Δε θέλω να πιστεύω ότι τα δάκρυα ήταν κροκοδείλια. Δεν υπήρξε όμως ούτε συντονισμός ούτε ενότητα ούτε ουσιαστική δράση, ξεχάστηκε το θέμα και τελικά δεν υπήρξε ούτε αποτέλεσμα. Ας καμαρώσουμε αυτούς που επιλέγουμε να μας διοικούν και ας καμαρώσουμε και εμείς που τους επιλέγουμε...
Είχαμε γράψει τότε για το θέμα:

Η απαίδευτη απόφαση των απαίδευτων ανθρώπων του Υπουργείου Παιδείας... για την ουσιαστική κατάργηση δύο τμημάτων στην Κεφαλονιά και ενός στην Λευκάδα του ΤΕΙ Ιονίων Νήσων είναι αχαρακτήριστη και θλιβερή. Και πάνω απ' όλα είναι αποθαρρυντική και εξοργιστική. Διότι είναι ανήκουστο, υπουργείο παιδείας, με λογιστικές προσθαφαιρέσεις και κριτήρια στιγμής να καθορίζει εκπαιδευτικούς και ακαδημαϊκούς στόχους και πολιτικές, που επηρεάζουν την ανάπτυξη και τον πολιτισμό και τελικά το μέλλον του Τόπου μας.
Υπηρέτησα το Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων στο Ληξούρι εθελοντικά για να προσφέρω στον Τόπο μας χωρίς να λογαριάσω τα μικρολογιστικά οφέλη ή δεδομένα του Υπουργείου Παιδείας. Τα προβλήματα που πράγματι υπάρχουν στα υπό κατάργηση Τμήματα του ΤΕΙ οφείλονται στον ελλιπή εξοπλισμό και κυρίως στη φτωχή στελέχωση των Τμημάτων. Τα Τμήματα χρειάζονται πάνω απ' όλα καθηγητές για να διδάξουν. Οι ελάχιστοι που υπάρχουν δεν είναι αρκετοί. Οι φιλότιμες προσπάθειες δημοτικών ή «νομαρχιακών» υπαλλήλων που προσλαμβάνονται για να διδάξουν δεν είναι ότι το καλλίτερο. Χρειάζεται θεραπεία ο ασθενής και όχι ακρωτηριασμό ή εξαφάνιση.

Δε πάμε πουθενά... ήταν το κεντρικό σύνθημα των σπουδαστών και της νεολαίας μας που αντιδρούν και αντιστέκονται στις αυταρχικές και αχαρακτήριστες αποφάσεις του υπουργείου παιδείας με τους αδιαφανείς και ύποπτους στόχους του. Τους συμμερίζομαι, τους συμπαραστέκομαι και συμπορεύομαι μαζί τους και θα τους συνδράμω διδάσκοντάς τους πάλι, αν χρειαστεί, ανιδιοτελώς.