Αγαπητέ και καλέ μου φίλε Γιάννη Παλέρμο,

Διάβασα τους προβληματισμούς σου για το μείζον θέμα, που και κατά τη δική μου άποψη, αντιμετωπίζει το χωριό μας με το κοιμητήριο του. Πρόκειται πράγματι για ένα πολύ λεπτό θρησκευτικό ζήτημα, το οποίο οφείλουμε να εξετάσουμε με μεγάλη προσοχή. Αλλά ας δούμε διαχρονικά το ζήτημα.

Το 1990 περίπου, ο Σύλλογος Καρδακάδων της Αθήνας μετά από διάφορες αναζητήσεις για επέκταση του υπάρχοντος κοιμητηρίου που δεν τελεσφόρησαν, αξιοποίησε την προφορική προσφορά δύο αγροτεμαχίων του αείμνηστου πεθερού σου Διονύση Μηλάτου και του κ. Νικόλα Ματιάτου. Σε αυτά κατασκευάστηκε τοιχίο αντιστήριξης με δαπάνες του συλλόγου και της κοινότητας επί προεδρίας του επίσης αείμνηστου Γρήγορη Τζανετάτου.

Δυστυχώς, μια σειρά από λόγους συνετέλεσαν στη μη ολοκλήρωση του εγχειρήματος. Κατά καιρούς το θέμα επανερχόταν, με τις απόψεις για την επάρκεια η μη του υπάρχοντος κοιμητηρίου να διχάζονται.
Και φτάσαμε αισίως στο έτος 2010, περίοδο κατά την οποία τα κοιμητήρια είχαν περάσει στους δήμους. Τότε, για μια ακόμη φορά ανέκυψε ζήτημα κορεσμού του κοιμητηρίου μας. Ταυτόχρονα, ο δήμος αποκατέστησε το πρόβλημα της κατάρρευσης του ανατολικού τοίχου σε όμορη ιδιοκτησία. Ως εκ τούτου, εκφράστηκε η επιθυμία από αρκετούς συγχωριανούς μας για κατασκευή νέου κοιμητηρίου.

Την εποχή εκείνη δήμαρχος Αργοστολίου ήταν ο Γιώργος Τσιλιμιδός και εγώ δημοτικός σύμβουλος. Στην προσπάθειά μας να επιλύσουμε το πρόβλημα πραγματοποιήσαμε προγραμματισμένη συνάντηση με κατοίκους του χωριού μας προκειμένου να υποδείξουμε στον δήμαρχο τον χώρο δημιουργίας του νέου κοιμητηρίου. Στη συνάντηση αυτή μάλιστα ήταν παρών ως ενεργός πολίτης και ο αείμνηστος Διονύσης Μηλάτος. Προς μεγάλη έκπληξη δική του και δική μου, μερίδα παρευρισκομένων εξέφρασαν την άποψη ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ δημιουργίας νέου και συγχρόνου σε προδιαγραφές κοιμητηρίου, υποστηρίζοντας ότι το υπάρχον καλύπτει τις ανάγκες του χωριού μας.

Επομένως Γιάννη μου επίτρεψέ μου να διαφωνήσω μαζί σου, διότι από πλευράς δικής μου και του τότε Δημάρχου κ. Τσιλιμιδού υπήρχε η βούληση να ικανοποιηθεί το θρησκευτικό συναίσθημα ετεροδημοτών και μονίμων κατοίκων έναντι των κεκοιμημένων συγγενών συγχωριανών μας. Με άλλα λόγια κάποιοι ήταν έτοιμοι να σπάσουν αυγά για να κάνουν ομελέτα, αλλά συνάντησαν απροθυμία από πλευράς των κατοίκων. Σε μια Δημοκρατία υπάρχει η συλλογική, αλλά και η ατομική ευθύνη.

Νομίζω πως το θέμα αυτό είναι καιρός να επικαιροποιηθεί εκ νέου με τη νέα Δημοτική Αρχή.

Με εκτίμηση,

Αντώνης Λουβερδής

κάτοικος Καρδακάτων