Εκείνη τη χρονιά λοιπόν, από μια μερίδα αυτοαποκαλούμενων μπασκετικών, που δυστυχώς αποτελούσαν τον στενό κλοιό της ομάδας, ασκήθηκε μία φοβερή πίεση στη διοίκηση της ομάδας, θεωρώντας αποτυχημένο το Αποτέλεσμα, λόγω μάλιστα του αυξημένου μπάτζετ.

Την ίδια χρονιά στον ίδιο όμιλο με εμάς συμμετείχαν τόσο ο Κόροιβος Αμαλιάδας, όσο και η Δόξα Λευκάδας, οι οποίες με πολύ μεγαλύτερο μπάτζετ
από εμάς πλασαρίστηκαν στην 6η και στην 7η θέση του ομίλου μας.

Γι' αυτές τις ομάδες προφανώς το συγκεκριμένο αποτέλεσμα δεν θεωρήθηκε αποτυχία, αλλά αντίθετα με πολύ υπομονή και μετά από πολλά στραπατσαρίσματα
και σκαμπανεβάσματα στις κατηγορίες αυτή την στιγμή που εμείς πανηγυρίζουμε την άνοδο από την Β' στην Α' ΕΣΚΑ-Η, αυτές αντίστοιχα πανηγυρίζουν την
άνοδο ο μεν Κόροιβος από την Α2 στην Α1 Εθνική κατηγορία, η δε Δόξα Λευκάδας από την Β΄ Εθνική στην Α2 κατηγορία.

Εμείς τότε όμως φτάσαμε τον Θανάση Μουίκη και τα άλλα παιδιά της διοίκησης στο "αμήν" για τις θεωρούμενες λάθος επιλογές.

Ετσι λοιπόν έχοντας διαπράξει τα παρακάτω μπασκετικά «εγκλήματα»:

1.Τοποθέτηση παρκέ – εκσυγχρονισμό τους γηπέδου 2003
2.Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα Εφήβων
3.Διοργάνωση διεθνούς τουρνουά μπάσκετ και με ομάδες Α1
4.Συνεχόμενη συμμετοχή της ομάδας της Κεφαλονιάς από το 2001 έως το 2007 στην Α1 ΕΣΚΑ-Η
5.Δεκάδες τουρνουά μπάσκετ για τα μικρά παιδάκια σε όλη την Κεφαλονιά
6. Πρωτάθλημα στην Α1 ΕΣΚΑ-Η το 2007 και άνοδος στη Γ' Εθνική
7. Συμμετοχή στη Γ' Εθνική από το 2007 έως το 2009 με αποκορύφωμα την κατάκτηση της 4ης θέσης έτσι είπαμε να αποτραβηχτούμε και να ασχοληθούμε με τους παντοτινούς μας φίλους, τα μικρά παιδάκια, τις υποδομές μας (τουλάχιστον αυτά μας είχαν μείνει πιστά μέσα από αυτή τη λαίλαπα και καταστροφολογία).

Ακόμα και έτσι όμως, εμείς ξαναδείξαμε έργο βγήκαμε 3οι στο παιδικό πρωτάθλημα της ΕΣΚΑ-Η τη σεζόν 2011 – 2012 και από καθαρά θέμα ατυχίας δεν διεκδικήσαμε στα ίσια την πρώτη θέση την επόμενη χρονιά (κατά τη γνώμη μου αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του Κεφαλλονίτικου μπάσκετ).

Λίγοι το αντιλήφθηκαν αυτό...

Ταυτόχρονα παραμείναμε σιωπηλοί , περιμένοντας από τους αυστηρούς κριτές μας, έργα και αποτελέσματα, αλλά αντί γι΄ αυτό βιώσαμε ένα μεγάλο τίποτα.

Τώρα όμως είμαστε πάλι εδώ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, παιδιά, γονείς, παίκτες προπονητές
και διοίκηση.

Θέλω να πιστεύω περισσότερο συνειδητοποιημένοι και κατασταλαγμένοι από τα μαθήματα του παρελθόντος.

Και μετά, τη μελαγχολία που σας εξέφρασα, διαδέχεται το πανηγύρι.
Πανηγύρι όχι όμως για το πρωτάθλημα και την άνοδο ( αυτά έρχονται και παρέρχονται), αλλά γιατί νιώθω ότι αυτοί που είμαστε, είμαστε ενωμένοι όσο ποτέ!».