Γιατί ένας αθλητής - αθλήτρια ενώ τεχνικά είναι έτοιμοι η απόδοση του στους αγώνες έχει πολύ μεγάλη απόκληση από την απόδοση τους στην προπόνηση ;

Η απάντηση είναι άγχος .

Πως μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε με σκοπό να το εξαλείψουνε από το μυαλό του αθλητή - αθλήτριας ;

Το άγχος του αθλητή είναι το ίδιο με το άγχος της αθλήτριας ;

Πριν απαντήσω στα παραπάνω ερωτήματα θα ήθελα να κάνω μια διευκρίνιση : έχουμε το άγχος που πηγάζει μέσα από τον φόβο μιας ασθένειας( έχει να κάνει με την επιβίωση του ατόμου ) και έχουμε το άγχος που πηγάζει μέσα από την επιτυχία η την αποτυχία ενός επιτεύξημου στόχου ( έχει να κάνει με την ανάδειξη του ατόμου μέσα στο κοινωνικό σύνολο )

Αν λάβουμε υπόψιν τις κοινωνικές θεωρίες τότε είμαστε σε θέση να συμπεράνουμε ότι το άγχος που πηγάζει μέσα από το φόβο , καθώς και το άγχος που πηγάζει μέσα από τους επιτεύξημους στόχουςπου ορίζει το άτομο έχουν ένα κοινό παρονομαστή : την καλή ποιότητα ζωής ( σωματική , πνευματική , κοινωνικά αναγνωρίσιμη ).

Το άγχος του αθλητή πιστεύω ότι είναι το ίδιο με το άγχος τής αθλήτριας με μια μόνο διαφορά η οποία έχει να κάνει με την κοινωνική θέση των δυο φύλλων που στην πραγματικότητα στις μέρες μας ενώ μιλάμε για ισότητα αυτή δεν ισχύει.

Με αποτέλεσμα ο βαθμός άγχους των δυο φύλλων να έχει άλλα μεγέθη , τα οποία όμως πηγάζουν από των ίδιο παρονομαστή , οπότε η όποια λύση βρεθεί θα αντιμετωπίζει και τις δυο περιπτώσεις .

Για να μπορέσουμε να εξαλείψουμε το άγχος από το μυαλό του αθλητή - αθλήτριας , προτείνω να αντικαταστήσουμε τον όρο φόβο με έναν νέο όρο προσδοκία.

οπότε μπορούμε να δημιουργήσουμε μια σχέση ανάμεσα στο άγχος και την προσδοκία .

Έτσι όπως και στην ζωή οι προσδοκίες για μια καλή ζωή μπορούν να παράγουν άγχος έτσι και στο αθλητισμό οι προσδοκίες για επιτυχίες μπορούν να παράγουν και αυτές άγχος .

Αν το άτομο κυριεύεται και από τις δυο ομάδες προσδοκίας τότε το πρόβλημα που δημιουργείτε είναι διπλό και πολύπλοκο .

Γιατί είναι πολύπλοκο ;

Γιατί όπως αναφερθήκαμε παραπάνω το άγχος που πηγάζει από το φόβο δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί πάντα και άμεσα , καθώς έχει να κάνει με την σωματική και πνευματική υγεία του ατόμου .

Εδώ θέλω να αναφερθώ σε ένα παράδειγμα για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την πολυπλοκότητα του προβλήματος .

Έχουμε έναν αθλητή - αθλήτρια ΑμεΑ .

Το άτομο αυτό δεν έχει πλήρη αποκατασταθεί ψυχολογικά ( δεν έχει αποδεχτεί την αναπηρία του σε σχέση με το κοινωνικό περίγυρο , καθώς και οι κοινωνία όπου ζει το άτομο δεν έχει δεχτεί τη αναπηρία σε βαθμό που τον κάνει να νιώθει το ίδιο ασφαλής όπως ένα κανονικό άτομο ). Είναι πρώτος στην χώρα του στο άθλημα που κάνει και παίρνει μέρος σε πανευρωπαϊκούς αγώνες με την εθνική ομάδα . Εκεί έχει να αντιμετωπίσει αντίστοιχους αθλητές -αθλήτριες άλλων χωρών με αντίστοιχες αναπηρίες .

Να θυμίσω το άγχος του φόβου δεν το έχει αντιμετωπίσει πλήρως στην χώρα του, αντίθετος μέσο της επιτυχίας του ( 1η θέση στο άθλημα του ) στην χώρα του, τον έχει ξεχάσει .

Μέχρι εδώ έχουμε ένα άτομο που δεν πιστεύει ότι έχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα μέχρι την στιγμή που να γεννηθεί το άγχος της προσδοκίας .

Που όπως αναφερθήκαμε παραπάνω, αυτό το άγχος έχει δυο πυλώνες :

α) φόβου β) στόχου.

Σε συνδυασμό αυτόν τον πυλώνων όταν το άτομο θα προσπαθεί μέσο της προπόνησης και της αγωνιστικής εμπειρίας να νικήσει το αγωνιστικό άγχος δηλ. το άγχος της προσδοκίας .

Δεν θα καταφέρει ποτέ να το αντιμετωπίσει πλήρως , καθώς θα πέφτει σε ένα φαύλο κύκλο που θα έχει δημιουργηθεί από τα δυο άγχη ( φόβου -στόχου )

Πιστεύω ότι η λύση του προβλήματος έχει να κάνει με την λύση σε 1 ο βαθμό του πρώτου πυλώνα ( άγχος φόβου ) .

Καθώς ύστερα ο δεύτερος πυλώνας ( άγχος στόχου ) είναι θέμα χρόνου να αντιμετωπιστεί μέσο της αθλητικής εμπειρίας .

Εδώ όμως γεννιέται ένα νέο ερώτημα : ο αθλητισμός είναι ένα μέσο επανένταξης για αυτά τα άτομα και η Πολιτεία το χρησιμοποιεί ως εργαλείο , είναι το σωστό εργαλείο ;

Πρέπει να γίνετε αυτό αφού υπάρχει ο κίνδυνος τα άτομα αυτά άμεσα κατά την διάρκεια τις επανένταξης να μεταπηδήσουν στο αγωνιστικό κομμάτι ( πρωταθλητισμός )και τότε να δημιουργηθεί ο παραπάνω φαύλος κύκλος που στο τέλος δεν θα προσφέρει την αποδοχή της αναπηρίας από το ίδιο το άτομο και στην συνέχεια από την ίδια την κοινωνία ;

 Χρόνης Πολίτσης 

 Προπονητής επιτραπέζιας αντισφαίρισης ΑΣΕΑ  Κεφαλονιάς - Ψυχολόγος