Στο Μουντιάλ της Αμερικής, φοιτητής ακόμα, θυμάμαι να τρέχω πανικόβλητος να προλάβω την έναρξη του παιχνιδιού της Αργεντινής απέναντι στην εθνική μας.

Ο μάγος μας καθάρισε εύκολα.

Όταν αποβλήθηκε από την διοργάνωση λόγω των γνωστών εθισμών του δεν είδα άλλο ματς.

Για μένα το μουντιάλ αυτό είχε τελειώσει.

Το 2005 ή 2006 δεν θυμάμαι ακριβώς, βρέθηκα στο Καραισκάκη όπου ο Μαραντόνα ως επίτιμος καλεσμένος του Ολυμπιακού βραβεύτηκε και έγινε μέλος του συλλόγου.

Τον θυμάμαι να κάνει τον γύρο του γηπέδου και ο κόσμος να παραληρεί.

Φωνάζαμε το όνομα του και την ανατριχίλα που ένιωσα δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Επιτέλους τον είχα δεί ζωντανά έστω και από μακριά.

Ο Μαραντόνα δεν ήταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου(θεωρώ τον Μέσι ανώτερο τεχνικά).

Γιατί λοιπόν έγινε μύθος;

Η απάντηση απλή.

Γιατί ήταν θνητός.

Δεν ζούσε σε μια γυάλα αποστειρωμένη και πάντα γυαλισμένη.

Είχε πάθη, αδυναμίες, εθισμούς, συναισθηματκά ελλατωματικά φίλτρα, πολιτική άποψη.

Δεν ήταν απλά ένας τύπος που κλωτσάει καλά μια μπάλα.

Ηταν εκτός από αυτό και κάτι σαν "ένας από εμάς".

Όλοι μπορούσαμε για διαφορετικούς λόγους να ταυτιστούμε μαζί του.

Δεν ήταν με απλά λόγια "άχρωμος, άοσμος και άγευστος".

Κατάφερε να νικήσει τους πάντες στο ποδόσφαιρο, δεν κατάφερε όμως να νικήσει τον ίδιο του τον εαυτό.

Έκανε πολλές νίκες αλλά και άλλες τόσες ήττες.

Όπως κάνουμε δηλαδή όλοι μας.

Οι περισσότεροι έχουμε έναν μικρό Ντιέγκο μέσα μας.

Γι'αυτό εγώ τουλάχιστον αποτίω φόρο τιμής.

Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ.

Αντίο μεγάλε Μαραντόνα.

Αναστάσιος Μαρκάτος